Hoofdstuk nr. 6 - Arrival.

Tom Pov.

Het was 4 uur 's morgens en we waren eindelijk bij onze bestemming aangekomen.
Ik was doodop en Bill lag te slapen toen de taxi bij een groot modern huis stopte. Naast dat huis stond nog een moderne woning, maar in de rest van de straat stonden alleen maar boerderijen, en alles was omringd door groen.
Rustig was het hier in ieder geval.
Ik schudde aan Bill's schouder.
'Billa, wake up! We zijn er!'
Direct vlogen zijn ogen open en gleden ze naar het huis. Goedkeurend knikte hij.
Een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht en ik stapte uit.
De buitenlucht was fris met redelijk veel wind, dus ik haaste me om onze koffers naar de voordeur te sleuren terwijl Bill de taxichauffeur betaalde.
Degene die hier woonde - ik kende hem niet persoonlijk - had gezegd, dat als we 's nachts zouden aankomen, we de sleutel onder de deurmat moesten nemen en gewoon naar binnengaan.
Bill kwam gewichtig naast me staan en ik wist dat hij nu al met lyrics in zijn hoofd zat.
Een pijnlijk einde en een ongemakkelijk begin.
Bang om een geluid te maken in de stille straat schoof ik de deurmat met mijn voet weg.
Bill bukte zich, pakte de sleutel en gaf hem aan mij. Even beet ik op mijn lip, en Bill pakte mijn hand. Dit was moeilijk voor ons, als we hier binnengingen zou het definitief zijn.
Resoluut draaide ik de sleutel om en samen liepen we naar binnen.
Bill vondt een lichtknop door met zijn hand over de muur te wrijven en stak het licht aan. Blijkbaar stonden we in een mooie, ruime woonkamer. Stilletjes schuifelden we verder door naar de volgende ruimte, die een moderne keuken/ eetkamer bleek te zijn. Bill draaide onwennig rond en ik voelde me ongemakkelijk.
Het voelde hier nog niet zoals thuis. Hoelang zou het duren eer we ons hier thuis zouden voelen?
'Tom, er ligt een briefje op tafel' fluisterde Bill.
'Lees voor' fluisterde ik terug.
Er was hier werkelijk geen enkel ander geluid te horen.
Bill begon voor te lezen.

Dag Bill en Tom,

hopelijk zijn jullie hier goed en wel geraakt.
Ik heb dit briefje geschreven om te vermelden dat ik op wereldreis ben vertrokken; je zult me hier dus niet aantreffen.
Ik weet dat het niet echt goed uitkomt, maar ik weet zeker dat jullie je draai hier wel zullen vinden.
Met vele groetjes,
Ruben Nicolai.

P.S.; Jullie mogen hier natuurlijk blijven wonen, zolang je maar niets afbreekt!

Ik trok mijn wenkbrauwen op.
'Wie denkt hij wel dat we zijn? Vandalen of zo?
Bill haalde zijn schouders op.
'Gaan we het huis een beetje verder verkennen?'
Ik knikte bevestigend.
'Maar in de eerste de beste kamer waar er een bed staat drop ik me neer en kom ik er tot morgenavond niet meer uit.'
Bill grinnikte en we liepen door de gang de trap op, op zoek naar de slaapkamers.


Abigail Pov.

Zo rond 10 uur werd ik wakker door een barstende hoofdpijn. Chelsey en ik hadden gisteren "singstar" gespeeld, en omdat zij (niet ik!) zo vals zong als een kat, had ik nu hoofdpijn. Maar omdat het me echt had geholpen, vergaf ik het haar.
Ik besloot - omdat het toch zondag was - om een lekker lange douche te nemen.
Ik nam kleren uit mijn kast en liep naar de badkamer.

