Ik stuurde een bericht naar mijn moeder

POV: Tessa
Het kasteel staat op een hoge berg. 'Is er iemand die niet denkt dat dat het kasteel is van Kronos?' Vraagt Sera hoopvol. Het blijft stil en ze zucht. 'Dat dacht ik al.' Ik kijk onze groep rond. 'Wat doen we nu?' Eric denkt na. 'Ik denk dat we ons eerst goed moeten voorbereiden en dan met zo min mogelijk spullen naar boven.' Jake kijkt bevreemd op. 'Hoezo met zo min mogelijk spullen?' Yue trekt ondertussen aan mijn mauw. 'Is dat het kasteel van... van Kronos?' Haar gezicht staat doodsbenauwd. Ik zucht en knik. 'Ja, hij heeft mijn kroon gestolen en we moeten hem terug hebben.' Leg ik haar uit. 'Maar mijn mama zei altijd dat het heel gevaarlijk was.' Zegt ze angstig. 'Heeft jouw moeder soms nog meer verteld?' Vraagt Amy opgewonden. Het meisje knikt. 'Ja, ze zei dat er heel lang geleden hele dappere mensen waren, de warriors. En dat die naar Kronos moesten om een kudde eenhoorns te redden, ze moesten de berg op en hadden zoveel mogelijk spullen mee maar op de berg kwamen ze niet verder ondanks dat ze de hele dag door liepen. Uiteindelijk zei de slimste dat iedereen zijn of haar tas af moest doen, toen ze gingen lopen waren ze binnen een paar uur boven.' Vertelt ze met grote ogen. 'Dus alleen zonder onze spullen kunnen we boven komen?' Vraagt Ingrid vertwijfeld. Yue knikt. 'Dat is wat mijn moeder me altijd vertelde.' Jake komt bij ons staan. 'Goed, we rusten even en dan nemen we een beslissing. We knikken instemmend en ik pak Jake zijn hand en trek hem mee naar de bosjes.

'Ik weet niet wat daarbinnen gaat gebeuren, maar ik wil dat je weet dat ik van je hou.' Zegt hij zacht. Ik kijk hem in zijn ogen en zie alleen liefde. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst en hij strijk over mijn haar. Dan voel ik iets op mijn haar druppen en ik kijk verbaasd omhoog. Jake huilt. 'Hey shh, het komt wel goed.' Zeg ik terwijl ik liefdevol de tranen van zijn wangen strijk. Hij pakt mijn pols. 'Tessa, als jouw iets gebeurt of de anderen dan kan ik niet met mezelf leven.' Zegt hij ongelukkig. Tranen wellen in mijn ogen op maar ik knipper ze weg en ik pak zijn gezicht tussen mijn handen en dwing hem me aan te kijken. 'We redden het wel, denk aan alles wat al samen hebben doorstaan, samen staan we sterk.' Zeg ik bemoedigend. Hij glimlacht en dan zoent hij me en ergens diep in me voelt dit als een afscheidskus, al heb ik geen idee waarom. Dan maak ik me los en haal diep adem. 'We moeten terug naar de anderen.' Jake houd me nog tegen. 'Wacht nog heel even, ik hou van je.' Zegt hij serieus. 'Dat weet ik. Ik hou ook van jou.' Fluister ik. 'Ik zal altijd van je houden, wat er ook gebeurt, dat beloof ik.' Zeg ik vastberaden. Hij slaat zijn arm om me heen en zo lopen we naar de anderen.

POV: Ingrid
'Eric, kan ik je nog even spreken?' Hij haalt zijn schouders op. 'Tuurlijk.' We lopen iets verder weg van de rest. Ik zucht. 'Sera, hoorde jou midden in de nacht met iemand praten.' Gooi ik eruit. Zijn wenkbrauwen schieten omhoog. 'Wat?' Ik rol met mijn ogen. 'Ze.hoorde.je.met.iemand.praten.midden.in.de.nacht.' Zeg ik duidelijk. 'Maar ik slaap alleen midden in de nacht.' Zegt hij verbaasd. 'Wat heb ik dan gezegd?' Ik graaf in mijn geheugen. 'Het gaat meer tijd kosten, maar ik heb een extraatje erbij, de meester kan tevreden zijn.' Citeer ik de woorden. Hij haalt opgelucht adem. 'Dat was een bericht aan mijn moeder, ik heb voor haar deze diamant in de vorm van een hart geslepen.' Zegt hij terwijl hij een diamant uit zijn zak haalt. 'Aan... aan je moeder?' Ik kan het niet helpen, ik ben stomverbaasd. 'Ja gekkie, mijn moeder.' Zegt hij lachend. 'En die meester dan?' Vraag ik verward. 'Mijn meester leert mij thuis vechten.' Legt hij uit. 'Ik was op missie in dit bos voor zo'n diamant,' Vervolgt hij. 'en toen werd ik gevangen genomen, ontmoette ik Sera, ontsnapten we, zo kwam ik jullie tegen dus stuurde ik een bericht dat het wat langer duurde.' Ik haal opgelucht adem. 'Wacht, dacht je echt dat ik jullie had verraden?' Vraagt hij opeens, zijn gezicht staat gekwetst. 'Het spijt me, maar het klonk zo verdacht.' Mompel ik beschaamd.

Hij dwingt me hem aan te kijken. 'Ik zou jou nooit pijn doen.' Zegt hij ernstig. En voor ik het weet voel ik zijn lippen op die van mij. WAUW! Wacht wat was ik ook alweer aan het doen? Ach ja, boeieh! En ik zoen hem terug. 'Kom, dan gaan we je zus uitleggen wat er aan de hand is.' Zegt hij grijnzend terwijl hij zijn hand uitsteekt. Gelukzalig pak ik hem vast. Sera kijkt ons argwanend aan als we hand in hand terug komen. 'Sera, je moet even luisteren naar Eric.' Zeg ik dwingend. Hij legt het hele verhaal uit. 'Dus je stuurde een bericht naar je moeder?' Vraagt ze wantrouwend. 'Ja, ik was gekomen om zo'n diamant te zoeken, werd gevangen samen met jou en toen kwamen hun tegen dus liet ik haar weten dat het iets langer zou duren.' Zegt hij terwijl hij haar de steen laat zien. 'En hoe heb je dat bericht gestuurd?' Vraagt ze verward. Ik kijk Eric ook vragend aan, daar had ze een punt. Hij lacht. 'Alle dieren kunnen toch praten? Ik stuurde haar een kolibrie die haar zo het verhaal kon vertellen.' Ik kijk Sera triomfantelijk aan. Ze haalt diep adem en kijkt ons aan. 'Het spijt me dat ik je niet vertrouwde.' Geeft ze schoorvoetend toe. Ik grijns. 'En jij Ingrid, stopt nu met grijnzen.' Gromt ze waardoor ik nog breder begin te grijnzen. 'Je vind het echt heel leuk om gelijk te hebben he?' Vraagt ze geërgerd. En ik knik