Chapter 3

Ik wist niet wat dat ik moest doen. Ik wist niet wat ik moest denken. Ik wist zelfs niet wat dat ik moest voelen. Hoe erg was ik er wel niet aan toe? Verdomde, verdovende jodium! Argh, Bij mijn geboorte had ik blijkbaar de gave gekregen om me keer op keer weer opnieuw diep in de nesten weten te werken. Ik trok geen ongeluk aan. Dus ik kan je verzekeren dat je je niet moet voorbereiden dat ik ooit eens een piano op mijn hoofd ga krijgen als ik ergens buitenstap, maar dat ik eerder de piano van het dak zou duwen. De reden daarvan weet ik zelf niet en dus is het ook logisch dat ik het je niet kan vertellen. Met mezelf in de nesten werken bedoel ik dan ook dat er een hele klopjacht zou zijn om ‘de levensgevaarlijke piano duwster van de daken’ te vinden. Met de gevolgen van dien zou de stapel problemen nog maar meer de lucht in schieten. Tot zover mijn niet echt bruikbare, verwenste gave. Het probleem. ‘Waar ben ik?’

Ik voelde mijn hart in heel mijn lichaam kloppen. In mijn rug, in mijn flank, in mijn buik, in mijn oren,… Steeds weer hetzelfde ritme. Doek-doek, Doek-doek, Doek-doek. Bij pijn beleeft iedereen het moment wel van de rare hartkloppingen. Het gevoel dat je hart in je keel zit of in je vingertoppen en niet waar dat ie normaal gezien hoort te zitten, ergens in de omgeving van je linker borst. In hemelsnaam, ik moest dringend eens een manier gaan vinden om de belangrijkste spier van mijn hele lichaam weten te kalmeren. Zou yoga een mogelijke optie zijn? Mijn aandacht werd afgeleid door het aroma van een ‘net uit de oven gehaalde’ kip waar, volgens mijn neus toch, een heerlijk kruidensausje bij zou horen en lekkere aardappeltjes die met de kip mee de oven in waren gegaan en daardoor nu aan de buitenkant lekker krokant zouden zijn. Als ik in staat was om mijn menselijke vorm terug aan te nemen zou het water me zo uit de mond lopen. Ik durf zelfs te beweren dat dit letterlijk zou gebeuren. Ik was uitgehongerd! Maar hier volgt het probleem van het jaar. Ik was niet in staat om mijn menselijke vorm terug aan te nemen. Het rustte als een vloek op me. Een last dat ik moest dragen, niet wetend wanneer de eindstreep in beeld zou komen. Ik was verbonden aan de legende van de voorouders van mijn overgrootouders. Een legende waar ik, toen dat ik jong was, zeer geboeid naar luisterde en toen ook nog in geloofde. Je weet wel, een spannend verhaaltje vlak voor het slapengaan. Maar nu, de periode dat je jezelf moest en kon ontdekken, gelde het voor mij enkel als een mooi verteld fabeltje. Een sprookje waar mooie herinneringen aan vast hingen.

In mijn hoofd werd er toneel gespeeld. De toneelspelers waren de vorken en messen die zich enkel bezighielden met het maken van knerpende geluidjes met behulp van de porseleinen borden. De glazen en de waterkan krijgen ook een rol, ze moesten mooie kristallen klanken creëren. De stoelen mocht je ook zeker niet vergeten. Zij schoven telkens heen en weer over de vloer waar ik zelfs de trillingen van kon voelen. En de mens, zij waren de hoofdrolspelers, Ze moesten het hele traject uitvoeren en dan nog eens sfeer inlassen. De kers op de taart. ‘The final touch.’ Als laatste, de eer als regisseur van het toneelstuk ging naar mijn eigen oren. Zij konden dit toneelstuk zeer goed componeren en voorbrengen aan de luisteraar. Ikzelf vond er maar niet aan en probeerde met al mijn kracht te negeren. Maar heb je ooit al eens van het verschijnsel gehoord dat als je je ergens op concentreert je er nog meer aandacht aan schenkt en het zo net niet kunt vergeten. En ik, ik kreeg er nog meer hoofdpijn van. Perfect.

Nu pas merkte ik op dat ik in een hondenmand lag. Fijn! Was het enige dat ik kon bedenken. De mens doet zich te goed aan een heerlijk maaltijd terwijl dat ik hier vastzit in ‘een hondenmand’ en me mentaal nog gekker zit te maken. Geloof me, ondanks de overvloedige dosis van het al gek zijn is het nog altijd mogelijk om nog gekker te worden. Trust me. Tot mijn grote verbazing kreeg ik mijn ogen zonder enig probleem open. Nu, de problemen zouden nog komen. Het licht was als een zwerm wespen, prikkend en stekend in mijn eigen ogen. Geen enkele intentie om te stoppen. Na wat geknipperd te hebben werd ik wel terug gewoon aan het daglicht. Met horten en stoten probeerde ik op mijn poten te gaan staan en mijn gewicht te verdelen over mijn vier steun- en verplaatsingspilaren. Het lukte nog wel redelijk vlot. Het moment dat ik mijn linkervoorpoot ophief verdween de balans van het evenwicht en lag ik precies terug in mijn hondenmand waar ik enkele seconden geleden nog in had gelegen. Met het enige verschil van deferentie dat de korst op de wonde van mijn flank terug helemaal was opengescheurd. Leuk. Het zou te veel van het goede zijn als ik ook nog eens kon stappen.

Het leek erop dat de scène van het tafelbestek geëindigd was want het volgende stuk ging in zijn werking. Eén aanwezige liet de tafel achter zich en baande zich naar de gewonde ik en mijn hondenmand.
Hier waren de problemen al.



Aandacht
Ik wil jullie allemaal een Prettig Eindejaar wensen en veel geluk voor het nieuwe jaar. Verder heb ik zelf nog een kleine melding over het verhaal. Tot nu toe domineren de gedachten van Chayenne het verhaal maar vanaf het volgend hoofdstuk komt daar verandering in. Het blijft wel binnen het domein van mijn schrijfstijl maar het zullen meer conversaties van persoon tot persoon worden en niet enkel haar eigen gekke beweringen en besluiten. Hopelijk laten jullie me dan ook weten wat dat je er van vindt.
X . Joanna