Hoofdstuk 33

Ik keek naar Yandri die Rho verzorgde tot Rho rustig wakker werd.
Waarom viel Rho flauw? Ze lijkt me niet eens een type daarvoor. Rho keek verward omhoog naar mij naar Yandri. Om en om.
Wat moest ze wel niet denken?
'Rho? Alles goed?' Zei ik lichtelijk bezorgt. Misschien was dit wel beter. Nu vroegen ze ieder geval niet meer om mij.
'Het gaat wel,' zei Rho, maar ik kon bijna ruiken dat ze loog.
Ik had zin om het te zeggen, dat ze loog, maar hield m'n lippen toch stevig op elkaar geklemd. Sommige dingen hield je beter voor jezelf... Had ik daar maar eerder over nagedacht.
'We zullen maar eens doorgaan,' zei Yandri. 'Veel succes met je tocht.' Waarbij ik op het punt stond weg van ze te lopen.

'Wacht!' Rho sprong opeens recht en kwam voor me staan. 'Plannen zijn veranderd. Hij komt toch mee.'
Ik zou echt een goudmijn geven voor een ticket naar Rho's gedachte, wat was er nu weer veranderd dat ik toch mee mocht?
Ik zei maar niks en keek Rho bedenkelijk aan. Ze knikte terwijl ik haar aan keek.
'Hij kan nog van pas komen.' Zei ze toen. Waarschijnlijk wilde ze niet toegeven wat ze echt wilde. Maar dat maakte mij niet uit. Ik had nu wel een voorlopig verblijf. Misschien niet de ideale. Maar het is te overleven. Zolang Rho niet tegen mij in gaat gebeurd er niks.
'Oke dan. Dan gaan we weer met z'n drieën.' Zei Yandri deels opgewekt. Het was fijn om een blij gezicht te zien.
Ik wist wel 1 ding. Ik kom mijn geheim niet eeuwig bewaren. Of toch wel? Pi heeft gelijk. Misschien is het helemaal niet zo erg.
Samen met Rho en Yandri liep ik naar onze tijdelijke schuilplaats. Ik wist niet eens waar we naartoe liepen. Het was allemaal een grote warboel. En niemand wilde me iets zeggen. Iedere vraag die ik stelde, werd meteen beloond met gesnauw.
Hoelang zou ik het nog kunnen uithouden met die twee?
Hoelang zou ik mezelf nog in bedwang kunnen houden?
De gedachte van wat er bij de onderwereld is gebeurd, vergeet ik maar moeilijk. En dat helpt niet bij mijn humeur.
Ik grinnikte opeens droog bij de gedachte, waarom? Zal wel iets te maken hebben met hoe die duivel-figuur mij wilde zien.
'Kan je kappen!' Zei Rho opeens. 'Vertel liever wat er is gebeurd. En gebruik die naam alsjeblieft niet die je eerst gebruikt. Ik wil weten wat er is gebeurd.'
'Ik ben ontvoerd,' zei ik stil. Mijn keel voelde kurkdroog aan. 'Door een slechte man,' voegde ik er nog aan toe. Meer zou ik ze niet vertellen. Ik wist dat het slechts de halve waarheid was, maar ik kon het gewoon niet opbrengen om nog meer te vertellen.
'Oké,' zei Rho niet echt tevreden gesteld. 'Ik zal ooit wel achter het leuke van dat verhaal komen.'
'Er is niks leuks aan dat verhaal. Zelfs niet voor jouw!' Zei ik fel. 'Loop nou maar verder. Dan komen we misschien ergens.'
'Ik kom er wel achter draak! Je zult toch niet van mij kunnen winnen uiteindelijk. Waarom de wezens je nog als verlosser zien is mij namelijk nu een raadsel!!!'
'Best! Ik wilde toch al niet de verlosser zijn!' Zei ik weer schreeuwend terug tegen Rho.
'Mooi. Dan hebben we dat ook weer gehad. Draak klinkt namelijk veel beter voor jouw dan verlosser. Vroeger was je het misschien. Nu niet meer.'
Ze liep daarna weer verder. Het zou mij niks verbazen of ze gelijk heeft of niet. Het kan mij ook echter niet meer schelen.