{Narnia}When 2 enemies fall in love[One hundred and ninety-one]

Iedereen stormde op hen af en probeerde de brief uit Bella's handen te gritsen. 'Wat staat erin, wat staat erin?' vroeg Lucy nieuwsgierig en staarde hebberig naar de brief. 'Ho!'riep Edmund en duwde iedereen verder van Bella weg,'niet zo opdringerig. Ze leest het wel voor, héh Bellz?''Tuurlijk,'zei ze met een grote glimlach,'Dankje, Ed.''Doe nou open!'beveelde Caspian nieuwsgierig. Bella keek hem geamuseerd aan en zag dat twee mensen erbij waren gekomen:'O, hoi Peter, hoi Selena.' Dan viel haar blik op de brief. Haar duim streelde het gerimpelde perkament en traag scheurde ze de envelop open. De brief zelf was van dunner en zachter papier. Haar ogen gleden over de verschillende maar in verhouding toch dezelfde handschriften. 'Hoi Selena, Susan, Bella, Lucy, Peter, Edmund en Caspian. (We weten dat de rest er niet is, maar doe hen toch maar de groetjes.) Aslan had gelijk over de verassing. (Wel, doe hem ook maar de groetjes.) Het was een erg grote verassing. Jullie kennen onze oom, de koning van Archenland toch. Wel, toen we daar aankwamen, was hij zo onder de indruk van ons dat hij zijn koningschap afgaf aan zijn broer. Onze vader dus. Pap natuurlijk; wilde het niet aannemen maar onze oom meende het en week niet van zijn gedachte af zodat pap wel moest accepteren. Dus nu zijn we prinses! Dat is wel leuk. Ja, tùùrlijk, maar we moeten vanalles leren! Prinsessen dingen, beleefde dingen. Blèh. Maar heh, het is GEWELDIG hier. We zien er naar uit om jullie terug te zien!
Liefs, Nathalie en Evi.'
Susan kreeg een grote grijns:'Ik wìst het wel, het moest wel zoiets zijn!''Cool,'lachte Edmund. Selena moest ook even lachen en keek om zich heen. Hij was er niet, hij was er niet. Maar waar kon hij dan zijn. 'Waar is Aslan?' vroeg ze nieuwsgierig met trillende stem. 'Aslan,'zei Bella alleen maar. Caspian beet op zijn lip:'Ik weet het niet.' 'Niet hier,'meende Lucy te weten,'Niet hier maar niet ver weg. Hij moest nog wat regelen en daarna is hij terug. Dat zei hij toch tegen mij.' Iedereen glimlachte bij de gedachte dat hij snel terug bij hen ging zijn, behalve Edmund die al snel zijn inmiddels beroemde grijns liet zien. 'Oee..Aslan verteld alles aan zijn lieveling Lucy,'zei hij grijnzend en maakte een hartjesgebaar met zijn handen. 'Niet waar, Ed!'zei Lucy geïrriteerd,'Dat is niet waar! Je moest het zelf maar vragen!''Maar hij verteld het weeral een keer alleen aan jou,'lachte hij,'Alleen aan jou. Luus en Aslan!' 'Neen!' riep Lucy met een lipje,'Dat is niet waar. Vrààg het toch gewoon!' en ging zuchtend zitten op de grond. Gelukkig voor Lucy had Caspian door dat Edmund zijn kleine zusje wilde plagen maar dat Lucy dat helemaal niet leuk vond. En daarom begon hij maar snel over iets anders. 'Hé Edmund, we hebben eerlijk gezegd geen tijd voor zulke plagerijtjes,'zei hij zo serieus mogelijk,'Allereerst moeten we nog ontbijten en de Narniërs bedanken, een toespraak. Zij hebben ons geweldig goed geholpen. En wat doen we met de Telmarijnen?