Zeker drie kwartier bleef ik onder de douche staan. Het warme, stromende water deed me veel deugd, en bijna viel ik terug in slaap.
Na me terug te hebben aangekleed en een beetje basis make-up had opgedaan liep ik helemaal fris en monter naar de keuken.
Daar stonden mijn moeder en mijn vader druk te doen.
'Wat is er aan de hand?' vroeg ik verbaasd.
'Je vader vertrekt zo naar Londen, blijkbaar heeft iemand daar een hele grote som geld gestolen en hij moet het gaan oplossen.' zei mijn moeder. Mijn vader was inderdaad druk bezig met zijn koffer in te pakken.
Shit, waarom is het geen vakantie? Dan kon ik tenminste mee, het was zo lang geleden dat ik mijn neven en nichten langs mijn vader's kant nog eens had gezien.
'Hoeveel geld is er gestolen?' vroeg ik nieuwgierig.
'580.000 dollar'
Mijn mond viel open.
'En weten ze al wie het heeft gedaan?'
Mijn moeder knikte.
'Een assistent van je vader die bijna op pensioen gaat, daarom moet hij het oplossen.'
Ik keek naar mijn vader, hij zag er gespannen uit.
'Moet wel erg zijn, om zo vlak voor je pensioen betrapt te worden.'
Mijn moeder bekeek me afkeurend, maar mijn vader glimlachte.
Hij liep naar me toe en drukte me iets in mijn hand. 50 euro.
'No, dad, I don't want money, I...'
Hij liet me niet uitspreken en gaf me een kus op mijn voorhoofd.
'Darling, I know you're dissapointed that I'm not the perfect dad, but I really love you, ok?'
Hij knuffelde me, gaf mijn moeder een kus en liep naar zijn auto.
Met spijt in mijn hart keek ik hem na. Mijn vader was best wel chill.
Als ik mijn moeder voorstelde als de hel, dan was mijn vader het vage vuur.
Mijn vader reed weg en we zwaaiden naar elkaar.
Ik liep terug naar binnen en zag dat mijn moeder naar me toekwam.
'Abygail honey, ik heb zin in een cake; maar ik voel me zo moe, wil jij er een maken voor me?' vroeg ze met een lief stemmetje.
Flauw excuus. Natuurlijk was ze niet moe, ze had gewoon geen zin om zelf iets te doen.
'Tuurlijk mam, welke soort wil je?' Ik wist dat het toch geen zin zou hebben om tegen te sputteren en bovendien hield ik wel van bakken.
'Appelcake, en je bent een schat.'
Ik haalde mijn schouders op, nu noemde ze me een schat maar morgen negeerde ze me gewoon weer. Toch kon ik het niet helpen dat ik iets vrolijker werd. Als mam in een goed humeur was, hadden we niet zoveel ruzie. En ik hààt ruzie.
Opgewekt liep ik naar de keuken en begon vanalles in elkaar te flansen. Voor appelcake had ik geen kookboek nodig. Ik kende het recept uit mijn hoofd.
Ik deed bloem in een kom, gooide er suiker bij, strooide een beetje kaneel voor dat ene extra smaakje en ging naar de koelkast om de eieren te halen.
Bij de koelkast kwam ik tot de vaststelling dat we geen eieren meer hadden, maar omdat ik wist dat mijn moeder nogal verstrooid was keek ik ook nog even in de voorraadkast, ook daar geen eieren.
'Mam, we hebben geen eieren meer!' riep ik richting woonkamer.
'Ga er dan halen bij de buren, schat!' riep ze terug.
'Maar maàm, Ruben is toch op wereldreis!'
Ik liep de woonkamer binnen, waar mijn moeder languit in de zetel een boek zat te lezen.
Net wat ik wou doen vandaag.
'Ja honey, maar Ruben vertelde me dat logés kwamen en volgens je vader zijn die vannacht toegekomen.' Ze keek me aan boven haar boek.
'Naar het schijnt komen ze van ver en kennen ze hier niemand, dit is de perfecte gelegenheid voor jou om eens sociaal te zijn!'
vervolgde ze. Waarschijnlijk dacht ze dat ze me daarmee een enorm plezier deed. Maar ze dacht verkeerd. Ik heb nooit goed kunnen opschieten met nieuwelingen, bijvoorbeeld op school. Ze wilden allemaal té wanhopig vrienden met me zijn. Maar ik had mijn vaste kliek, en daar week ik bijna nooit van af. Mijn vriendinnen ook niet trouwens.
Mijn moeder zag dat ik stond te treuzelen en haar stem werd dwingender.
'Nou, haast je maar, want ik heb honger en ik denk niet dat die cake uit zichzelf om eieren gaat vragen.'
Ik giechelde want nu stelde ik me voor hoe de nieuwe buren zouden opkijken moest er een sprekend bloemmengsel voor hun doorstaan.
Ik schudde die grappige gedachte uit mijn hoofd, soms had ik echt té rare hersenspinsels.
Ik zag mijn moeder's strenge blik. Ik checkte nog vlug even in de spiegel hoe ik eruit zag. Mijn grijs topje en zwarte skinny zaten onder de bloem. Ik grijnsde. Ik léék op een bloemmengsel.
Ik schoot in mijn schoenen en sloeg de deur achter me dicht. Op weg naar de buren.