O1 || I'm Hazel

"Nog 30 seconden" Werd omgeroepen.
Ik zwaaide mijn armen heen en weer, als opwarming. Daarna stapte ik vol zelfvertrouwen de buis in.
'Succes, Hazel.' hoorde ik nog.
Ik glimlachte terug naar Cinna. Hij hoefde zich geen zorgen te maken, ik was sterk genoeg.
Sterk, slim en snel. Perfect, toch.
Dat ik een beetje klein was, maakte weinig uit, dacht ik.
Na een paar seconden gewacht te hebben, schoot de buis omhoog en stond ik in de arena op het platform.
Ik keek even om me heen.
De beroeps zag er aardig sterk uit, maar dat komt vast goed.
Iedereen was zo verdrietig toen ik getrokken werd bij de boete. Ik vond het niet erg. Hier kon ik mijn woede kwijt, zonder gek te worden gevonden.
Ik heb veel woede. Oneindige woede. Mijn broertje, hij is er niet meer.
Maar geen tijd voor geklets.
"10, 9, 8..." Hoorde ik.
Ik ging alvast klaar staan, ik zou naar een grote zwarte rugzak rennen, en dan recht het bos in. Met mijn snelle, lenige benen was dat een makkie.
Wanneer de teller op 0 stond, rende ik als een malle naar mijn doel.