Levende doden... wacht wat?

Ik zie iedereen afscheid van elkaar nemen en Yue speelt me Yuriko. Sera en ik staan er een beetje afgezonderd bij. 'Dus, nog iets wat je op moet biechten?' Vraagt Sera glimlachend, helaas voor haar verraden haar ogen hoe bang ze is. Ze zijn donkerblauw wat betekent dat ze zich zorgen maakt en het staat ook voor angst, ik geef haar geen ongelijk. 'Nope, en jij?' Ze schud haar hoofd. 'Hey guys, we kunnen het niet langer uitstellen.' Zegt Tessa zacht. We zuchten. 'Ik wil nog 1 ding zeggen.' We kijken haar aan. 'Wat er ook gebeurt, jullie zijn het beste wat me is overkomen.' Amy schiet in de lach. 'Weet je dat zeker? Voor je ons kende had je een onbezorgd leventje, kom je ons tegen blijkt er opeens een magisch land te bestaan waar dieren praten, slepen we je mee naar zo'n beetje je eigen dood, we vielen in ravijnen, vochten met monsters en werden bijna vermoord en nu zijn op weg naar onze eigen dood.' Somt ze op. We schieten in de lach. 'Dat weet ik maar weet je... deze reis heeft me zoveel gebracht... Ingrid, Sera en Eric. Onze vriendschap is sterker dan ooit en tsja.' Ze kijkt veelbetekenend naar Jake. 'Laten we onze spullen hier? Ja of nee?' Vraagt Eric. 'Ik denk dat we het niet moeten doen, we kunnen het risico niet nemen vind ik.' Vervolgt hij. We knikken, daar heeft hij een punt. We pakken alleen onze wapens en dan gaan we op weg.

Eerlijk gezegd wacht ik na een halfuur lopen nog steeds op een val. 'Dit gaat te makkelijk.' Mompelt Ingrid. Yue zit op de rug van Yuriko. 'Maar wat als er geen vallen zijn?' Vraagt ze hoopvol. Tessa glimlacht geruststellend. 'Dan is dat heel mooi.' Yue kijkt weer lachend voor zich. Waar ze de vrolijkheid vandaan haalde was mij een vraag maar ik ga het niet verpesten. Opeens zie ik dat Eric nogal treuzelend achteraan loopt en ik stop zodat ik naast hem kom. 'Hey, alles goed?' Ik kijk hem onderzoekend aan. De anderen blijven met elkaar praten. Hij haalt zijn schouders op. 'Wil je me vertellen wat er aan de hand is?' Vraag ik. 'Dan kan ik je helpen.' Zijn blik is bedroefd. 'Ik denk niet dat je dat dan nog zou willen.' Mijn wenkbrauwen schieten omhoog. 'Waarom zou ik dat dan niet meer willen?' Hij zucht. 'Dit is allemaal mijn schuld, ik heb jullie hierheen gebracht.' Fluistert hij. Ik lach en sla mijn arm om hem heen. 'Dat weet ik ook gekkie maar wat er ook gebeurt we zijn je dankbaar dat je ons zo hebt geholpen, niemand neemt je iets kwalijk.' Zeg ik geruststellend. Hij trekt zich los. 'Je snapt het niet, ik heb jullie hier expres heen gebracht.' Ik kijk hem bevreemd aan. 'Dat weet ik toch?' Hij gooit gefrustreerd zijn armen in de lucht. 'Nee, ik heb jullie hier expres gebracht... ' Hij zegt nog iets maar zo zacht dat ik hem niet hoor. 'Wat zei je?' Tranen staan in zijn ogen. 'Ik bracht jullie hier in opdracht van Kronos.' Gooit hij eruit.
Pijn, verraad dat stroomt er door me heen en volgens mij is de pijn van mijn gezicht af te lezen want hij slaat zijn ogen neer. 'Dat meen je niet.' Zeg ik schor. 'Het is waar Amy maar...'

Voor ik meer kan horen splijt de grond bij mijn voeten en ik gil. Ik val naar beneden maar net op tijd grijpt Eric mijn pols. 'Jongens, kom me helpen!' Roept hij naar de anderen. Binnen 5 seconden pakt Sera mijn andere pols maar de lucht onder me trekt me nog steeds naar beneden. 'Ze weet te veel.' Klinkt een raspende stem. Verwarring druipt van Sera haar gezicht. 'Wat weet je?' Vraagt ze verward. De trekkingskracht word nog sterker en ik zie dat de Eric en Sera langzaam mee worden getrokken en als ik niet snel een beslissing neem vallen we er allemaal in. 'Het spijt me.' Fluister ik en dan laat ik los. 'Neeeeee!' De gil van Sera snijd door mijn ziel. 'Nee Sera niet...!' 'AAAAh!' Ik zie dat Sera me achterna is gesprongen. 'Sera ben je helemaal gek geworden?!' Roep ik woedend. Ze pakt mijn hand. 'We doen dit samen.' Zegt ze vertrouwd. Even aarzel ik maar dan knik ik en we knijpen in elkaars hand.

We worden een beetje afgeremd door een soort windvlaag maar toch vallen we met een klap op de grond en de lucht word uit mijn longen geperst. Als een vis op het droge hap ik naar adem en hoestend kom ik overeind. Wat had Eric willen zeggen? Doet er nu niet toe. 'Ben je oké Sera?' Ik hoor nog meer gekuch. 'Nee, ik kan mijn been niet bewegen!' Huilt ze. Met het kleine beetje licht dat in de grot valt zoek ik Sera. Dan zie ik haar op de grond liggen en haar been ligt een onnatuurlijke houding. 'Oh god, blijf liggen, ik ga kijken of ik iets kan vinden!' Zeg ik geschrokken. 'Nou, ik kan ook niet anders he?' En ondanks haar tranen klinkt ze sarcastisch. Oké daar had ze een punt maar dat was nu niet van belang. Ik stuitte op een lange stok. Daar moest ik het maar mee doen. Snel loop ik terug naar Sera en ik hurk bij haar neer. Ik geef haar een stuk stof. 'Hier op bijten alsjeblieft.' Ze kijkt me bevreemd aan maar doet wat ik vraag. Dan zet ik haar been recht en snel klemt ze haar kaken op elkaar terwijl de tranen over haar wangen lopen. 'Sorry, maar anders hadden we misschien de aandacht van monsters getrokken.' Zeg ik verontschuldigend terwijl ik de tak met wat repen stof vast maak. 'Het spijt me maar meer kan ik er niet van maken.' Sera kijkt me dankbaar aan maar dan betrekt haar gezicht. 'Ik denk niet dat we hoeven te schreeuwen om de aandacht van monsters te trekken.' Zegt ze bang terwijl ze achter me kijkt. Met een ruk draai ik me om en zie een leger van... ja van wat eigenlijk. Ik knijp mijn ogen samen. 'Wat zijn dat?' Mompel ik. 'Zijn dat levende doden... Wacht, wat?' Sera kijkt me benauwd aan als 1 skelet ding ons wenkt.