Elaimet 3

Ik trok mijn vest uit. Na het natgemaakt te hebben, drukte ik het tegen de wonden en bond het stevig vast met strengen van het lange gras dat overal aan de oever te vinden was.

“Het spijt me, meer kan ik niet doen.” De engel raakte met zijn neus mijn schouder aan.
“Wil je me bedanken?” Weer duwde hij tegen mijn schouder. “Dat zal wel ja betekenen.” Ik glimlachte. “Je verstaat echt wat ik zeg, hé?” Hij brieste. “Jammer dat je niet kan praten, dan zou je me kunnen vertellen wat er met je gebeurd is.” Ik streelde over zijn hals. “Volgens mij heb je nog ergens pijn?” Ik had geen idee hoe ik daarop kwam, ik… ik wist het gewoon. De engel boog zijn hoofd, zodat zijn neus wees naar zijn linkervoorbeen. Dat hing onder het bloed. Ik had eerst gedacht dat het van de wonden in zijn hals afkomstig was geweest, maar nu zag ik dat daar ook een diepe snee liep.
“Dat moet ik ook verzorgen.” Ik spoelde de wond uit en verbond hem met repen die ik van mijn hemd scheurde. “Dat voelt beter, toch?” Hij brieste weer. Ik ging naast hem zitten en zei een hele tijd niets. Het voelde goed om hier te zijn. Ik begreep niet meer waarom ik bang was geweest van deze engel.

De zon begon te zakken toen de engel moeizaam opstond. Ik sprong overeind.
“Wat doe je? Je moet opletten met je been.” Hij keek me aan en spreidde zijn vleugels. “Oh natuurlijk, je gaat niet lopen, maar vliegen.” Iedere vleugel was langer dan ik was. De veren hadden een wonderlijke groene schijn over zich. Ik zette een stap achteruit. “Ik zal dan maar naar huis gaan, euh, veel succes.” Hij kwam dichterbij en draaide zijn flank naar me toe. “Wil je… wil je dat ik op je rug ga zitten?” Hij hinnikte zacht. “Ga je me naar huis brengen?” Hij schudde met zijn hoofd. “Waarom moet ik dan op je rug? Waar wil je me heen brengen?” De engel keek me alleen maar aan met zijn groene ogen.