Elaimet 1

“Jalo, vandaag ga jij me helpen om het varken te slachten.” Ik verslikte me in mijn pap.
“Nee, vader, alstublieft, ik…”
“Geen tegenspraak!”
“Maar…”
“Ik wil het niet horen! Je doet wat ik zeg. Ik heb geen behoefte aan je kinderlijk gejank. Het wordt tijd dat je een man wordt.”
“Sian!” kwam moeder tussenbeiden. “Laat hem. Je weet waarom hij niet tegen bloed kan!”
“Dat is voorbij.” Vader balde zijn vuisten. “Het is geen reden om een zwakkeling te zijn.”
“Ik ben niet zwak!”
“Dat ben je wel! Kijk naar je broers. Zij…” Wat er met mijn broers was, zou ik nooit weten. Voor hij was uitgesproken, had ik de deur achter me dichtgeslagen en rende het erf over.
Vader zou het nooit begrijpen. Nooit van mijn leven zou ik een dier kunnen slachten. Als ik hen pijn deed, was het alsof ik mezelf iets aandeed. Ik kon het niet negeren, hoe hard ik het ook probeerde. Vier jaar geleden had ik in één keer meer bloed gezien dan ik kon verdragen. Moedeloos liet ik me tegen een boom zakken. Ik was niet zwak.

Plots schrok ik op. Ik hoorde een geluid dat niet in het bos thuishoorde. Het klonk als iemand die pijn had. Voorzichtig liep ik erop af. Het kwam uit de buurt van het meertje. Het geluid leek niet afkomstig te zijn van een mens. Het was een dier dat daar lag te lijden! Ik ging sneller lopen. Aan de rand van het meertje bleef ik stokstijf staan. Daar aan de overkant, lag een paard, maar dan wel het vreemdste paard dat ik ooit gezien had. Zijn kop en hals waren van het zuiverste wit, maar zijn flanken… dat leken wel veren! Langzaam liep ik om het meertje heen. Het dier schudde met zijn lichaam. De veren zaten niet vast op zijn flanken, maar vormden vleugels! Hoe was dit mogelijk? Het was geen paard, maar kon onmogelijk een vogel zijn. Was het dan een engel?