'Het lichtgevoelige bed'

Het was avond. Ze zaten met z'n allen rond de eettafel. Vanmiddag hadden ze (na hun gasten een rondleiding te hebben gegeven door hun huis), Bella een plekje gegeven op Sunshine Valley in de box tussen Jolly en Polly met Wonder in. De pony's werden gelijk vriendjes. Morgen mogen ze samen in de wei.
Jessey, Joey en de andere stalhulpen vonden het geweldig om haar Sanne en Lorena weer te zien. Meneer en mevrouw Brown waren ook blij. Meneer de Brown en meneer de Waard kunnen het wonderbaarlijk goed met elkaar vinden. Ze kenden elkaar nog van vroeger. Ze hadden ooit samen aan dezelfde springwedstrijd deelgenomen en daar een eerste plaats gedeeld. Ook had ze haar vriendje James voorgesteld aan meneer de Waard. James was bijna flauw gevallen toen meneer de Waard hem de hand schudde en hem een privéles aanbood. James was vereerd vertelde hij later de middag aan Roos. Meneer de Waard was zijn grote voorbeeld wat betreft het paardrijden. Samen met meneer Brown natuurlijk. James had haar verteld dat zijn moeder ook altijd fan was geweest van meneer de Waard. "Ze had er altijd al van gedroomd om een privéles van hem te krijgen," had hij gezegd. Toen had hij moeten huilen. Roos had hem getroost. Ze weet hoe hij zich voelt zo zonder zijn moeder. Haar eigen moeder had zelf ook nog zoveel wensen, die helaas nooit hebben kunnen uitkomen. "Maar wij kunnen de nog onuitgekomen wensen van onze overleden moeders wél laten uitkomen," had Roos troostend tegen haar vriendje gezegd. "Laten we dat dan ook doen! Samen! Ik probeer het ook."
Later die middag waren ze weer naar huis gegaan zodat de gasten hun spullen konden uitpakken. Meneer de Waard krijgt de logeerkamer en Sanne en Lorena slapen bij Roos, Lorena bij Roos in het tweepersoons hemelbed en Sanne op een uitklapbed aan de zijkant van de kamer.
Een paar weken nadat Roos hier was komen wonen ontdekte ze pas de bijna onzichtbare kast aan de linkerzijkant van de slaapkamer. Hij was bijna onzichtbaar doordat hij dezelfde blauwe kleur had als de muur waar hij in verstopt was. De klink leek op een mini plakje en was dus niet echt opgevallen. In deze kast bleek een uitklapbed te zitten. Heel handig, maar het had een nadeel. Het klapte snel weer in, bij een te hevige beweging. Roos was er zelf achter gekomen toen ze erop ging zitten en ze moest niezen. Haar lichaam maakte toen een onverwachte beweging waardoor het bed inklapte en ze er niet meer uitkwam. Pas twee uur later vond haar vader haar.
Lorena en Sanne hadden lootjes getrokken voor wie er op het lichtgevoelige bed moest slapen. Sanne had het kortste lootje. Lorena beloofde haar dat zij de nacht van zaterdag op zondag op 'dat enge bed' zou gaan liggen.

"Nou mevrouw van Bergen, ik snap wel waarom uw spaghetti 'de beroemde spaghetti van oma Bettie' wordt genoemd," zei Sanne genietend. Oma Bettie glimlachte dankbaar.
Lorena en Roos keken elkaar aan en begonnen te lachen. Sanne had mevrouw van Bergen gezegd. Die naam was Roos niet gewend. Lorena was zo'n beetje kind aan huis bij Roos. Altijd geweest. Zelfs zo erg, dat Lorena oma Bettie zegt, en het is niet eens haar oma! Roos vind het niet erg. Ze vind het zelfs wel leuk. Een keertje, toen Bettie ziek was en hulp nodig had in het huishouden enzo, hielpen Lorena en Roos haar. Dat doe je gewoon als beste vriendinnen vinden ze.
Oma Bettie lachte ook. "Noem me maar gewoon Bettie hoor schat," zei ze tegen Sanne. Die knikte.
Na het eten hielp meneer de Waard, oma Bettie en Jeffrey met de afwas. De vaatwasser was nog steeds kapot. "Ik zal er morgen wel even naar kijken," bood meneer de Waard aan. "Dat scheelt je weer een heleboel kosten weet je... Het wordt tegenwoordig allemaal steeds duurder." Jeffrey glimlachte dankbaar.
Lorena, Roos en Sanne denderden ondertussen de trap op naar boven om alvast een leuke film uit te zoeken die ze vanavond kunnen gaan kijken. Oma Bettie heeft beloofd dat ze de mannen uit de woonkamer zou houden zodat hun een leuk meidenavondje kunnen hebben. Roos had haar oma bijna doodgeknuffeld toen ze dat beloofde.

Het was al bijna één uur toen de meiden in hun bedden kropen. Sanne ging heel voorzichtig in haar 'bed van de dood' liggen, zoals ze het zo mooi noemde.
Maar wat is een logeerpartijtje zonder een goed kussengevecht? Lorena was de eerste die een kussen naar haar hoofd geslingerd kreeg door Roos.
Maar toen Sanne een kussen tegen haar hoofd kreeg, verdween ze gillend met bed en al in de kast.