Een uitgebreid ontbijt

De volgende ochtend werd Roos gewekt door vogelgezang. Ze keek op de klok. Acht uur. Ze keek moe naar haar slapende vriendinnen. Vooral Sanne lag nog diep te slapen. Vanacht was ze om het halfuur in de kast verdwenen en hadden Roos en Lorena haar eruit moeten trekken. Het opklapbed bleek nóg gevoeliger te zijn dan ze al dachten.
Roos wilde het liefste nog even slapen, maar ze kon het niet. Ze dacht aan de kudde. Gisteren had ze niet meer de kans gehad om naar Mary Johnson te gaan. Stel dat ze pas weer volgende week tijd heeft om te gaan? Dan is het misschien al te laat! De kudde is vandaag al twee weken weg. Het liefste wil ze vandaag gaan, maar haar vader laat haar zowieso niet gaan. Ze kan haar vriendinnen natuurlijk hier ook niet alleen laten zitten en zeggen dat ze even naar Harry gaat in het vogelpark. Haar vriendinnen zijn niet voor niks helemaal vanuit Nederland hier naartoe gekomen. De enige manier is haar vriendinnen alles vertellen en ze meenemen naar het gekkenhuis. Maar stel dat zij haar ook niet geloven en haar voor gek verklaren? Het zijn haar beste vriendinnen, die zullen haar toch niet voor gek verklaren? Nou ja... dat dacht ze ook van Jessey en Joey...
Roos nam een besluit. Ze kon terug zijn voordat haar vriendinnen wakker werden. Ze stapte uit bed, pakte een paar kussentjes van haar bed en propte die onder het laken. Zo leek het net of ze nog diep onder de dekens lag te slapen.
Ze sloop richting haar kledingkast. Doordat haar vriendinnen vanacht, net als haar, heel weinig hadden geslapen, sliepen ze nu heel diep. Ze hoorden Roos niet door de slaapkamer lopen.
Voorzichtig opende Roos de deur van haar kledingkast. De scharnieren maakten een hoog piepend geluid, dat in de donkere stille kamer een akelig geluid na lieten klinken in je oren. Roos kromp ineen. Had iemand het gehoord?
Roos wachtte even. Geen geluid. Ze pakte een shirtje van een klerenhanger en legde die op haar zitzak. Voorzichtig grabbelde zo haar kleren bij elkaar en legde ze klaar op haar zitzak. Zachtjes, deze keer zonder schel gepiep, deed ze de deur van haar kledingkast weer dicht.
Roos wilde zich net omkleden toen ze gekreun hoorde van Sanne. Ze draaide zich kreunend om in haar bed. Nog geen twee seconden later verdween ze voor de zoveelste keer met veel lawaai met bed en al in de kast.
Lorena schoot geschrokken overeind. Ze wreef de slaap uit haar ogen en schudde aan de kussens. "Roos, wakker worden! Sanne is weer in de kast verdwenen!" Lorena trok de lakens weg en keek verbouwereerd naar de kussens.
"Ik ben hier Lorena," zuchtte Roos.
Lorena zag haar nu pas staan. "Ah, je bent al wakker. Trek jij Sanne dan even uit de kast?" Lorena liet zich weer achterover op bed vallen.
Roos knikte en liep naar de kledingkast toe waar een jammerend geluid uitkwam. Roos pakte het handvast vast, en trok het bed uit de kast. Een gekreukte Sanne kwam tevoorschijn.
"Ook een heeeeele goede morgen," zei Roos met een kleine lach.
Sanne keek haar met kleine slaapoogjes aan. "Hoe laat is het nu?"
"Half negen."
"Oh," zei Sanne verbaasd. "Dan heb ik toch nog een uur achter elkaar geslapen zonder in de kast te verdwijnen." Ze wierp een kussen richting de alweer slapende Lorena, die geschrokken weer overeind ging zitten. Haar haren stonden alle kanten op. Roos schoot in de lach, ondanks haar mislukte poging om weg te komen. Wanneer kon ze dan weg? Iedereen was wakker, en de kans dat iedereen weer in slaap viel was vrij klein. Sanne wil zowieso niet meer slapen in dat opklapbed.
"Waarom deed je dat?" vroeg Lorena. "Ik sliep weer net! Ik ben kapot!"
"Vanavond is het jou beurt," zei Sanne lachend. "Kijken hoe jij deze nacht doorbrengt."
"Niet goed," zei Lorena vastberaden. "Dus laat me nu dan nog even slapen." Opnieuw viel ze achterover.
Sanne maakte het opklapbed op en liet het weer in de kast verdwijnen.
Terwijl Lorena nog even ging slapen, fristen Sanne en Roos zich omstebeurt op in de badkamer voordat ze naar beneden gingen om te ontbijten. Lorena had gezegd dat ze later deze ochtend zou ontbeten. Roos kende haar vriendin zo helemaal niet. Meestal was ze, net als Roos, vroeg uit de veren. Maar deze keer begreep Roos haar vriendin wel. Om het halfuur uit bed om je beste vriendin uit de kast te trekken is niet ideaal.
Ze liepen richting de keuken. Oma Bettie en Jeffrey hadden een uitgebreid ontbijt uitgestald op de eettafel in de eetkamer.
"Jullie zijn er vroeg bij. Het is negen uur," zei oma Bettie opgewekt. "Waar is Lorena?"
"Die slaapt nog even," antwoorde Roos. "We hadden een gebroken nacht."
Ze namen plaats aan de eettafel. Meneer de Waard kwam ook de eetkamer binnenlopen en ging naast Jeffrey zitten. "Een hele goede morgen!" riep hij opgewekt. "Ik heb voortreffelijk geslapen. Een heerlijke logeerkamer. Is de andere logeerkamer ook zo fijn Bettie? Het bed slaapt ook heel fijn. Hebben jullie ook zo fijn geslapen?"
Roos en Sanne keken elkaar aan. Roos legde uit wat er vanacht was gebeurd. Iedereen moest lachen.
"Dus dat was dat gebonk wat ik iedere keer hoorde!" lachte Jeffrey. "Ik dacht eerst dat het de buren waren, maar toen herinnerde ik me dat dat helemaal niet kan. We hebben geen buren. Ik liep serieus van alles te bedenken wat het zou kunnen zijn, maar de beste vriendin van mijn dochter die iedere keer in de kast verdween... Daar zou ik nóóit op gekomen zijn!" lachte Jeffrey.
De anderen lachten ook. Bettie en meneer de Waard vertelden dat ze er doorheen waren geslapen. Maar ja, de logeerkamers liggen helemaal aan de andere kant van de verdieping.
"En, wat gaan jullie vandaag doen dames?" informeerde Jeffrey. "Waar is Lorena trouwens?"
"Slapen," zei Bettie.
"Ik wou vanavond bij zonsondergang een strandrit maken met de paarden," zei Roos.
"Ah leuk idee Roos," knikte meneer de Waard goedkeurend. "Je kunt Bella ook voor een kar spannen, dan kan iedereen mee."
Roos knikte. "Goed idee!" Ze besmeerde een croissantje met jam. Wanneer moest ze nou naar Mary toe?