De Zuidelijke Waterstam - 82

“Ik heb gezegd dat je hulp mocht vragen, en in principe controleer ik niet wie er precies helpt. Dus als Jirou zich naar de regels van de Vuurnatie voegt, heb ik daar op zich geen problemen mee.”

“Dan doe ik het”, zei Sicho met een glimlach. Ik knikte bedachtzaam.
“Jullie moeten wel begrijpen dat, nu ik weet dat Jirou je gaat helpen, ik hem wel wat extra in het oog ga laten houden.” Ik keek Jirou aan.
“Als u dat nodig vindt, prinses”, zei hij rustig. Ik moest moeite doen om mijn verbazing te verbergen. Was dit de man die me voor verrot had gescholden in de rechtbank en pas een tijdelijke belofte had willen doen toen zijn familie er bij was?
“Zullen we vanavond het dorp al inlichten?”, stelde Yue voor. “Of moet u eerst nog iets regelen, prinses?” Ze keek naar mij.
“Sicho moet uiteraard de overeenkomst nog tekenen, maar dan kunnen we het dorp wel inlichten”, zei ik bedachtzaam. “Zodra generaal Ylein terug is, zal ik ook alles met de commandant regelen die jullie belastingen voortaan zal ophalen.”
“Dank u, prinses”, zei Sicho. Hij keek me aan. “Dank u, voor al uw hulp, dat we de stam weer zelf mogen leiden, dat we geen honger meer hebben, dat…”
“Graag gedaan”, zei ik met een glimlach. “Ik zal even de nodige documenten gaan halen.” Sicho knikte en ik liep de iglo uit.

De ondertekening van de formulieren en alles wat er verder nog besproken moest worden, ging er vlot. Die avond brachten we de stam op de hoogte. Zodra ze hoorden dat Sicho de leiding kreeg, barstte er een luid gejuich los. Een aantal mensen renden tot mijn verbazing snel naar hun iglo’s en kwamen met hun armen vol eten of andere zaken buiten. Voor ik het goed en wel besefte, zat ik in het midden van een uitbundig feest.
“Dat zijn nu de waterstammen, tante Lizzie”, zei Katara met een grijns. “Véél minder stijf dan de Vuurnatie.” Ik grinnikte. Yue was intussen wat eten bijeen gaan rapen en kwam er bij zitten. Sicho was door zijn stamleden ergens midden in de stam op een soort troon neergezet en leek het zelf amper te kunnen geloven. Jirou stond er met een grote glimlach naast.