Elaimet 2

De veren zaten niet vast op zijn flanken, maar vormden vleugels! Hoe was dit mogelijk? Het was geen paard, maar kon onmogelijk een vogel zijn. Was het dan een engel?

Snel sloeg ik een kruis. Mijn hart ging als een razende tekeer. Wat kwam hij hier doen? Ik was toch niet dood? Engelen kwamen toch alleen maar om je mee naar de hemel te nemen? De engel draaide zijn hoofd naar me toe en ik keek recht in twee grote, groene ogen. De pijn die erin lag, was onmiskenbaar. Ik kwam weer in beweging. Toen ik vlak naast hem stond, zag ik de drie lange strepen in zijn hals, waar dunne straaltjes bloed uit liepen. Het liefst had ik me omgedraaid en het op een lopen gezet, maar mijn voeten voerden me naar de engel toe. Ik knielde naast hem neer en bekeek de wonden. Ze waren niet diep, maar hij had al wel veel bloed verloren. Dit moest onmiddellijk verzorgd worden.
“Rustig maar, ik zal je helpen.” Ik sprak hem rustig toe, zoals ik ook bij een paard zou doen. Ik probeerde te bedenken hoe ik hem kon helpen. Allereerst moesten de wonden schoongemaakt worden, anders zou het kunnen ontsteken.
“Ik ga je draaien, zodat ik die wonden beter kan uitspoelen,” zei ik vooral om mezelf moed in te spreken. Ik had me er nog niet toe kunnen brengen om hem aan te raken. Hij brieste even, alsof hij begreep wat ik gezegd had. Ik haalde diep adem en legde mijn hand tegen het niet gewonde deel van zijn hals.
“Goed, dan ga ik je nu verplaatsen.” Het ging vlotter dan ik gedacht had, de engel leek te begrijpen wat ik van plan was en probeerde zo goed mogelijk mee te werken. Ik maakte van mijn handen een kommetje en liet water over de schrammen lopen. Na een tijdje zagen de wonden er een stuk beter uit, maar ze bloedden nog steeds. Ik had verband nodig… De grote groene ogen keken me verwachtingsvol aan. Ik trok mijn vest uit. Na het natgemaakt te hebben, drukte ik het tegen de wonden en bond het stevig vast met strengen van het lange gras dat overal aan de oever te vinden was.