016 Elena

Na een hele tijd rijden, begint het plots te regenen.
'Gandalf, kun je de regen niet doen verdwijnen?' vroeg een van de dwergen waar ik nog niet mee heb gepraat.
'Nee Dori dat kan ik niet, de natuur moet zijn gang kunnen gaan.' zegt de tovenaar wat nors. Het doet me wat denken aan Thorin, waardoor ik zachtjes grinnik.
'Wat is er zo grappig?' Fili komt met zijn pony naast ons. Ik kijk hem verbaasd aan, ik had niet verwacht dat iemand het zou gezien hebben.
'Niets.' ik kijk voor me, hopend dat ik niet ga blozen.
'Zo schattig als vrouwen rode wangen krijgen.' Kili is erbij gekomen en probeert zich mee in het gesprek te mengen.
'Ik vrees dat ze het op je gemunt hebben, miss.' zegt Bofur.
'Zeg maar gewoon Elena hoor. En ik vrees het ook.' zeg ik tegen Bofur.

Na een tijdje door de regen gereisd te hebben, leun ik half tegen Bofur aan. Ik voel me helemaal verkleumd, mijn spieren doen pijn en de wind doet er geen goed aan. Ik kan enkel hopen dat de regen snel over zal zijn, voordat ik van het paard val. Voor ik het goed besef, voel ik mijn grip rond Bofur verslappen en de omgeving om me heen word zwart nog voor ik de grond raak.

'Maeve?' ik open mijn ogen en zie dat ik in het bos ben dichtbij mijn huis.
'Ben ik terug?' vraag ik aan de vrouw voor me. Haar gezicht is niet zichtbaar, door een veel te grote kap die op heeft.
'Ik heb je hierheen gebracht, zodat je kan verder leven. De mensen zullen je hier genezen, maar je zal je niets meer herinneren van vroeger. Het spijt me, maar daar heeft hij voor gezorgd.' verteld ze me, waarna ze uit mijn gezichtsveld verdwijnt. Wie is "hij"?


'Ze komt terug bij.' klinkt het. Ik open langzaam mijn ogen, maar het licht doet pijn aan mijn ogen en maakt mijn hoofd aan het tollen.
'Elena?' hoor ik iemand mijn naam zeggen. Opnieuw probeer ik mijn ogen te openen en na een tijd lukt het mij.
'Wat gebeurde er?' vraag ik, als ik Gandalf als eerste zie.
'Je viel plots van het paard en je bent enkele minuten weggeweest.' vertelt de tovenaar. Het valt me op dat het gestopt is met regenen, als ik me rechtop zet. Met een hand wrijf ik over mijn voorhoofd, aangezien het opnieuw tolt in mijn hoofd.
'Hou het wat rustig, je bent uitgeput.' zegt Balin, die me wat ondersteunt en naar een drogere plaats brengt.
'Wanneer kan ze verder reizen?' de norse stem van Thorin vult mijn oren. Ik kijk hem zowel verbaasd als boos aan, wat is hij toch zo bazig.
'Van zodra ze er wat minder wit uitziet.' zegt Balin, waardoor hij een verbaasde blik van me ontvangt.