- 17 -

Op de maandag na de vakantie was Percy te vroeg om Lucy op te halen van school. Het had mogelijk iets te maken met het feit dat hij die nacht nauwelijks had geslapen omdat ze de dag daarvoor Molly weer hadden uitgezwaaid, maar dat zou hij nooit hardop zeggen. Alles was hoe dan ook beter dan te laat komen, zoals op die allereerste dag.
      Hij stapte voor de openhaard weg zodat de volgende ouder die arriveerde niet tegen hem op zou botsen en deed zijn best om onzichtbaar te zijn. Hij kende geen van de moeders die hier in kleine groepjes stonden te kletsen. Dat was een nadeel van hoe stipt hij normaal gesproken was, besefte hij, al besloot hij nog eens te herzien of het niet misschien eerder een voordeel was toen een vrouw hem opmerkte en nonchalant dichter naar hem toe slenterde. Ze had haar handen over haar bolle buik gevouwen. Hij hoopte dat hij dat op z’n minst zou kunnen opvatten als een teken dat ze bezet was en niet zou proberen hem naar haar huis te lokken voor zelfgebakken koekjes met aanhalingstekens.
      “Het is zo goed van je om hier te komen,” was het eerste wat ze tegen hem zei. Hij dacht even dat het spottend bedoeld was, maar haar vriendelijke glimlach leek aan te geven dat ze het meende.
      Toen ze geen verdere uitleg bood, fronste hij een beetje. “Sorry, ik begrijp niet helemaal wat je bedoelt.”
      “We zien hier nooit vaders. Ze laten het ophalen van de kinderen allemaal aan hun vrouw over.”
      Percy was nog meer verbijsterd dan eerst. Hij kon zich niet herinneren ooit schouderklopjes te hebben gekregen puur omdat hij een man was. “Soms is dat geen optie,” zei hij diplomatiek.
      “Oh,” zei ze, “je vrouw werkt?” Het klonk als een echte vraag, niet een versierpoging. Toch zat Percy iets dwars aan de manier waarop ze het zei, opzettelijk neutraal.
      “Waarom zou er überhaupt een vrouw in het spel moeten zijn?”
      “Is dat een verwijzing naar homoseksualiteit?”
      “Misschien,” antwoordde hij nietsvermoedend.
      Zijn gesprekspartner glimlachte niet meer. “Sodomie is geen goed voorbeeld voor kinderen,” zei ze.
      Percy staarde haar met open mond aan, maar haar doodserieuze uitdrukking veranderde niet. Al het vriendelijke in haar houding was op slag verdwenen. Het leek zelfs alsof ze haar babybuik van hem wegdraaide. Ergens onder zijn verbijstering kon Percy niet anders dan dat hilarisch te vinden, want de gedachte dat hij dwars door haar buik heen op een of andere manier de seksualiteit van haar ongeboren kind kon beïnvloeden was te bizar voor woorden.
      “Het is dat dit de enige plaats is waar een degelijke tovereducatie wordt geboden in de wijde omtrek,” ging de vrouw koel verder, “anders zou mijn zoon hier al lang weg zijn. Soort zoekt soort, blijkbaar.”
      Percy kon geen goede woorden vinden om een discussie aan te gaan, zelfs als hij dat had gewild. Hij stelde dus de volgende logische vraag. “Huh?”
      “De aanwezigheid van die leraar. Verschrikkelijk dat ze dat soort types met kleine kinderen laten werken. Ik kan niet begrijpen dat de ouderraad zich hier niet meer zorgen om maakt. En mijn Rick zit in zijn klas, dus wie weet wat voor vulgaire ideeën hij zou kunnen opdoen bij-”
      “Rick?” herhaalde Percy, dwars door de zin van de vrouw die blijkbaar Ricks moeder was heen. Het verbaasde hem opeens veel minder dat Lucy ruzie had gehad met haar zoon, al schoot zijn medelijden met het jongetje tegelijkertijd omhoog. “Dit gaat over Oliver?”
      “Je kent hem?”
      Percy kon het niet meer helpen. Hij lachte, want haar zure mondje was net iets te veel. Hoe hatelijk het ook was gebracht, dit was de eerste keer dat hij echt een bevestiging had gekregen dat Oliver niet of niet exclusief op vrouwen viel. “Ik ken hem.”
      “In zijn positie als leraar of privé?”
      “Ik zou niet weten waarom u dat iets aangaat.”
      Haar ogen werden wijd. “Dit is ongehoord. Ik wist dat hij loog.”
      Percy was de draad kwijt, maar het kon hem niet voldoende schelen om te vragen naar wat ze bedoelde. Ze had al bewezen dat ze erg overtuigd onzin kon verkondigen. Alsof het zo gepland stond, ging op dat moment de bel en barstte vrijwel tegelijkertijd de eerste groep kinderen de aula binnen. Percy werd in de drukte die ontstond gescheiden van zijn gesprekspartner, waar hij geen moment rouwig om kon zijn.