Wilgen en de wind
In het dorp waar ik woon stond vroeger een grote, oude treurwilg. Vol bewondering keek ik er naar, hij was zo sterk gebouwd. Vorige zomer heeft hij het tijdens een onweersbui opgegeven, helaas.
Mensen zijn als wilgen, ze breken niet zo gauw.
Mensen zijn echter ook als de wind, die de takken steeds verder buigt.
Totdat ze uiteindelijk breken.
Onder de zware last van de lichte wind.
Er zijn nog geen reacties.