12. Not Like Other Girls| Protest

Het lijkt alsof mijn wereld in elkaar stort. Hoe kan dit? Hoe was dit mogelijk. ‘Wat!’ schreeuw ik met een gil als ik het heb gelezen. ‘Is er een probleem,’ vraagt een van de leraren aan mij en kijkt me vragend aan. ‘Natuurlijk, hoe kunnen jullie zo’n achterlijk liedje nemen!!’ ‘En mag ik ook van Miss Naomi horen welk achterlijk nummer ze heeft?’ ‘Wat denkt u zelf? Het domste nummer van de domste zanger die er bestaat. God himself volgens iedereen hier op deze achterlijk school!!!’ Ik kon me echt niet meer houden. Ab-so-luut níét dat ik dit idiote liedje ga zingen. ‘Dat je het liedje niet leuk vind en de zanger ook niet is wel duidelijk.’ ‘Dat ik het liedje niet mag? Ik háát het!!’ Hoe kunnen ze me zo iets aandoen? ‘Ik zal het met de andere juryleden overleggen en met het hoofdjurylid en dan zal ik je laten weten wat we doen. Hij pakt zijn mobiel en belt een nummer. ‘Ik heb het hoofdjurylid gebeld en gevraagd of hij hier naartoe wil komen om te overleggen. Weet je zeker dat je het niet wil zingen?’ ‘Zeker weten,’ zeg ik al wat kalmer als net. Gelukkig bestaat er een kans dat ik het niet hoef te zingen. Ik zou nog liever niet meedoen dan het te moeten zingen. Jammer dan. Maar ik ga het echt niet zingen. De juryleden gaan de aula uit en het geroezemoes begint. ‘Waarom doe je zo moeilijk? Zing gewoon dat liedje,’ zegt iemand. Ik kijk hem woedend aan en zeg, ‘Dat maak ik zelf wel uit. Dat gaat jou geen zak aan dus bemoei je er niet mee, wil je?’ Waarschijnlijk zijn de juryleden in gesprek want ze blijven wat langer weg. Ik ga me erbij zitten en ga wachten tot de jury klaar is met overleggen. Hopelijk is die man verstandig en laat me het niet zingen maar een ander liedje. Ik doe mijn ogen dicht en denk na. Na een tijdje gaat de deur van de aula open en komen de juryleden binnen. Vreemd, het hoofdjurylid is er niet bij. We moeten weer in de rij gaan staan en de man zegt dat ik een ander liedje mag zingen. Ik mag een ander kaartje trekken. Het hoofdjurylid heeft ermee toegestemd.’ ‘Bedankt,’ zeg ik dankbaar. Dan gaat de deur open en loopt de mysterieuze man van onze bijna-aanrijding naar binnen.