{009} Calum Hood

De rest komt een paar minuten later terug, met ieder met een bak friet en een kroket, kaassoufflé of frikandel.
Ashton is naast me gaan zitten en dwingt me een paar frietjes en een stukje van zijn kaassoufflé te eten. ‘’Cal, je moet iets eten,’’ zucht hij, wanneer ik weiger om nog een frietje te eten.
‘’Ik heb geen trek,’’ mompel ik.
‘’Nog één!’’ Hij geeft me een frietje aan – expres een lange – en met tegenzin eet ik hem. ‘’Maar ik heb gewoon echt geen trek.’’ Ik weet dat ik nu op een kleuter lijk die weigert iets te eten, en Ashton lijkt mijn oppas wel, maar dat kan me nu niet zo heel veel schelen.
Ik houd mijn blik op Layla gericht, maar ze kijkt expres weg. Waarom zegt ze niet gewoon wat er is?!
Michael lijkt mijn gedachten te kunnen lezen en vraagt: ‘’Dus, gaat iemand nog uitleggen wat er speelt? Want ik volg het niet meer – en volgens mij ben ik niet de enige.’’
Layla reageert niet.
Na een paar minuten sta ik op. ‘’Goed, wie heeft er zin om nog iets te gaan doen?’’
Luke staat meteen op, gevolgd door Michael. ‘’Ik!’’ roepen ze tegelijk.
Ashton staat ook op. ‘’Waar gaan we heen?’’

De tien minuten dat we in de wachtrij staan, zijn tien helse minuten. Mijn hart bonkt iets te snel en mijn bloeddruk is te hoog, en ik luister niet naar wat Luke allemaal zegt, maar het enige wat me interesseert is Layla. ‘’Waarom vertelt ze me niet gewoon de waarheid?’’ flap ik er opeens uit. De jongens kijken me aan, verbaasd, aangezien ik al tien minuten mijn mond heb gehouden.
‘’Ik weet het niet,’’ antwoordt Michael naar waarheid. ‘’Het enige wat ik weet is dat ze het je gewoon moet vertellen.’’
‘’Maar dat weigert ze,’’ zucht ik. ‘’Wat moet ik hier nou mee? Volgens mij is er écht iets ergs met haar aan de hand.’’
‘’Geef haar tijd. We weten allemaal dat ze de koppigste persoon is die rondloopt op deze aarde,’’ zegt Ashton. ‘’Ze zegt echt pas iets als ze het wil zeggen.’’
‘’En als ze het nooit wil zeggen?’’
‘’Dan, eh… dan weet ik het ook niet.’’
Ik weet niet eens voor welke attractie we eigenlijk in de rij staan, en Michael moet me ze ongeveer het wagentje in trekken, maar uiteindelijk zit ik stevig vast.
‘’Emily heeft het me verteld,’’ zeg ik meteen tegen hem als we zitten.
‘’Wat? Dat ze…’’
‘’Lesbisch is, ja. En dat jij haar probeert te koppelen.’’
‘’Ja, alleen dat koppelen lukt niet zo geweldig. Het is echt lastig, joh! En het gaat me allang niet meer om die weddenschap met Luke, wat mij betreft kappen we die af, maar ik probeer Emily gewoon te helpen. Het is echt lastig voor haar.’’
‘’Volgens mij is ze allang blij dat je haar wilt helpen.’’
‘’Maar ik voel me zo lullig als ze er niks mee opschiet,’’ zucht Michael.
‘’Het is altijd beter dan niks doen, nietwaar? Van helemaal niks doen wordt de situatie er ook niet beter op.’’
‘’Je hebt gelijk. Zoals altijd, ongeveer.’’
Ik grinnik. ‘’Dat valt ook wel weer mee.’’
‘’Nee, helemaal niet. Ik dacht altijd dat ik bevriend was met een stel idioten, maar jullie blijken slimmer te zijn dan ik dacht.’’
‘’Bedankt, Mikey. Jij bent ook een schatje.’’
‘’Hé, ik heb niet gezegd dat jullie lief waren! Alleen dat jullie niet zo dom waren als ik dacht.’’
‘’Nou, ik voel me vereerd.’’

