O11. Cameron Daniël Rodriquez

Ik gooide kwaad mijn telefoon tegen het bed aan en liep daarna de trap af. Hoe kon hij dit maken? Hij kan niet zomaar bij haar blijven slapen! Emily hoort bij mij, ze is mijn beste vriendin niet de zijne. Ik opende de deur en Rebecca zat samen met mijn moeder op de bank. 'Liam blijft bij Emily slapen' zei ik wat boos. Rebecca haalde haar schouders op en keek me verward aan. 'Wat maakt jou dat nu weer uit' zucht ze. 'Nou misschien omdat Emily mijn beste vriendin is en niet die van hem?' Ik ging naast Rebecca op de bank zitten en pakte haar hand vast. 'Laat haar toch, als zij wil rommelen met Liam dan moet ze dat toch zelf weten?' zei Rebecca. Rebecca had een punt. Maar alleen de gedachte al maakte me gek. 'Kom op Cameron, Emily is een volwassen meid, ze bepaalt zelf wel met welke jongen ze naar bed gaat' zei mijn moeder. Ik keek haar vreemd aan en begon toen te lachen. 'Mam, hij blijft daar slapen door de storm' grinnikte ik. 'Ow' Mijn moeder kreeg wat rode wangen en stond toen op. 'Ik ga even wat drinken pakken' zei ze zacht. Rebecca liet haar hoofd op mijn schouder rusten en drukte een kus op mijn hand. 'Stres toch niet zo, laat ze gelukkig zijn' zegt Rebecca. Ik zucht diep en sla mijn armen om haar heen. 'het zal ook wel' mormel ik.

2 uur later zaten Rebecca en ik op mijn kamer wat herinneringen op te halen. Ik moet zeggen dat dit voor geen meter lukte maar proberen kan altijd toch? Rebecca pakte weer een foto en hield deze voor mijn neus. 'Pff Rebecca, het heeft geen zin' zucht ik. Ik laat me achterover op bed vallen en trek Rebecca tegen me aan. Het voelde anders met Rebecca. Het leek net alsof ik alleen maar bij haar bleef om mijn gevoelens niet hoef te tonen tegenover anderen. Iedereen is gewend dat ik met Rebecca ben dus waarom zou ik dit veranderen alleen omdat Emily een leuke meid is? 'waar denk je aan?' zegt Rebecca zacht. 'aan jou' grinnikte ik. Rebecca kwam omhoog en drukte een kus op mijn lippen. 'En nu serieus?' Rebecca ging rechtop zitten en keek me aan. 'Aan Emily' gaf ik toe. Rebecca's gezicht was nu niet meer te beschrijven. Ze leek wel woedend en gekwetst tegelijkertijd. 'Sorry, ik probeer alles uit te zetten maar dat is echt niet zo makkelijk als het lijkt' zeg ik zacht. Rebecca knikt en staat op. 'Ik spreek je wel weer wanneer je die meid uit je hoofd zet' Ze loopt naar de deur en draait nog even om. 'Even voor de duidelijkheid, het is nu dus over' zucht ze. 'wow stop' ik spring van het bed af en kijk haar aan. 'waarom dat nu weer' zeg ik. 'Nou om eerlijk te zijn een paar redenen' zegt ze met een emotieloze stem. 'vertel' ik ga met mijn handen over elkaar staan en kijk haar aan. 'Als eerste, ik heb geen zin in dat gedoe met Emily en ten tweede, ik wil met een ijshockeyer daten en niet met een jongen die toch opgeeft' zegt ze. wooooow dat zag ik zo niet aankomen? 'oke doei' zeg ik. Rebecca kijkt me verward aan en haalt dan haar schouders op. 'Doei' Rebecca verlaat de kamer en ik sluit de deur achter haar. Ik loop naar mijn bureau en ga op de stoel zitten die ervoor staat. Ik pak mijn telefoon en toets het nummer van Emily in. Ik moet echt met haar praten. Ik moet haar zeggen wat ze voor me betekent voordat ik te laat ben. De telefoon gaat 4x over en dan hoor ik haar stem. 'Hoi met Emily' zegt de stem. 'Hee Emily ik moet je dringend wat zeg..' ik word onderbroken door de stem 'ik ben er nu even niet maar spreek gerust wat in'. Ik zucht en hang dan op. Ik leg mijn telefoon terug op het bureau en sta dan op. Ik pak het fotoboek dat Emily me ooit gegeven heeft en ga dan op bed liggen. Ik sla het boek open op pagina 2 en kijk naar een foto waar ik Emily over mijn schouder heb hangen. Het ziet er naar uit dat we echt heel close waren. Waarom heb ik het verpest ? Ze had al die tijd gelijk. Rebecca was inderdaad iemand die graag in de belangstelling stond. En alleen omdat ik dus de beste speler uit het team was ging ze met mij?. Het is gewoon zo zielig. Ik liep naar beneden en trok mijn schoenen aan. 'Mam, ik ben even weg' schreeuwde ik het huis door. Ik opende de deur en rende richting de ijsbaan. Ik pakte mijn telefoon en belde Elise. 'Kun je naar de schaatsbaan komen?' zei ik hijgend. 'Wat klink je gehaast ?' zei Elise verward. 'Ja, ik heb gerent, kom je ?' zeg ik. 'Ja ik ben er over een kwartiertje' zegt Elise. Ik hang op en loop het gebouw in. Ik open een kluisje en gooi mijn spullen erin. 'He Cam, we gaan zo sluiten' zegt een man die ik niet herken. Ik kijk hem verward aan en haal mijn schouders op. 'Oh sorry, ik ben Jim, de eigenaar?' zegt hij zacht. 'Oh sorry Jim' ik schud zijn hand en kijk hem vriendelijk aan. 'Normaal gesproken zou je van mij af mogen sluiten maar volgens mij weet je niet meer hoe die procedure in elkaar zit of wel?' Ik schud mijn hoofd en open het kluisje weer. 'Dan houd het op' zucht ik. 'Neenee, jij gaat die baan op' Hij zet een paar schaatsen neer en kijkt me uitdagend aan. 'Cameron, jij moet en zult weer worden zoals je was. En als dat betekent dat ik langer moet blijven dan is dat maar zo' zegt Jim. 'Je bent de beste !' zeg ik blij. Ik geef hem een klop op zijn schouder en neem de schaatsen mee richting de zaal. Ik vervang mijn schoenen voor mijn schaatsen en spring op het ijs. Na een aantal rondjes geschaatst te hebben verschijnt Elise op het ijs. 'He, wat was er zo dringend?' zegt Elise. Ze schaatst een rondje om me heen en stopt dan voor mijn neus. 'Ze heeft het uit gemaakt' zeg ik met een hese stem. 'Oh wat erg voor je!' Elise omhelst me en trekt me tegen haar lichaam aan. Ik verplaats mijn schaats waardoor die tegen die van Elise aanschuift. Knal. Elise begint te lachen en kijkt me daarna bezorgd aan. 'Alles nog heel?' zucht ze. Ik knik en ga op mijn billen zitten. 'Het is ook maar beter' zeg ik zacht. Elise knikt en kijkt me aan. 'Ze was niet de ware, dus dat is gewoon verder zoeken' zegt Elise alsof het niets is.