Chapter Two

Alle drie de jongens kropen zo mogelijk nog verder weg in het hoekje van de kantine toen de deur werd opengeslagen door een klein bruinharig meisje. Ashton snapte de reacties van de jongens aan hun tafel niet, tot het meisje doorliep naar de tafel van het populaire groepje en lege stoel pakte. Ashton vroeg niet om bevestiging, hij had al door dat niemand deze stoel aanraakte voor het geval zij binnen zou komen.

‘So to answer your question; it’s bad to hang out with us because they hate us.’ De blonde jongen wees van zichzelf naar zijn vrienden om aan te geven wie hij bedoelde met “we”. Ashton bestudeerde het meisje even en na een tijdje werd het groepje weer iets rustiger.

‘Shit! Charlotte is coming over!’ De donkerdere jongen, die iets weg had van een Aziaat, keek snel elke kant op die niet de kant was van het meisje. Ashton merkte aan de reactie van deze jongens dat het duidelijk niet leuk was als dit meisje naar je toe kwam. Ze pakt de enige lege stoel aan de tafel en draait deze met de rugleuning naar Ashton toe. Ze zit tegenover hem en kijkt hem geïnteresseerd aan, haar benen aan weerszijden van de rugleuning.

‘You must be Ashton,’ zegt het meisje. Haar kleine postuur, lange haren, grote ogen en nog grotere glimlach maken haar schattig. Haar hand is uitgestoken in de richting van de jongen tegenover haar en hij voelt zich duidelijk ongemakkelijk onder haar starende blik. Toch steekt de jongen zijn hand uit om die van het meisje aan te pakken. Haar hand verdwijnt bijna in de zijne. ‘I’m Charlotte, but Charlie is fine.’

Langzaam begint het Ashton op te vallen dat dit meisje hier niet op haar gemak zit. Hij weet niet of het ligt aan zijn starende ogen of aan de ogen van de groep achter haar. Het zijn duidelijk niet de ogen van de andere drie jongens aan de tafel, die kijken allemaal angstig naar beneden. ‘Ashton, I’m new here.’ Charlotte grinnikt even om zijn beleefdheid, niet wetende dat door wat hem is verteld hij absoluut niet wilt dat zij hem Ash noemt.

‘Yeah, I thought something like that.’ Heel even valt er een ongemakkelijke stilte, maar Charlotte weet dit makkelijk te verhelpen. ‘I have a few friends at that table over there, they were wondering why you were sitting here.’

De jongen tegenover haar was duidelijk uit het veld geslagen. Het meisje zei het poeslief, haar ogen schreeuwden “Don’t shoot the messenger” terwijl het overduidelijk was dat zij het zich ook afvroeg. ‘Er… I… Because…’ – ‘You can sit with us,’ biedt ze dan vriendelijk aan. De jongen trekt zijn wenkbrauwen even op.

‘Why? You can sit here too.’ – ‘No thanks,’ reageeert het kleine meisje vol minachting. Geen haar op haar hoofd die eraan denkt hier langer te blijven dan nodig is. Ze besluit dat ze hier niet kan blijven zitten en gewoon kletsen met deze jongen terwijl de andere drie er alleen maar bij zitten. Daarom kiest ze het makkelijkste slachtoffer uit. ‘Maybe next time. When I decided I want tob e the First Lady.’ Het meisje grijnst en de groenharige jongen kruipt zo mogelijk nog verder weg. De hele tijd heeft hij het meisje niet aangekeken, en zelfs nu durft hij niks. Hij accepteert het gegrinnik van de mensen om hun heen en probeert er niet naar te luisteren.

‘So, I you’d be the First Lady, Michael has to be the president? Well, I must say: you two are pretty cute together.’ De nieuwe jongen was niet van plan geweest ruzie te maken op zijn eerste schooldag. Het meisje leek hem ook oprecht aardig, totdat ze de opmerking over Michael’s speech maakte.

Dan doet het meisje iets wat ze nog nooit heeft gedaan. Ze staat op en gaat op de stoel staan. Vrijwel meteen heeft zie ieders aandacht. ‘”Thank you for voting for my lovely husband! We won’t let the county down! We have been chosen by you and for you!’ De hand van het meisje ligt op haar hart en de hele aula barst in lachen uit. ‘Somebody quick, start the National Anthem!’ De ogen van Charlotte boren zich uitdagend in de ogen van Ashton. Het tienermeisje kijkt naar haar beste vriendin en grijnst even. Deze vriendin grijns terug, maar laat ook meteen weten dat de nieuwe jongen toch niet zo leuk is.

‘If you want me to, I can still show you around. I could show you the detention class. It’s just a classroom, really.’ De jongen vroeg zich meteen af waar deze stemmingswisseling vandaan kwam. ‘But considering the friends you’ve made, you’ll probably never get there. And even though I’d love to show you the list of the best students, I really think blondie next to you can do those things way better, since he’s on the top of that list.’

De tieners aan tafel besluiten er geen opmerkingen over te maken en ook het kleine meisje heeft geen behoefte om er nog meer woorden aan vuil te maken. Ze draait zich om en loopt dan ook arrogant weg. Haar heupen bewegen te veel naar de mening van de nieuwe jongen, haar make-up was te dicht en haar hakken te hoog. Bah.

‘She has a terrible personality,’ concludeerde de jongen dan ook hardop. ‘She does, she really does,’ zuchtte de blonde jongen. ‘She doesn’t. She has a great personality.’ De nieuwe jongen kijkt met grote ogen naar de groenharige jongen aan zijn tafel. Hoe kon uitgerekend hij dat zeggen? Hij, degene waar de pesterijen het meest op waren gericht.

‘I’m Luke by the way,’ zei de lange blonde jongen ineens, ‘and these are Calum and Michael.’ – ‘I’m not Asian,’ zegt de jongen, voorgesteld als Calum, vrijwel meteen. ‘Well I’ll never think that again,’ glimlach de jongen dan waardoor de vier een beetje ongemakkelijk lachen en een gesprek beginnen.