Kan ik wel bellen??

Ik was blij dat Jonas weg was, hoewel ik me wel schuldig voelde. Straks was er iets ergs met hem gebeurd. Zou het dan mijn schuld zijn? Naast Jonas had ik nog andere problemen. Mijn moeder bijvoorbeeld. Ik wilde haar graag nog een keer zien, en haar vertellen dat alles goed met me ging. Maar Jeremy vond het te gevaarlijk. En dat snapte ik ook wel, maar toch. Ik had al duizenden keren geprobeerd hem over te halen. Dat ik mijn moeder mocht vertellen dat ik gelukkig was. Maar hij vond het niet goed. Toen schoot me ineens iets te binnen waar ik nog niet aan had gedacht. 'Jeremy?' vroeg ik nerveus. Straks vond hij dit ook niet goed. 'Zou ik mijn moeder kunnen...' maar hij liet me niet uitpraten. 'Nee Lara. Ik weet dat je je moeder graag wilt zien, maar dat gaat gewoon niet.'
Ik keek hem boos aan. 'Ik kan haar toch bellen?' vroeg ik snel, voordat hij me weer kon onderbreken. Hij fronsde terwijl hij daar over nadacht. Langzaam knikte hij. 'Ja dat kan. Maar dan moeten we eerst een mobieltje kopen..' Hij keek me glimlachend aan. 'Blijf jij even hier, dan ga ik er een voor je kopen.' Ik knikte. 'Okee. Dank je wel.' Hij kuste me zacht op de lippen en draaide zich daarna om. 'Tot zo.' riep ik nog, maar hij was al weg.