Het vrachtgedeelte

Pas bij de vijfde poging had Roos de juiste sleutel te pakken. Ondertussen kraakte, zuchtte en steunde het schip als een gewond dier. Een of twee keer had Roos het gevoel dat het schip allang vertrokken was.
Eindelijk klikte het slot open. Met veel moeite kreeg ze de grote stalen deur open en voor het eerst vandaag voelde ze de hoop oplaaien. Ze stapte naar binnen. De mouw van haar zomerjackje bleef aan een spijker haken. Ze trok zichzelf los zonder in de gaten te hebben dat ze stof scheurde. Dat was al een tweede scheur in dit shirt. Toen ze voor de eerste keer naar het bos ging en nog niet wist dat daar een kudde was, moest ze onder prikkeldraad doorkruipen en toen bleef haar shirt daarachter hangen. Nu pas beseft Roos dat dit hetzelfde shirt is als het shirt dat ze op de dag dat ze de kudde ontdekte aanhad.
Zodra de deur sissend achter haar dichtviel werd ze overvallen door een misselijkmakende stank van olie, dieren, uitwerpselen en zeewater. Ze bevond zich in een benauwde containerruimte die was verlicht met flakkerende tl-buizen. Ontelbare kisten en kratten, veelal bedekt met een zeil, stonden in wanordelijke rijen in de schaduw opgestapeld. Roos haastte zich naar de dichtstbijzijnde kisten en gluurde erin. Er waren glazen bakken vol kronkelenden slangen, kooien die uitpuilden van mistroostige papegaaien en kratten vol zachtjes jammerende apen. Roos schatte dat veel dieren waren gestolen uit een dierentuin. Er waren ook kisten vol dierenhuiden, antilopenhoorns, graan en alcohol, en een stel schapen die met doffe ogen aan elkaar gepakt zaten in een duidelijk veel te kleine kooi. De kooi die het meest opviel was een hele hoge kooi met een groot zeil eroverheen. Toen Roos eronder keek zag ze dat er een giraf inlag, met zijn hoofdje zielig op de grond. In de laatste container van de rij zat een enorme mannetjes baviaan. Toen ze het dekzeil optilde, sprong hij wild tegen de tralies van zijn kooi op en ontblootte zijn gele tanden. Roos schrok zich een ongeluk.
Geen spoor van de kudde.
Nog nooit had Roos zich zo hulpeloos gevoeld. Het brak haar hart om al deze dieren zo te zien. De meeste waren slechter behandeld dan een lading rijst of kolen. Alsof ze geen gevoel hadden. Alsof honger en dorst en pijn geen vat op hun hadden. Maar ze wist dat ze ze onmogelijk allemaal kon redden. Het werd zelfs met de seconde onwaarschijnlijker dat ze de kudde kon redden.
Ze probeerde logisch na te denken. Er hingen geen labels aan de kisten, maar dat betekende niet dat ze niet op een andere manier gemarkeerd waren. Er moest een systeem gebruikt zijn om ze te tranceren. Ze bestudeerde de kratten naast haar. Rechtsonder op de deur stond een getal gekrabbeld. Een steek in haar bovenarm herinnerde haar aan de spijker die haar mouw had gescheurd. Er had iets aan de spijker gehangen. Een soort notitieboek? Een paar seconden later had ze het. Er stonden eerst een heleboel nummers en daarachter stond; 'kudde, pad C'. Was dat niet vlak bij die giraf? Die had nummer 144 en het eerste nummer dat hier op het boekje stond was nummer 145.
Ze rende naar nummer 145. Ja! Zie je wel! Naast de giraf.
Ze trok het dekzeil eraf. Daar stond Fury! De leider van de kudde. Roos moest even slikken toen ze zag hoe de merrie eruit zag. Fury's vacht zat onder het aangekoekte bloed en sneeën. Haar manen en staart zaten onder de klitten. Maar ondanks de situatie stond de merrie trots overeind. Sterk op haar benen, en waakzaam kijkend uit haar ogen. Roos ziet dat Fury haar herkent. Fury's blik staat nu niet langer op alleen waakzaam maar ook smekend.
Bij Roos schieten de tranen in haar ogen. "Oh Fury!" snikt ze. Fury hinnikt zachtjes.
Roos laat haar hoofd moedeloos tegen de tralies vallen. Fury snuffelt zachtjes aan haar haren. Een traan van Roos drupt op Fury haar snuit, die trekt briesend haar hoofd terug.
Roos rechtte haar rug en veegde haar tranen weg. "Ik ga je hier weg krijgen Fury!"
Roos trok de dekzeilen van de andere kooien. In sommige kooien zaten zelfs twee paarden op elkaar gepropt in plaats van één. Elk paard leek haar te herkennen. Roos herkende zelf ook de paarden. ThreeFoot leek nog erger mank te lopen dan anders, en de altijd vrolijke Sunshine stond er maar stilletjes bij. Bijna schoten de tranen in haar ogen toen ze haar lievelingsmerrie van de hele kudde zag staan. Degene waarmee ze een hele speciale band had. Lively.
Lively hinnikte luid en opgewekt toen ze Roos zag. Roos glimlachte. "Heey Lively..." Roos liep door naar de laatste kooi. Ze miste nog één paard: Kisses. De merrie die tegen iedereen vriendelijk was. Ze was net als Lively drachtig.
Roos trok het dekzeil van de laatste kooi. "Hier ben ik Kisses!" riep Roos. Ze gooide het dekzeil aan de kant en wierp een blik op de kooi. Ze gaf een gil. De bodem van de kooi was bedekt met bloed...