Listen to me

Tom pov.: Mijn handen zijn ijskoud maar zweten. Mijn gedachten zijn bij Bill, ik voel zijn angst en pijn. :Help me: het spookt de hele tijd door mijn hoofd. Twee armen om me heen..Valerien. Ik neem haar ook vast.
Zo zitten we een hele tijd. :Euhm..wij gaan ff buiten wandelen.: zegt Elien ze komt naar ons toe, legt een hand om Valerien haar schouder :Gaat het wel?: Ze knikt. Met Tom doet ze hetzelfde en ook ik knik van ja. Dan lopen Gustav, Georg en Elien naar buiten.
Na een tijdje komt er een verpleegster op ons af. :Kaulitz?: vraagt ze, ik knik. e operatie is prachtig verlopen! Bill mag wel enkele weken, maanden niets zeggen of hij zou wel eens niet meer kunnen zingen.: Ik ben zo blij! Zelfs tranen vullen mijn ogen! Ik kijk naar valerien, ze glimlacht hevig. Snel geef ik haar een knuffel en volg de verpleegster naar Bills kamer. De deur staat al open. We stappen binnen en daar ligt Bill. Rustig ademend met veel buisjes op en om zijn lichaam. Ik ga naast hem staan en neem zijn hand vast. :Mijn broertje..: fluister ik.
Valerien pov.: Ik ben zo gelukkig!! En als ik Tom zo zie doen..dat maakt me nog gelukkiger. In de kamer blijf ik even achter. Ik ga niet aan Bills bed staan. De persoon die hij het liefst zou zien is nog altijd Tom. Na een half uurtje openen Bill zijn ogen. Hij glimlacht wnr hij Tom ziet. :Je mag weken of maanden niets zeggen: vertelt Tom hem. Dan doorzoeken Bills ogen de kamer en wanneer hij mij ziet stopt het zoeken. Een grote glimlacht verschijnt op zijn gezicht. Ik sta op, krijg tranen in mijn ogen en knuffel hem (zo goed als mogelijk).
De verpleegster zegt dat hij twee dagen hier moet blijven en dan krijgt hij thuisverzorging. *tijdsprong* De dagen zijn voorbij gevlogen - in stilte- als je dat begrijpt. Maar dan mag Bill eindelijk vertrekken. We gaan niet naar Loitsche maar naar het appartement van Bill en Tom in Hamburg. In de auto zit Tom achter het stuur en ik naast Bill op de achterbank. Tom blijft zagen en zagen :en dit, en dat en zus en zo...: Ik kijk naar hoe zijn ogen draaien. Hij neemt een blad en schrijft in grote letters :SHUT UP!: ik schiet in de lach waneer Tom door de achteruitspiegel kijkt: :Ok ik begrijp het al..ik zal zwijgen.: En hij rijdt door.
In het appartement aangekomen help ik Bill zijn koffer uitpakken. Dikwijls kijkt hij me aan met een grijns. Hij opent zijn mond en wil iets proberen te zeggen. Mijn ogen worden groot en ik loop snel naar hem toe, leg een vinger op zijn mond en zeg :Nee Bill, niets zeggen! Anders kan ik je mooie stem nooit meer horen!: zei ik dit echt? Hij glimlacht en neemt een papier in de hand. Vragend kijk ik hem aan. Dan geeft hij het papier aan mij waarop ik lees: Ik ben zo blij dat je gekomen bent. Het spijt me verschrikkelijk wat ik gedaan heb en zonder jou zou ik niet alleen mijn stem bijna kwijt zijn, maar ook mijn hart.: Ik ben stil.............ik staar naar het blad..Hoe kan iemand zo lief zijn?..Ik kijk voorzichtig terug naar Bill. Zijn prachtige hazelbruine ogen kijken me aan...Mijn wereld staat stil..mijn hart slaat een slag over...Nee, dit mag niet! Wordt wakker Val!!

:Euh, kom g..gaan we terug naar onder?: Ik voel me zo rood worden. Bill knikt glimlachend.

Eens onder zeg ik an ga ik maar weer eens.: De jongens kijken me onbegrijpelijk aan. :Jah, ik kan toch niet hier blijven, ik moet terug.: Bill is haastig iets aan het opschrijven terwijl Tom zegt :Tuurlijk blijf je hier! Wat dacht jij nu?:

Bill laat me het blad zien waarop hij schreef :Ik ben je al eens kwijtgeraakt. Bitte Valerien, blijf hier en laten we alles overdoen. Laten we vergeten wat er is gebeurd.: Ik slik. Ik heb slechte herinneringen, ook veel goede, maar die liggen in Loitsche. Tom en Bill kijken me vragend aan. Ik knik. Er verschijnen twee glimlachen op de gezichten. Ze knuffelen me allebij. Tom: Allè dan ga ik maar eens de pizza's in de oven zetten:

Maar Bill laat niet los, hij pakt me nog steviger vast. Hij zegt niets, ik ook niet. Ik voel warme natte druppels mijn t-shirt indringen. Ik begrijp dat het tranen zijn.

Tom komt uit de keuken :Euh, ik laat julie..: En ik hoor hem de trappen oplopen.

Bill pov.:
We gaan zitten in de zetel en kijken wat tv. Maakt niet uit wat op is. Ik denk alleen aan Valerien. Ik huilde omdat ik zo verschrikkelijk blij ben. Ik neem mijn kladblok en schrijf op :Mag ik je gsm-nummer voordat je weer eens zou vluchten?: Ik laat het haar zien. Ze leest en lacht. :Natuurlijk: Ze neemt de pen uit m'n hand en schrijft haar nummer op. *glimlach* Ik merk dat er een wimper rust op haar wang. Ik rijk mijn hand er naartoe op het er af te halen maar ze wijkt haar gezicht weg...Verschrikt trek ik mijn hand terug.

Waarom mocht dat niet? Zou..zou ze een lief hebben??