Hoofdstuk 37.

'Wat is dit nu weer?' tierde ik, maar het was onmogelijk voor me om boven het gepiep uit te komen.
Het geluid was zo erg dat ik alleen maar kon denken aan mijn koppijn. Ik lette niet meer op de omgeving om mij heen.
Het geluid werd hoger, waardoor het nog meer pijn deed. M'n klauwen die over m'n oren zaten hadden niet eens meer nut. Ik gromde en kreunde tegelijk zo hard mogelijk tot ik bewusteloos over de vloer lag. Het laatste wat ik hoorde was een dof gezoem...

'Oké, wie zijn jullie en wat deden jullie met hem?' Terwijl ik een oog opende, zag ik nog net hoe Delayla mijn kant op knikte. 'Ik weet wel dat jullie hem iets aan willen doen!' tierde ze naar Rho en Yandri die vastgebonden op de vloer lagen. Ze hield een geweer op hen gericht.
Mijn gedachten voelde verdoofd, waardoor ik niet meteen in actie kon schieten... Wat gebeurde hier?
Ik knipperde nog even, maar het beeld van het meisje dat mijn 'vrienden' bedreigde verdween niet... Plots werd het allemaal zo duidelijk. Ze dacht natuurlijk dat... O, nee...
Ik probeerde te praten maar m'n stem was verlamd. Ik probeerde te tikken met m'n nagel om aandacht te trekken van Delayla. Maar het lukte ook niet. Delayla schreeuwde elke keer het zelfde. Dat ze moesten vertellen wie ze zijn en wat ze van plan waren. Dan maar anders...
Ik maakte m'n bek open en spuwde een klein zwart vlammetje uit met kleine groene bliksemschichtjes. Eindelijk had ik de aandacht van Delayla.
'Hè?' Delayla keek me met grote ogen aan. 'Je bent wakker?'
'Dat heb je goed opgemerkt, slimmie,' merkte Rho sarcastisch op. 'Maak ons nu maar weer los.'
'Ik vertrouw jullie niet en...'
'Doe het maar gewoon,' zei ik een beetje zagerig. 'Ze doen geen vlieg kwaad.' Oké, dat was dan weer een van de grootste leugens ooit. Natuurlijk deed Rho wel soms wezens pijn... En daarmee bedoelde ik dus mezelf.
'Of je bent gewoon een taaie,' zei Yandri die glimlachte naar Delayla. Ik kon wel ongeveer raden wat hij van plan was. Hij zag potentieel in Delayla, potentieel waar niemand echt langs kon kijken.
Delayla lachte verlegen terug. Ze trok haar mond open om iets te zeggen, maar Rho was haar voor: 'We hebben nu niet echt tijd voor dit spelletje, jongens!'
Ik keek haar peinzend aan. 'Waaro...'