Hoofdstuk O3 (Jordan)

2 dagen later.

"Wanneer komt dat vliegtuig eindelijk? Het had hier al zeker een kwartier moeten zijn!", zei ik. We waren in de luchthaven. Ik heb geen geduld, ik wil nu het verhaal horen! "Heb je het meldingenbord niet gezien?", vraagt Sam. "Haar vliegtuig heeft een uur vertraging. Ik weet dat je ongeduldig bent, maar je zal moeten wachten." Ik had het wel gezien, maar wou er niet aan denken. Kan het vliegtuig niet een beetje sneller vliegen, of zijn oma met een parachute uit het vliegtuig droppen. Liefst met een parachute natuurlijk. Mijn geduld raakte op, ik moet even wat doen om me af te leiden. "Pfff. Ik ga even iets kopen om te drinken. Moet jij iets hebben?" "Ja geef me maar een koffietje als het kan", zei Sam. "Ok tot straks." En ik beende chagrijnig naar de Starbucks in de luchthaven en haalde een koffie en een warme chocolademelk voor mezelf. Ik graaide ook nog een muffin mee, ze zagen er heerlijk uit. Correctie, twee muffins, anders maak ik Sam jaloers en ik houd niet van delen. Ik kwam terug en gaf de koffie aan Sam. Samen keken we naar de vliegtuigen die toekwamen en vertrokken. Op een van die vliegtuigen zal Emmily zitten, de verteller van het beste verhaal ooit!. Hoop ik tenminste. Misschien wil de baas mij terugnemen door het topverhaal, maar mijn verhalen waren nooit slecht, denk ik tenminste. Het zal waarschijnlijk enkel door die ruzie komen dat ik ontslagen ben.

Een uurtje was het eindelijk zo ver. Het vliegtuig, komende uit New York zou nu landen. Ik wil me rechtzetten, maar Sam hield me tegen. "Het kan nog even duren tegen de passagiers hier zijn. Ze moeten eerst nog uitstappen en hun koffer vinden. Dat kan ook wel een tijdje duren voor een persoon van over de 90 jaar. Mijn oma is ook niet meer al te best te been, dus geef haar de tijd. Daarna heeft ze alle tijd voor je." Ik vloekte binnensmonds. "Geduld Jordan, geduld." Geduld? Dat heeft nooit in mijn woordenboek gestaan. Als er een belangrijke afspraak voor een uurtje of 2 wordt verzet heb ik soms zin om mijn hele bureau op de grond te kieperen van frustratie of even een gat in de muur slaan. Mijn kantoor leek tegen het einde van mijn werk alsof er een oorlog heeft gewoed met al die al dan niet gevulde gaten. Ja zo ben ik. Nu weet je nog iets over mij. Ik ben veel te ongeduldig. Ik realiseerde me plots dat ik niet aan een welkomstcadeautje heb gedacht voor haar. Ik zag een chocoladewinkel verderop in de luchthaven. "Lust jouw oma chocolade?", vroeg ik aan Sam. " Ze is er zot op, vooral witte chocolade, als ik me het goed kan herinneren". "Ik ben zo terug", mompelde ik. "Ik kan hier toch niet met lege handen staan? " en dook hierachter de chocoladewinkel in. Ik nam de grootste doos bonbons die ik kon vinden en stond weer klaar in de inkomhal. Nu zal ze er toch wel snel zijn?

Na een halfuurtje vertelde Sam dat het nu wel tijd zal worden dat Emmily aan zal komen. We liepen naar de aankomsthal. Ik wist natuurlijk niet hoe ze eruit ziet. Gelukkig weet Sam dat wel. Als bijna iedereen is aangekomen in de aankomsthal zag ik een oud vrouwtje aankomen. Ze had niet echt veel bij. Ze had 2 koffers mee en ze hield ook nog een leiband vast. Ze heeft ook nog eens een hond?! Het is niet echt groot, maar dat wordt nog een groot probleem. Mijn vrouw is allergisch voor honden.. Hopelijk blijft ze bij Sam slapen of is er een hotel gereserveerd. Ik hoop natuurlijk op de eerste optie, want anders mag ik dat ook betalen! Die vliegtuigtickets hebben me al hopen geld gekost, ook al waren ze erg last minute. Ik zag Sam uitbundig zwaaien. "Hallo oma! Welkom in Londen!"