Hoofdstuk 1 || Reagan

'Klaar voor Reagan?,' vroeg mijn vader, ik knikte, hij was behoorlijk kalm vergelijken met mijn moeder die naast me stond te huilen zoals ze ook de hele rit naar de Hogwarts express had gedaan, maar ik had ook niet anders verwacht. 'Ik ben zo trots lieverd,' snikte ze. '12,' reageerde ik. Ze keek me met een vragende blik aan. '12e keer dat je dat hebt gezegd vandaag.'
'Wie houd dat nou weer bij!,' reageerde Oliver - mijn broertje - spottend. 'Ik dus.' Oliver begon te lachen, en toen hij zag dat niemand meedeed stootte hij snel Ethan aan, die omdat hij 1 jaar jonger was enorm opkeek tegen zijn broer Oliver. Ethan lachte mee, maar gemaakt en ik wist dat met een goede opmerking hij in huilen uit zou barsten van de zenuwen.
'Lachen jullie nu omdat ik slimmer ben?,' vroeg ik, meer gericht aan Oliver dan aan Ethan. 'Nee omdat je idioot bent!' 'OLIVER!,' schreeuwde mijn moeder, die weer verder begon met huilen. 'Geen ruzie nu je zus net weggaat!' 'Alsof jij haar gaat missen,' mompelde Oliver, gelukkig voor hem hoorde mijn moeder hem niet. 'Mam mag ik mijn koffer?,' vroeg ik. 'Dan kan ik gaan.'
'Wil je nu al in de trein stappen dan,' vroeg ze zenuwachtig. 'Hij vertrekt over een minuut, het duurde al een uur voordat je door de muur heen wilde ik wil niet nog een uur wachten om in te stappen, dan ben ik namelijk te laat.'
Mijn moeder zuchtte. 'Goed dan,' en ze gaf me mijn koffer. 'Stuur je wel een uil om te zeggen in welk huis je zit lieverd?' Ik knikte. 'Doe ik.' 'Alsof we dat nog niet weten!,' riep Oliver. 'Die zit in Ravenclaw, net als pap. Duh.' Ik hoopte dat hij gelijk had.
'Dan ga ik maar, doei!,' zei ik, en stapte de trein in, mijn moeder gilde nog een paar dingen, dingen die ze vast heel belangrijk vond, maar het eigelijk niet waren. Ik zag mijn vader en Ethan nog zwaaien, terwijl Oliver koppig met zijn armen over elkaar naar de grond staarde. Hij ging me missen, en hij was jaloers, maar niet dat dat mij iets interesseerde.

Ik baande me een weg door de vele kinderen in de trein, opzoek naar een rustige plaats waar ik mijn boek kon lezen. Toen ik die eindelijk had gevonden plofte ik neer op de bank. Verderop zaten nog wat kinderen, maar hier was het lekker rustig. Dat was helaas maar van korte duur want voordat ik mijn boek ook maar open had kunnen slaan plofte er een jongen naast me neer, hij leek boos ofwel geïrriteerd; niet iemand waarmee ik wou praten dus. Ik probeerde hem zo onopvallend mogelijk te observeren, en ik moet zeggen, daar was ik best goed in. Hij had donkerblond haar dat een beetje warrig zat en deels over zijn rechteroog viel, hij had grijze ogen en een vrij kleine neus.
De jongen zei verder niks en ik besloot dat hij mijn aandacht niet waard was en opende mijn boek en deed weer een poging tot het lezen ervan, dit mislukte - alweer - omdat er ineens iemand naar me toe kwam gelopen. Een meisje met lang donkerbruin haar dat nogal warrig zat. 'K-k-kan ik bij jullie zitten?,' stamelde ze. 'Waarom niet,' antwoordde, zo emotieloos mogelijk. Ze bleef nog even staan maar toen de jongen die naast me zat naar haar toe snauwde dat ze moest zitten wist ze niet hoe vlug ze dat moest doen. Er viel een stilte waarin ik weer een poging deed tot lezen, maar het meisje moest zo nodig een gesprek beginnen.
'Ik ben Harper.'
'Fijn voor jou,' zij de jongen droog, ik glimlachte.
'Uhm, ja, wie zijn jullie?' De jongen zuchtte. 'Waarom wil je dat weten?' Het was even stil. 'Omdat ik dat wil weten!,' schreeuwde Harper, en paar andere kinderen die bij ons in de buurt zaten keken verbaasd onze kant op. 'Sorry,' zei ze zachtjes. 'Ik wilde niet schreeuwen.'
'Het is minder irritant dan je gestotter,' zei ik. 'Goh je praat,' zei de jongen sarcastisch. 'Omdat jullie je mond niet houden.' 'Hoezo dat nou weer?,' vroeg de jongen. Harper voorzag vermoedelijk ruzie en greep in. 'Maar wie zijn jullie nou?'
'Ik ben Reagan, tenminste, je baseert "wie ik ben" op mijn naam toch?,' vroeg ik. 'Nou soort van, niet echt natuurlijk maar...' Ze maakte haar zin niet af wat mij deed glimlachen, soms kon ik me verbazen over de manier hoe andere dachten.
'Ik ben Chase,' zei de jongen. 'Welk jaar zitten jullie?' het verbaasde dat hij nu ook iets vroeg. 'We zitten allemaal in ons eerste jaar, dat lijkt me nogal duidelijk...,' zei ik, niemand reageerde daar verder op.
'In welk huis denken jullie dat jullie zitten?,' vroeg Harper. 'Slytherin, zeker weten!,' riep Chase trots. 'En jij?,' vroeg Harper terwijl ze met bambi-ogen aankeek. 'Ravenclaw.'
'Goh dat jullie het al zo goed weten zeg!,' zei Harper lachend. 'Ik weet het echt ook niet.' Ik knikte langzaam. 'Vind je het gek?' Harper keek me vragend aan. 'Allebei je ouders zijn muggles.' 'Hoe weet je dat?!,' vroeg Harper geschokt. Ik grinnikte. 'Jullie geklungel bij de muur, jullie wisten allemaal overduidelijk niet hoe het werkte, echt tovenaars en heksen zouden dat wel weten.'
Chase keek verafschuwend naar Harper. 'Mudblood,' zei hij langzaam. 'Wat is mudblood?,' vroeg Harper onzeker, Chase barstte in lachen uit. 'Dat is nu niet belangrijk,' zuchtte ik en wierp een boze blik naar Chase. 'Ik neem aan dat we de hele treinreis hier nog met z'n allen zitten dus elkaar uitschelden is nou niet echt strategisch, vind je ook niet?'
Chase slaakte een zucht. 'Tuurlijk Reagan ravenclaw.'
'Kennen jullie hier verder mensen op Hogwarts, ik bedoel, vrienden enzo. Ik rolde met mijn ogen. 'Waarom denk je dat we hier zitten? Nee natuurlijk niet.' Chase staarde me boos aan. 'Ik heb hier echt wel vrienden hoor!' Ik begon te lachen. 'Nee dat heb je niet, anders zat je hier nou niet, als geboren Slytherin met een ravenclaw en een gryffindor.' 'Hoe bedoel je gryffindor?,' vroeg Harper. 'Ja inderdaad Reagan; ik vind Harper een "geboren" hufflepuff.'
'Ze komt in gryffindor terecht, gelooft me,' zei ik, wetend dat ik het niet verkeerd zou hebben.
'Mij best,' mompelde Chase, die onderuit gezakt kwaad voor zich uitkeek. Harper zuchtte. 'Ik denk dat dit nog een hele lang reis gaat worden. 'En ik denk dat je daar nog weleens gelijk in zou kunnen hebben.'