Epiloog

Nadat ik snel een boterham gegeten heb, sta ik op. ‘’Mam, ik ga even naar Layla toe,’’ zeg ik.
Ze kijkt me aan, met een ietwat meelevende blik, en knikt dan. ‘’Goed, jongen. Maar wel op tijd thuis zijn – je mag niet te laat komen vanavond.’’
Ik knik. Vanavond was ons eerste echte optreden, dat mocht ik uiteraard niet missen. Zeker niet omdat het vorige optreden al een maand uitgesteld was vanwege mij.

Ik stap op mijn fiets en al na een kwartier ben ik op mijn plaats van bestemming – gelukkig is het dichtbij, dan kan ik vaak op bezoek.
Ik adem diep in en loop dan richting Layla.
Deze plek geeft me soms ietwat de kriebels – zoveel dode mensen op één plek, het voelt zo bizar – maar dat maakt nu niet uit. Ik moet naar Layla.
Ik vind haar grafsteen al snel – ik ben hier vaak geweest de afgelopen tijd – en zak op mijn knieën. De rode roos die ik had meegenomen leg ik op haar graf.
‘’Niet te geloven,’’ fluister ik. ‘’Het is alweer drie weken geleden, Layla. Drie weken sinds ik voor het laatst je lach heb gehoord, je hand heb vastgehouden, je wang heb gestreeld… maar het lijkt wel drie jaar.’’
Ik bekijk de grafsteen. Hij is mooi, hoewel het een grafsteen is en dus toch iets triests heeft. Maar vooral de teksten die erop zijn gezet zijn prachtig.
Omdat ik na Layla’s dood zo van slag was, heeft Emily mijn plaats ingenomen voor het kiezen van de tekst. Layla’s ouders hadden me een mooie tekst laten kiezen, maar toen ik dat niet aankon, heeft Emily de taak van me overgenomen. En ze had het niet beter kunnen doen.
‘Death leaves a heartache no one can heal, but love leaves a memory that no one can steal.’
Dat is de tekst die Emily heeft gekozen en elke keer als ik hem lees, krijg ik er weer tranen van in mijn ogen. Hij is enorm van toepassing op mij en Layla – dat is ook de reden dat Emily deze gekozen heeft.
‘’Het optreden is vanavond. Ons eerste optreden buiten school… en jij kan er niet bij zijn.’’ Ik slik even. ‘’Maar ik draag het op aan jou. Net als ons optreden op school. En ik zal de sterren van de hemel spelen. Misschien dat jij het dan nog hoort.’’
Ik had me aan mijn belofte gehouden en was, de dag na de Efteling, eens goed gaan zitten om een lied te schrijven. En het was gelukt, uiteindelijk. En ik had het helemaal zelf gedaan. Zonder hulp. Het leek alsof dat moest. Dit kwam uit mijn hart. En het was de waarheid.
‘’Ik ga vanavond een nummer zingen dat ik speciaal voor jou heb geschreven. Ik hoop dat je het mooi vind, schat, maar daar zal ik nooit achter komen. Ik kan alleen maar hopen dat je trots op me bent.’’
Ook aan mijn andere belofte had ik me gehouden; ik was altijd bij Layla gebleven.
Maar zo’n twee weken nadat we naar de Efteling waren gegaan, ging het opeens heel slecht met haar. Ik kreeg het te horen de dag voor ons optreden in het buurthuis. Luke had erg zijn best gedaan en had uiteindelijk voor elkaar weten te krijgen dat het optreden een maand verzet werd, omdat we alle vier – en dan vooral ik – niet konden spelen door de situatie met Layla.
En een week later was ze dood. Plotseling. Ik ging die ochtend naar het ziekenhuis – ik had gelukkig een tijdje vrij gekregen van school – en toen ik haar kamer in kwam, leek het alsof alles goed was.
Ik ging naast haar zitten, maar ze was moe, dus zei ze niet zoveel. Ik pakte haar hand vast alsof ik hem nooit meer los zou laten en omdat ik zelf ook al een paar slapeloze nachten achter de rug had gehad, viel ik in slaap.
En Layla ook. Alleen was die van haar een slaap waar ze nooit meer uit zou komen.
Toen ik wakker werd, was ze dood. Nog geen vijf minuten nadat ik in slaap was gevallen, was ze overleden. Het was alsof ze op me gewacht had en pas in mijn bijzijn afscheid wilde nemen van de wereld. Pas toen ik sliep, toen ik rustig was, wilde ze sterven. Alsof ze me wilde laten weten dat ik me niet druk hoefde te maken en het goed was zo.
‘’Maar het is niet goed,’’ zeg ik terwijl een traan, één enkele traan, mijn ooghoek verlaat. ‘’Ik mis je, Layla. En ik zal je altijd blijven missen.’’