Het gesprek met Michael laat mijn gedachten even afdwalen, maar tegen de tijd dat het karretje stilstaat, is Layla wederom de enige die mijn gedachten bezit.
Haast zonder dat ik het merk – mijn vrienden slepen me zo ongeveer mee – verstrijken er nog enkele uren. Voor ik het weet is het al donker en stelt Luke voor om naar Aquanura te gaan. Joan voegt eraan toe dat het de grootste watershow van Europa is en dat er water, licht en vuur bij wordt gebruikt.
‘’Jo, voor je nog meer informatie rond gaat strooien; iedereen vindt het goed! Je hoeft ons niet meer te overtuigen, hoor,’’ grinnikt Michael.
Joan lacht. ‘’Clifford, ik snap echt niet hoe ik het zo lang met je uithoudt. Je bent echt vreselijk.’’
Zo’n halfuur later staan we klaar voor Aquanura. Het is al donker en ik ben benieuwd hoe het eruit zal zien. Ik ben dan wel vaker in de Efteling geweest, maar Aquanura heb ik alleen nog maar op plaatjes gezien.
Ik sta tussen Michael en Luke in, maar als ik, vlak voordat het begint, een hand om mijn pols voel, weet ik zonder te kijken al wie het is.
Ze trekt aan mijn pols en ik volg haar, niet wetende waarheen, maar wel wetende dat als ik haar nu niet volg, ik haar kwijt zal raken en niet meer terug zal kunnen vinden.
Dus houd ik haar hand stevig vast.

Nog geen minuut later staan we een stuk verderop, met nog vaag zicht op Aquanura, maar dat ik dat nu niet compleet kan volgen maakt niet uit.
Ik kijk Layla aan maar zeg geen woord. Ze hadden gelijk; Layla zegt pas wat er is wanneer ze dat zelf wil. Ik moet nu alleen nog heel even afwachten. Want ik weet dat het nog komt.
‘’Ik ben ziek,’’ flapt ze er opeens uit. Ik kijk haar aan. ‘’Ziek? W-wat heb je dan?’’ Opeens lijkt mijn stem het te begeven.
‘’Ik heb kanker, Cal.’’ Ze knijpt haar ogen dicht, hoogstwaarschijnlijk om haar tranen tegen te houden, en ik bijt op mijn lip. ‘’Hoe lang al?’’
‘’Toen ik naar de dokter moest van mijn moeder na onze dubbeldate met Luke en Joan. Toen was er een grote kans dat ik het had. En… uit de tests van later bleek dat hun vermoeden klopte.’’ Ze slikt. ‘’Het spijt me zo, Cal, ik wilde je het wel zeggen, echt, maar… ik kon het gewoon niet. Toen het nog niet zeker was, durfde ik het je niet te zeggen, want ik wilde niet dat je je zorgen zou maken om niks. Maar later durfde ik het ook niet meer, ik weet ook niet waarom…’’ ze begon te huilen. Ik stond nog altijd verstijfd.
‘’Ik wilde onze relatie gewoon niet verpesten hiermee, denk ik. Maar ik heb het nu toch verpest, want ik heb je heel lang voorgelogen en…’’
Ik laat haar niet uitpraten, maar doe een stap naar voren en sla mijn armen om haar heen. ‘’Ik hou van je,’’ fluister ik in haar oor. ‘’Ziek of gezond, ik hou van je. En ik blijf bij je, ik zal je steunen, en samen verslaan we die kanker. Goed?’’
Ze begint nog harder te huilen en pakt mijn hand vast. ‘’Deal,’’ fluistert ze. ‘’En ik hou ook van jou.’’
We blijven nog minstens vijf minuten zo staan, terwijl een aantal meters verderop onze vrienden staan te genieten van Aquanura, niet wetende wat er aan de hand is.
Het ziet er zo vredig uit zoals we hier nu staan, maar in mijn hoofd en hart is het een chaos.