The orphan girl hoofdstuk 35

“Maar Thorin zei…” Helena onderbrak hem halverwege.
“Ja ik weet wel wat hij gezegd heeft maar naar wat ik tot nu toe gezien heb weet ik dat ik beter als laatste kom.” Na een lange discussie legde Fili zich erbij neer en daalde af, gevolgd door Kili. Toen Kili beneden was trok Helena het touw weer omhoog en maakte weer de lus voor haar voet in te zetten.. Ze sloeg het touw rond haar middel, liet het ene uiteinde over de rand bungelen en liet het rond een uitstekende rotspunt bungelen. Voorzichtig liet ze zich hangen in het touw terwijl ze het andere deel vast had. Stukje per stukje liet ze het touw door hand glijden waardoor ze de helft van het traject van de rest had gedaan. Daarna bleef ze op een plaats waar ze zich kon vasthouden staan. Ze keek eens in het rond en vond een ongeveer een meter boven haar weer een uithangend stukje, groot genoeg voor wat ze van plan was. Ze pakte het andere touw weer vast maar dit keer hees ze zichzelf met al haar kracht omhoog. Ze zocht zichzelf een goede plaats om tegen de rand te leunen en met een paar rukken viel het touw naar beneden. Weer hing ze het rond de rots en op dezelfde manier ging ze de rest van de tocht naar beneden. Met een knak brak het touw door en Helena zag de grond op zich af komen. Ze probeerde kalm te zijn maar dat lukte niet helemaal waardoor ze bij het neerkomen een halve koprol maakte in plaats van op haar zij te rollen. Ze was duidelijk nog niet over haar lichte vorm van hoogtevrees geraakt. Kreunend kwam ze recht en keek in de bezorgde ogen van Thorin.
“Ben je oké?”
“Ik ben er toch zonder kleerscheuren vanaf gekomen?” Een paar dwergen grinnikten maar dat verdween gauw toen hun koning hen aan keek.
“Zonder kleerscheuren wel maar die wond daar op je hand? En had ik je niet gezegd na Ori te gaan.”
“O die! Die is van in het gevecht met Azog, ik was niet snel genoeg. En nu je het zegt, ik herinner mij vaag zoiets.” Ze vond wel dat het extreem hard pikte voor een ondiepe wond en keek er eens beter naar. Naast de wond had haar huid een ongezonde kleur paars dus besloot ze het toch maar te verbinden en haar arm zo stil mogelijk te houden. Ze scheurde een stuk van haar kleren, verbond de wonde, stond recht en rolde de twee stukken touw weer op.
“We gaan verder!” Thorin was weer de norse zelf. Hij wenkte Helena en ging vanachter lopen.
“Ik zou willen weten waarom je mijn bevelen hebt genegeerd.” Even dacht het meisje na, ze had deze vraag van ver zien aankomen.
“Ik heb dit in LakeTown geleerd maar het was wel twintig jaar geleden dat ik het laatst gedaan had en meestal is het minder hoog in die stad. Alleen had ik geen rekening gehouden met de slijtage van touw als het ergens tegen schuurt.” Thorin grijnsde als een wolf.
“Dat had ik gemerkt.”