Enkele uren later sta ik in het buurthuis. Ik sta backstage, samen met de andere jongens. Ook Joan, Olivia en Emily zijn erbij – we hadden geregeld dat ze backstage mochten.
Emily komt naast me zitten. ‘’Ik zag je bij Layla’s graf vandaag,’’ begon ze. ‘’Ik wilde er ook heen. Maar ik zag je en bedacht dat je vast even alleen wilde zijn met haar. Dus toen ben ik naar Jade gegaan.’’
Ik knikte. ‘’Dankje. Jij weet me vaak beter in te schatten dan ikzelf.’’
Emily lacht. Het is een echte lach, een oprechte, en die heb ik al een tijdje niet bij haar gezien.
Maar toen betrok haar gezicht weer. ‘’Toen ik bij Jade was, had ze door waarom ik van slag was. Zij weet mij dan weer heel goed in te schatten.’’
‘’Jade is gewoon een genie, Em, dat weten we allemaal.’’
Emily glimlacht. ‘’Daarna ben ik samen met haar naar het graf gegaan. Ze was zo lief, Cal, ze is echt geweldig.’’
Ik glimlach. ‘’Je verdient het.’’
Michael en Luke hadden de dag na de Efteling de weddenschap stopgezet. Enkele weken later had Emily aan de hele groep verteld dat ze op meiden viel. De dag nadat ze het had verteld, was de dag dat het opeens heel slecht ging met Layla, dus daarna hadden we er niet veel aandacht meer aan besteed.
Behalve Michael.
Hij had voor haar een date geregeld met het meisje dat ze leuk vond – ik kwam erachter dat ze Jade heette – al had ik geen idee hoe hij dat gedaan had. Maar uiteindelijk gingen de twee op nog een date, en nog één, en nog één en voor we het wisten waren ze smoorverliefd.
Jade stond ook in de zaal. Ik mocht haar graag en had haar zelfs aangeboden om ook backstage te komen, maar dat aanbod had ze vriendelijk geweigerd. ‘’Het wordt een zware avond voor jullie allemaal, dat weet ik nu al. En het wordt opgedragen aan Layla. Ik heb haar nooit gekend, het lijkt me beter als jullie nu als vrienden bij elkaar zijn.’’
Ik vond het aardig dat ze er rekening mee hield. Emily bofte maar met haar.
‘’Jongens, het is tijd!’’ riep Luke. De meiden wensen ons succes en gaan dan de zaal in.
‘’Oké jongens, we kunnen dit. Voor Layla.’’ Ashton is degene die voor elk optreden een korte peptalk geeft en dit keer houdt hij het kort. Die woorden zeggen al genoeg.
We betreden het podium.

Het optreden gaat geweldig. We maken geen enkele fout en de eerste negen nummers gaan geweldig.
We gebruiken dezelfde nummers als die we eigenlijk gebruikt zouden hebben voor ons vorige optreden:
1.The Day That Changed My Life
2.Try Hard
3.Heartache on the Big Screen
4.She Looks So Perfect
5.Beside You
6.Daylight
7.Out Of My Limit
8.The Only Reason
9.English Love Affair
10.You’re The One

Bij het tiende nummer aangekomen krijg ik het even moeilijk, maar Luke heeft het door en begint te praten.
‘’Zoals de meesten van jullie wel zullen weten, dragen we dit optreden op aan Layla Martin, een goede vriendin van ons die onlangs is overleden. Haar vriendje Calum heeft voor haar een nummer geschreven en dat zal hij nu voor jullie gaan zingen.’’
Ik pak mijn gitaar, ga zitten en begin te spelen. Dit nummer speel ik alleen, de andere jongens staan op de achtergrond toe te kijken. Dit wilde ik zelf doen. Dit was mijn eerbetoon aan Layla.
Ik kijk het publiek in en zie de meiden. Olivia en Joan staan vooraan, hand in hand, om elkaar te steunen. Want hoewel het redelijk donker is in de zaal, zie ik dat ook zij het moeilijk beginnen te krijgen.
Emily en Jade staan ernaast, ook hand in hand. Ik glimlach even naar ze en ze lachen terug.
Ik slik en begin op het juiste moment te zingen.

The day you told me that everything would change
Is still written in my mind
I just don’t want our memories to fade
‘Cause you were one of a kind

Baby I don’t know what to say right now
So I just keep my mouth shut
I knew that we’d have to end it somehow
I just didn’t think it’d be this way, but

Baby I want you to know
You’re the one that made me grow
You’re the one that made me happy
But I’m afraid you won’t see
How proud I am of you
You just didn’t make it through
And I didn’t have a clue

If someone would ask me, ‘what was she like?’
I’d say that you were so kind,
That I’m so happy you were mine
But I know now, that our love made me blind

Baby I want you to know
You’re the one that made me grow
You’re the one that made me happy
But I’m afraid you won’t see
How proud I am of you
You just didn’t make it through
And I didn’t have a clue

I just hope you’re up there with God
Listening to your IPod
To all the songs I wrote for you
But I just don’t know what to do

Baby I want you to know
You’re the one that made me grow
You’re the one that made me happy
But I’m afraid you won’t see
How proud I am of you
You just didn’t make it through
And I didn’t have a clue