Fury

Roos sloeg haar handen voor haar gezicht. O nee o nee o nee! Kisses heeft een miskraam gehad in de kooi! Roos opent het deurtje en loopt naar binnen. Ze slaat haar armen om de hals van de merrie. Zo te zien ligt ze hier al een tijdje. Minimaal een dag.
"Oh Kisses," fluistert Roos zachtjes. Een traan rolt over haar wang en drupt op de hals van Kisses. "Als ik eerder was geweest... Dan was dit niet gebeurd! Oh kom op Kisses. Sta op! We gaan je hier weg krijgen, terug naar het bos!" Roos probeert de merrie overeind te laten komen, maar ze blijft triest liggen. "Kom op Kisses!" In de kooi naast hun klinkt bemoedigend gehinnik. Het is Sunshine.
"Zie je Kisses. Sunshine weet ook dat je het kan!"
Na enig geduw en getrek, staat Kisses weer op haar benen. Haar ogen staan nog steeds verdrietig en haar hoofd hangt er zielig bij. Maar ze staat.
Roos opende vlug de andere hokken om de rest van de kudde eruit te halen. Een voor een liepen de paarden, ietwat gedesoriënteerd, hun kooien uit. Als laatste kwam Roos bij de kooi van Fury. Roos wist dat de kudde alleen haar zou volgen. En Roos moest de kudde naar het bos jagen... Roos wist dat er maar één manier was om de kudde veilig thuis te krijgen. En dat was door op zijn rug te gaan zitten...
Ze kon hem dan de goede kant op sturen, richting het bos, en de rest van de kudde zal automatisch volgen. Maar de vraag was... zou Fury het toelaten? Roos herinnerde zich het gesprek met Mary Johnson. Mary had haar verteld dat zij vroeger ook op Fury had gereden. Maar ja, zíj had een hele goede band met Fury. Roos had een goede band met Lively. Ze wist zeker dat Lively het wel toe zou laten als ze zou proberen om op haar rug te klimmen. Maar of Fury dat ook zou toelaten? Roos opende de deur. Ze waagde het er maar op.
Opeens klonk er een zwaar geronk. Een stem riep om dat de boot over vijf minuten zal vertrekken. Ze moest opschieten!
Fury liep op Roos af. Ze snuffelde aan Roos haar haren en brieste. Roos sloot even haar ogen, voordat ze op haar afliep. In haar achterhoofd herinnerde ze zichzelf eraan dat het niet de eerste keer was dat Fury bereden zou worden. Mary heeft het ook al een paar keer gedaan. Bovendien gaat het tot nu toe goed. Fury laat haar dichterbij komen dan ooit tevoren.
Roos praatte zachtjes en geruststellend tegen het dier terwijl ze naast haar ging staan. Ze legde haar handen op de rug van Fury en oefende voorzichtig wat druk uit. Fury stapte nerveus briesend opzij.
"Shh, stil maar Fury, niks aan het handje," stelde ze Fury gerust. "Ik ga alleen op je rug zitten. Ik doe je geen pijn. Dat weet je toch wel lieverd?" Roos liet haar vingers door de manen van de merrie heengaan. Even sloot ze haar ogen. Ze oefende voorzichtig weer wat druk uit op Fury haar rug.
Terwijl ze zachtjes tegen de merrie praatte hees ze zichzelf heel langzaam op haar rug. Fury legde haar oren naar achteren om naar Roos' lieve woorden te luisteren.
Daar zat ze dan. Eindelijk! Op de rug van Fury. Roos glimlachte en veegde de opgedroogde tranen van haar wangen terwijl ze zachtjes tegen Fury bleef praten. "Rustig maar Fury. Niks aan de hand. Denk maar aan je goede vriendin Mary Johnson. Die ken je nog wel toch?" Fury hinnikte, en schudde met haar hoofd. Het leek zo net alsof de merrie begreep wat ze tegen haar zei.
Nog een beetje onwennig zat Roos op de rug van Fury. Ze probeerde hoe dan ook niet de wonden op haar rug te raken. Roos slikte even. Hier zat ze dan. In een kooi, onderin een boot op een ongetraind paard. Roos duwde haar angsten ver weg. Ze spoorde Fury heel voorzichtig aan. Tot haar verbazing begon Fury te lopen. Gespannen. Maar ze deed het.
Roos pakte de manen stevig vast. Ze vond het toch wel een beetje eng, zo op een ongetraind paard en dan zonder zadel en hoofdstel.
De andere paarden en dieren keken toe. Ze zwegen allemaal. Roos vond het een bijzonder moment dat ze nooit van haar leven zal vergeten.
Roos glimlachte gespannen toen ze Lively ook zag kijken. 'Je kan het Roos' leek haar blik te zeggen.
Roos stuurde Fury richting de grote lift die hun naar het bovendek zal brengen.
Voorzichtig boog ze naar voren. Ze stak haar hand uit naar het knopje van de lift. Ze wist dat als Fury nu een onverwachte beweging zou maken, ze van haar rug af zou vallen en onder haar hoeven terecht zou komen. Roos duwde die gedachten zo ver en zo snel mogelijk weg.
Roos drukte op het knopje en ging vlug weer recht op haar rug zitten. Ze controleerde of ze zo min mogelijk wondjes aanraakte.
Roos keek achter zich. Zoals ze al had verwacht had de kudde hun door de vrachtruimte gevolgd naar de lift. Roos glimlachte tevreden. Dit ging helemaal goed komen. Ze ging de kudde redden!