W95

Nadat ze van al dat gespetter lagen te bekomen op hun klamme handdoeken, in een poging weer wat op te drogen, besloten ze tot een partijtje beach volley. Het was behoorlijk hilarisch, want behalve Bloom kende alleen Layla de spelregels, dus werd de ene fout na de andere gemaakt en kwam het uiteindelijk meer neer op de bal zo hard mogelijk tegen de grond smashen iedere keer.
“Hé, kijk!”, hoorden ze plots roepen. Bloom draaide zich meteen om, de stem van het jongetje herkennend. “Kijk, papa, daar is dat draakje waar ik op heb gevlogen.” Bloom wierp een blik op Usko, die rondjes boven hun hoofden vloog. Hun hele spel lang had geprobeerd de bewegingen van de bal te volgen. “Ja toch mama, dat is dat draakje toch?”
“Ik denk het wel”, hoorde Bloom de vraag beantwoorden. Ze haalde diep adem en liep rustig in de richting waar ze vandaan kwam. Usko volgde haar meteen en ook de anderen liepen mee.

“Draakje!” De jongen rende op hen af zodra ze op de top van het duin waren.
“Hallo”, zei Bloom lachend, zodra het jongetje hen bereikte. “Hij heet Usko hoor.”
“Oh, ja, even vergeten.” De jongen liep naar Usko toe en streelde hem. Usko keek verbaasd naar wat hij aan het doen was. Bloom grinnikte zacht. “Dag Usko, fijn om je weer te zien”, zei de deugniet. Usko liet wat stoom uit zijn neusgaten komen, zoals zijn gewoonte was geworden als hij mensen aardig vond. Of dat was toch wat ze dachten dat hij bedoelde, na een hoop opzoekwerk over zijn drakensoort hadden ze beseft dat een kleine hoeveelheid vuur naar een andere draak spuwen hetzelfde betekende, maar dat kon hij alleen naar Bloom doen.
“Roberto!”, klonk plots een stem. Bloom keek op en ook het jongetje keek naar zijn ouders. “Roberto, hierkomen!”, riep zijn vader weer. Roberto schudde echter zijn hoofd en keerde zich weer naar Usko. “Roberto verdomme, je weet dat dat gevaarlijk is!” Bloom begreep met een schok dat de vader niet alleen Usko bedoelde. Ze haalde diep adem.