Hoofdstuk O2 (Sam)

Ik legde de telefoon neer en begon na te denken. Waar heeft hij mijn overgrootmoeder voor nodig, wat is hij van plan? Waar gaat hij een artikel over schrijven en wat heeft zij ermee te doen? Ik zat nog met zoveel vragen, maar ik had niet veel tijd om na te denken. Ik kom mijn beloftes na. Even ervoor zorgen dat die baard er beter uitziet dan dat hij nu doet. Ik had me niet meer geschoren de laatste paar dagen, en het was te merken. Daarna nog even vlug een ontbijtje klaarmaken. Pannenkoeken, mijn absolute favoriet! Ik kuste daarna mijn vrouw even gedag en vertelde bij het vertrekken dat ik even langs Jordan ging. "Pas je een beetje op dat je niets breekt?". Zij werkt ook voor het redactiebureau, dus Jordan is ook gekend bij haar. Ze heeft hem nooit gemogen, en snapte niet dat ik veel met hem optrok in de tijd dat hij er werkte. Ik heb nooit een vader gehad, en hij gaf me echt het vadergevoel wanneer ik er startte. Hij heeft me nooit pijn gedaan, dus ik kon het goed met hem vinden. Ik stapte in de auto en maakte me een weg door het verkeer naar Jordan's huis.

Een kwartiertje later en ik stond aan zijn oprit. Ik stapte nog maar net de auto uit wanneer Jordan me al naar binnen sleurde. "De koffie staat al klaar hoor. En ja ook de extra melk en suiker zit er al in," vertelde hij. "Oké ik weet dat je enthousiast bent", zei ik. Maar mag ik even binnenkomen of bespreken we alles hier op de oprit, ik denk dat je sofa iets comfortabeler zit. " Ik liep rustig naar binnen, hij kon wel wachten. "Ja wat was er dan zo dringend dat ik zo snel naar hier moest komen?", vroeg ik. "Wel lees dit artikel maar," vertelde hij toen hij mij de krant aangaf. Het was een artikel over de Titanic. "Moest ik daarvoor zo snel naar hier komen? Om een klein krantenartikel te lezen?", vroeg ik, lichtjes geïrriteerd. "Lees eerst het hele artikel", zei Jordan. Ik las verder. "Ja en dan?", zei ik. Ik snapte nog altijd niet wat hij van me wou."Heb je het goed gelezen?", vroeg Jordan. "Ja ik zie de naam van mijn overgrootmoeder staan. Ik weet al jaren dat ze een overlevende is van de Titanic?" "Ja, maar er wordt verteld dat er een tweede band aanwezig zou zijn. Kan je overgrootmoeder daar deel van hebben uitgemaakt? Ik wil graag daarover een verhaal publiceren in ons tijdschrift." "In mijn tijdschrift zul je bedoelen. Weet je nog? Je bent nog maar net ontslagen?" "Dit is mijn enige kans nog daarna zullen ze geen last meer hebben van mij. Dat beloof ik je en Paul natuurlijk, zo ver ik weet ben je nog altijd niet de grote baas." "Oke het klopt, mijn overgrootmoeder is lid geweest van een band. Omdat het eigenlijk niet mocht, omdat ze nooit zijn aangenomen door de White Star Line, wilt ze het niet graag met iedereen delen. Als ik het zo lees, wilt ze dat wel doen, maar het zal waarschijnlijk ook komen omdat ze sinds een aantal jaar het laatste overlevende lid was van de band. Mijn overgrootvader was ook een lid van die band. Ze hebben een paar jaar na de ramp als een heel nieuwe groep nog eens een paar keer gespeeld. Die akelige nacht stond nog in hun herinneringen, maar ze lieten er niets van blijken dat ze aanwezig waren naar de buitenwereld toe. De groep heeft bestaan tot de dood van mijn overgrootmoeders beste vriendin Elizabeth. Ze waren alleen bekend in de VS en dat is alles. Mijn overgrootmoeder is na het stopzetten van de band huismoeder geworden en heeft ze gezorgd voor de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. " "Hmm interessant. Weet ze nog iets over haar reis?" "Ze weet er nog alles over, maar ik weet niet of ze het ziet zitten om het verhaal te delen. " "Zou ze het ook niet voor mij willen doen. Ik wil echt alles doen. Ik heb mijn baas een verhaal beloofd en hoopte dus op dit verhaal. Anders heb ik een groot probleem, en zit ik zonder een groots verhaal". Hij probeerde mij lief aan te kijken, maar het wel een beetje vreemd. Een 50-jarige man die probeert met puppy-oogjes te kijken. "Ik zal ze eens contacteren. Ik kan niets beloven dat ze je wilt meehelpen, maar het is nooit erg om het te vragen. Mag ik even uw telefoon gebruiken?" "Ja hoor. Doe maar."

Ik ging naar de telefoon. "Oma, hier is uw achterkleinzoon Sam. Ja ja alles gaat goed met mij en mijn vrouw. Ik belde je even want ik heb een vraagje voor je. Is het in orde dat u voor een paar dagen naar hier komt? Het is voor een verhaal over jouw belevenissen op de Titanic. Een oud-collega is erg geïnteresseerd en wilt een artikel publiceren. Wilt u aub ons helpen? De reis wordt betaald door hem, maak je geen zorgen om de kosten." Protest vanop de achtergrond "Anders komt ze niet," fluisterde ik. "Wil je je verhaal nu of niet?" "Goed dan," zei Jordan. Het was even stil aan de andere kant van de telefoon. "Het verhaal moet er toch eens uitkomen, ik denk dat dit een goed moment zal zijn!", kwam er uit aan de andere kant van de telefoon. "Echt? Echt dank je wel oma! Ik zie je over 2 dagen!" en ik legde de telefoon neer. "Ze komt en wil het hel verhaal vertellen!", juichte ik. "Goed. Schat wil je de champagne openen? We hebben iets te vieren denk ik!"