{Narnia}When 2 enemies fall in love[One hundred and ninety-two]

'Wel, ja. Caspian heeft gelijk. Dat moeten we wel doen,' zei Peter en knikte,' Dat is onze verantwoordelijkheid.''Wel, dan zullen we dat doen,' zei Selena ernstig,' Maar ik dacht dat de Telmarijnen waren gevlucht?' 'Sommigen, onder andere Daniël,'zei Bella met een kwade stem alhoewel er ook wel iets van ongerustheid in klonk. Ondanks alles was hij toch nog altijd haar broer,' De rest zijn gevangen genomen. We moeten beslissen.' Lucy knikte:'Maar eerst ontbijten.' en ze liep de trap af. Peter moest grijnzen en liep achter haar aan:'Niet als ik je eerst te pakken krijg!' Je hoorde Lucy gillen en lachen tot beneden. 'Okéé..,'zei Edmund en rolde met zijn bruine ogen,'Dan gaan we ook maar naar beneden.' En dat deden ze ook. Maar tijdens het ontbijt viel Susan iets op, en dat zei ze natuurlijk ook meteen tegen Caspian en de rest. 'Maar, waar gaan we de Narniërs toespreken?''Waar we dat altijd al gedaan hebben,'zei Caspian prompt. 'Op het binnenplein,'vulde Peter aan en Caspian knikte. 'Met die rare boom die Aslan heeft gemaakt?' De drie jongens knikten:'Ze weten dat ze daar moeten komen.' En dat gingen ze doen. Ze liepen naar het binnenplein, na een hele omweg te doen in het frisse groene gras om echt goed wakker te worden. Zelfs de vogels leken te weten dat alles gedaan was, want ze zongen hun mooiste liedjes. 'Hey,'zei Peter die opeens naast Selena kwam te lopen. Ze draaide haar gezicht naar hem en moest glimlachen. 'Hey,'zei ze blij. Hij lachte, maar toen hij vooruit keek, verdween die als sneeuw voor de zon. Hij beet op zijn lip. 'Pete..'vroeg ze voorzichtig tijdens het wandelen,'Wat is er? Is er iets mis?' Hij keek haar terug aan:'Ik ben gewoon een beetje bang.' Hij zuchtte.'Vorige keer zei Aslan dat we terug naar huis moesten. Dat het voor mij en Susan de laatste keer Narnia was. Dat was niet zo, en ik ben er oprecht erg blij voor. Maar we zijn op het binnenplein door een boom gegaan die een deur vormde met de Aarde. En ik ben bang dat Aslan zegt dat we terug naar huis moeten. En dat wil ik niet.' Het bleef even stil en je hoorde alleen zeven paar voetstappen in het gras en het ruisen van de bomen. 'Maar Pete,'zei Selena en dacht aan haar gesprek met Aslan,'Ik mocht kiezen of ik hier bleef of niet. Dan mogen jullie ook kiezen of blijven jullie zowiezo hier.' Daar geloofde ze in, het zou toch niet kunnen dat zij en Gabrielle hier bleven maar de koningen en koninginnen niet behalve Bella en Caspian? En daar geloofde Peter ook in, dat kon je aan zijn gezicht zien. 'Ja. Ja, dat is waar,' zei hij gerustgesteld,'Je hebt gelijk. Ik zou nergens bang voor moeten zijn.' Ze glimlachten naar elkaar en liepen verder. Iedereen babbelde met elkaar en maakten grapjes tot ze aan het binnenplein kwamen. Toen werd het serieus. Niemand was er al maar wat moesten ze zeggen? Caspian en Peter gingen de leiding nemen, omdat ze de oudsten waren en ervaring hadden met zulke dingen. Maar dat maakte de rest er niet minder zenuwachtiger door. Net toen ze er echt aankwamen, riep een bekende stem:'Hé! Selena! Lucy! Peter! Bella! Susan! Edmund! Caspian! Wacht op mij, wacht op mij!' Het was Gabrielle die aan kwam lopen, met haar zwarte haar wapperend achter haar aan. Als ze bij hen was, gaf ze prompt haar zus een knuffel die direct verbaasd vroeg:'Gabrielle, wat doe jij hier?'