Chapter One

Bliepbliep bliepbliep bliepbliep

Het was zeven uur ‘s ochtends en met een versufte blik in haar ogen, ging Charlotte rechtop zitten. Het besef dat ze geen zin heeft in school sijpelde langzaam bij haar naar binnen en ze hoefde er dan ook geen twee keer over na te denken voor ze haar wekker uitzette en weer terug haar bedje in kroop.

Toen Charlotte voor de tweede keer die dag haar ogen opende, zag ze dat het scenario in haar kamer compleet was veranderd. Het rolgordijn was nog steeds dicht, maar het licht glipte aan de zijkanten en de onderkant toch nog een beetje naar binnen. Het huis was stil, het geluid van de televisie die ze eerder die dag nog wel had gehoord, was nu verdwenen. Ze hoorde helemaal niks meer en heel erg vond ze het niet.

Charlotte nam alle tijd om te douchen en zich klaar te maken. Het uitkiezen van haar kleding alleen al duurde een half uur en haar make-up zo mogelijk nog langer. Haar telefoon stond vol met berichtjes van haar vriendinnen. Het was Charlotte nooit duidelijk of haar vriendinnen bezorg waren, of iets wilden om over te roddelen. Somehow dachten ze altijd dat Charlotte heel interessante dingen deed als ze ergens te laat kwam.

De school waar Charlotte naartoe ging lag niet heel ver van haar huis, dus lopend naar school was geen probleem. Onderweg naar het grote gebouw nam ze hapjes uit haar appel. Tijd voor mentale voorbereiding had ze genoeg gehad tegen de tijd dat ze de school instapte en de deuren van de aula werden opengeslingerd.

‘Girls, it’s nothing special! I just stayed in bed a little longer,’ stelde haar vriendinnen gerust. Ze leken het te accepteren, maar het zou vast niet lang duren voor ze er weer over zouden beginnen. Charlotte kende haar vriendinnen langer als vandaag en het was een kwestie van tijd.

‘Hey girl, you’re late, but I’ll keep you up to date.’ Dat is Holly, Charlotte’s beste vriendin. Ze zijn al een aantal jaren vriendinnen en leken qua gedrag zo op elkaar, dat sommige mensen dachten dat ze zusjes waren. Charlotte was een redelijk klein, bruinharig meisje en had snel haar mening klaar over alles en iedereen, Holly daarentegen was lang, blond en iets meer geneigd om de lieve vrede te bewaren en niet vol tegen haar leraren in te gaan.

De meiden zaten zoals altijd bij hun standaard groepje, het groepje dat zoals altijd een stoel voor Charlotte had bewaard voor als ze toch nog op zou komen dagen. Het was geen grote groep, maar vijf anderen vergezelden de twee. Ashley en Chad McGregory. Ze waren totaal verschillend en bijna niemand wist dat ze broer en zus waren, tweeling wel te verstaand. Beiden waren ze niet lang, maar Ashley was net een dwerg en dus stak Chad met kop en schouders boven haar uit. Ashley’s witte haar en lichte huid waren bijna het tegenovergestelde van het bruine haar en de gekleurde huid van haar broer. Chad was een echte beachboy met een goed lichaam en een geweldig karakter.

Dan had je Justin Austin, een jongen met een ontzettende hekel aan zijn naam. Hoe kon je de voor- en achternaam van je kind beiden laten eindigen op “-in”? Het was een ontzettende knuffelbeer, teamcaptain van het footballteam en hotte van de school.

Dan was er nog Sophie McCarter. Haar vrienden maakten graag opmerkingen over haar wipneusje en tegenwoordig ook over haar haar. Ze had geprobeerd het rood te verven, maar het was er oranje uitgekomen. Door haar reputatie kon ze het zich veroorloven en niemand maakte er echt een probleem van.

‘There’s a new boy and he’s in our class,’ vervolgde Holly, ‘he’s really hot and totally into blondes, so he’s mine.’ De vriendengroep was zo onderhand wel gewend aan Holly’s “claimgedrag”. Elke jongen die onder haar “superhotcatogorie” viel, was van haar en er is niemand die er ooit een punt van maakte.

‘Well, he definitely likes blondes. That probably explains why he’s sitting at a table with Luke.’ Alle hoofden aan te tafel draaien meteen richting het hoekje van de aula. Op deze school had iedereen duidelijk een vaste plek en niemand ging vrijwillig op die plek zitten.



‘Hey… Err… I really don’t mean to be rude or anything, but we err… Well… We usually sit here. And it’s OK if you want to sit here but… Well, I could imagine you don’t want to ruin your reputation on your first day of school.’ Ashton keek verbaasd op toen er tegen hem was gesproken. Voor hem stond de lange blonde jongen met de lippiercing die ook bij hem zat met wiskunde. De naam van de jongen was Ashton onbekend, maar hij snapte zeker niet waarom deze jongen zo onzeker deed toen hij met hem praatte. Toen de drie jongens die onzeker voor hem stonden de klas inkwamen had Ashton een duidelijk indruk van hen. Ze moesten wel de badboys zijn, dat kon niet anders, tatoeages, piercings en zelfs een jongen met groen haar!

‘Why would I ruin my reputation if I’d sit with you?’ vraagt de jongen dan ook verbaasd. Hij wilde geen ruzie met de jongens, maar hij was zo nieuwsgierig dat hij het wel moest vragen. De blonde jongen die hem zo onzeker had aangesproken gaat tegenover hem zitten en wijst met zijn duim naar een groepje jongens en meisjes achter hem.

‘You those people?’ Ashton knikte, natuurlijk zag hij de groep achter de lange blonde jongen. Het was niet een bizar grote groep en ze waren ook niet luidruchtig, Ashton had gewoon de hele pauze al naar het groepje gekeken. Oké, niet alleen naar het groepje, voornamelijk naar de lege stoel. Er waren genoeg kinderen die moesten staan, maar niemand bedacht het om die stoel weg te halen terwijl er bij zijn tafel al twee waren weggehaald zonder dat er een woord tegen hem werd gezegd.

‘Those are the popular kids. If they like you? Great! If they don’t like you? Hide and never show yourself again.’ De blonde jongen klinkt serieus, zo serieus dat Ashton er bang van werd. ‘They are the meanest people in the school,’ mompelde de groenharige jongen met meerdere tatoeages en een wenkbrauwpiercing.

‘What do you mean?’ – ‘I mean they truly are mean.’ De groenharige jongen keek met een trieste blik naar zijn eten, maar nam er geen hap van. ‘Michael,’ de blondharige jongen wees naar de groenharige jongen om aan te geven over wie hij sprak, ‘has a dream. Charlotte, the girl who’s missing, told me everyone and they keep bulling him with it.

‘What dream?’ vraagt Ashton nieuwsgierig. De jongen kan er niks aan doen. Hij was nieuwsgierig van aard. De blonde jongen en de Aziatische jongen keken even moeilijk naar de jongen die was aangeduid als Michael. ‘He wants to become a president.’

‘What’s wrong with that?’ – ‘He already made a speech and they found it and gave everyone a copy of it.’ De blondharige jongen had er duidelijk ook moeite mee om zijn groenharige vriend hieraan te herinneren.

‘You already made a speech?’ vroeg de krullenbol verbaasd. ‘Yeah, I know. It’s stopid really.’ – ‘No! I think it’s great if you have a dream and you just, I don’t know, be all over it and make it come true.’

‘They keep quoting it and stuff like that. It’s terrible.’