[NL] Whose gates are guarded by dragons

Als tiener was Percy er altijd vast van overtuigd dat hij nooit zo laag zou zinken om zich tijdens een familiefeest te bezuipen. Toen kwamen de oorlog, de breuk met zijn familie, het moment waarop alles net weer goed leek te komen en Freds dood, en ergens tijdens al die gebeurtenissen had hij blijkbaar zijn principes overboord gegooid. Het enige wat hij absoluut zeker wist was dat hij nu in het gras in de tuin van zijn ouders lag, behoorlijk aangeschoten en in het aardedonker.
      Het was niet echt zijn fout, eigenlijk. Charlie verdiende op z’n minst de helft van de schuld voor deze situatie, want hij was degene die had voorgesteld sterren te gaan kijken en ergens een fles Firewhiskey vandaan had gehaald toen hun ouders een verdieping naar boven waren verhuisd. Dat Percy van de zeven overgebleven Weasley kinderen en aanhang de enige was die op het voorstel was ingegaan, zei waarschijnlijk iets over hem en zijn mentale toestand, maar hij besloot dat voor het gemak te negeren.
      Tegen beter weten in nam Percy nog een slok uit de steeds lichtere fles. Hij trok een gezicht. “Ik haat dit spul.”
      “Geef hier,” zei Charlie. Hij trok de drank uit Percy’s hand. De enige reden dat er niet iets van de inhoud op zijn kleren terecht kwam ondanks de nogal scheve manier waarop hij de fles vasthield, was dat er niet voldoende meer in zat. Charlie knuffelde de Firewhiskey beschermend tegen zijn borst. “Dit is mijn favoriete soort alcohol. Het doet me aan draken denken.”
      Percy vouwde zijn handen samen over zijn borst, een beetje zoals Fred had gelegen de laatste keer dat hij hem had gezien. Hij duwde die gedachte met geweld aan de kant. “Jij en je draken,” mopperde hij. Mopperen was iets waar hij voldoende oefening in had om het zelfs op lastige momenten als vanzelf te laten komen.
      “Draken,” verzuchtte Charlie. “Heb ik je al verteld dat Baby haar eerste nestje heeft? Baby heeft eieren gelegd. Mijn kinderen worden zo snel groot.”
      “Nee, dat wist ik nog niet,” antwoordde Percy eerlijk. Hij had geen idee wie Baby was, maar hij besloot er maar niet naar te vragen. “Ik snap niet dat mensen mij de nerd van de familie noemen.”
      “Je bent de slimste van ons, Percy.” Charlie nam nog een slok. Percy vroeg zich af of hij hem misschien moest stoppen, maar daarvoor zou hij in beweging moeten komen. Dat was te veel gevraagd.
      “Horen nerds niet een obsessie met iets te hebben? Ik heb geen obsessies.” Charlie snoof, maar Percy ging dapper door. “Jij wel.”
      Charlie gooide zijn armen in de lucht. De fles had hij gelukkig in het gras gezet. “Draken!” jubelde hij, alsof ze het daar niet dertig seconden geleden ook al over hadden gehad. “Draken zijn zo gaaf, Percy. Zo groot en schattig.”
      Het was Percy’s beurt om een ongelovig geluid te maken over de woorden van zijn broer. “Schattig?”
      “Die oogjes, Percy! En hoe ze slapen, zo helemaal opgekruld, als een gigantische kat.”
      “Een vuurspuwende, geschubde kat met klauwen en vleugels.”
      “Precies. Wie kan daar nou naar kijken zonder z’n hart te voelen smelten? Ik niet.”
      Charlie had met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht zijn ogen gesloten. Percy schudde zijn hoofd, maar de sterren waren de enigen die het zagen. Ze twinkelden naar hem, onbereikbaar en doodstil. Alles deed hem vandaag aan Fred denken. “Niet helemaal wat ik bedoelde, maar oké.”
      “Draken zijn geweldig. Ik houd van draken.”
      “Dat is duidelijk. Ik heb medelijden met meisjes in jouw leven.”
      “Ik verzorg Baby heel goed,” protesteerde Charlie.
      “Mensenmeisjes.”
      “Oh. Die zijn er niet.”
      Percy draaide zijn hoofd om Charlies profiel te kunnen bestuderen. Als dit betekende wat hij dacht dat het betekende, was dat nieuws voor hem. Hij was er altijd van uitgegaan dat hij de enige niet geheel hetero Weasley was. “Jongens, dan?”
      Charlie lachte. “Nah.”
      “Maar wat dan?”
      “Niets. Ik wil geen relatie. Ik ben aseksueel.” Die woorden bleven een tijdje hangen tussen hen en de sterren. Toen Percy weer praatte, merkte hij niet eens dat hij was overgegaan op een fluistertoon.
      “Is dat niet eenzaam?”
      “Het is een beetje frustrerend, omdat de hele wereld net doet alsof seks en romantische liefde de ultieme sleutel tot geluk zijn, maar het is niet eenzaam. Ik heb mijn vrienden en familie en draken. Ik heb draken, Percy! Ik ben al gelukkig.”
      “Oh,” zei Percy. Charlie was nog steeds enorm dronken, maar toch voelde Percy zich voor het eerst in tijden weer echt een klein broertje. “Dan is het goed.”
      “Het is goed,” stemde Charlie in. Hij stak weer een hand op naar de donkere hemel, maar dit keer om iets aan te wijzen. “Zie je die sterren daar? Ze lijken op een draak.”
      Percy dacht aan heel andere dingen als hij naar de nachtelijke hemel keek. Als er inderdaad een hiernamaals bestond vanwaar de doden de levenden in de gaten hielden, wist hij dat hij ooit nog wel wat te horen zou krijgen over deze avond, waarop hij dronken in het gras terecht was gekomen. “Dat is een beer, Charlie. Ursa Minor.”
      “Pff,” was Charlies uiterst intelligente reactie, alsof hij vuur probeerde te spuwen.
      Percy lachte zachtjes. Toen ze niet veel later het huis binnen vluchtten omdat ze het koud hadden, pauzeerde hij in de deuropening om nog een keer omhoog te kijken. Hij mompelde goedenacht tegen de sterren, die hen onbewogen gadesloegen.