12

Het schip wat nu een vliegtuig is land niet, we moeten er uit springen. Terwijl Steve me helpt met mijn parachute kijk ik een beetje langstig om me heen. Zo iets als dit heb ik nog nooit gedaan, wedden dat ik met dit stomme ding tegen het eerste beste ding wat ik tegen kom aan knal en dood ben. Ik kijk even om me heen naar de rest die allemaal eigen dingen aan het doen is. Natasha doet magazijnen in haar geweren en bepakt zich allemaal met kleine werp messen. Clint is zijn pijlen aan het controleren, Tony word rustig verpakt in zijn iron man pak terwijl Steve mij helpt. Als ik op kijk zie ik dat alleen Natasha en Clint een andere parachute pakken.
"heb jij er geen nodig?" Vraag ik aan Steve die de laatste riempjes van mijn parachute stevig vast maakt.
"haha, nee, ik heb dit." Lacht hij terwijl hij even op zijn schild klopt.

"oke, jullie kunnen!" Zegt Fury dan terwijl er een deur open gaat. Tony vliegt naar buiten die snel gevolgd word door Clint. Zelf schuifel ik een beetje angstig naar de open deur toe en kijk naar onder. We zitten zeker een paar kilometer boven de grond. Angstig zet ik weer een stap naar achter waardoor ik tegen Steve op bots.
"sorry." Stamel ik een beetje moeilijk terwijl ik weer naar de open deur ga en me stevig vast hou aan het vliegtuig.
"doe maar rustig, als je op 500 meter hoogte zit moet je je parachute openen." Zegt Natasha vriendelijk terwijl ze zelf het vliegtuig uit springt. Oh ja, daar heb ik wat aan. In de lucht is het mega makkelijk om lengte in te schatten denk ik sarcastisch.
"het komt goed, ik blijf bij je!" Zegt Steve die me nog een zetje geeft waardoor ik half uit het vliegtuig hang. Oke, nu niet bang zijn, je ogen dicht doen en je voorover laten vallen. Ik ben een halfgod, ik moet toch ergens een of andere kracht hebben dat ik niet zo gemakkelijk dood ga? Of juist wel omdat ik geen hele god ben. Oh jongens, ik ben aan het piekeren! Dat gaat nooit meer goed komen. Ik neem een grote hap lucht sluit mijn ogen en laat me voorover vallen.

Als ik mijn ogen weer open doe hang ik in de lucht terwijl de aarde langzaam dichterbij komt. Ik schik als iets mijn hand raakt. Als ik op kijk zie ik dat steve lachend mijn hand vast pakt. Hij schreeuwt iets maar door de lucht die langs mijn oren suist hoor ik hem niet. In de lucht trekt hij mij naar zich toe en omklemt me stevig.
"ik help je wel!" Schreeuwt hij in mijn oor waardoor ik opeens een stuk rustiger ben. Steve laat me niet meer los terwijl we snel op de aarde af vallen. Hoe dichterbij we komen hoe angstiger ik word. Dan trekt Steve aan een touwtje van de parachute waardoor die zich uit klapt. Aan de ene kant word ik even omhoog getrokken door de parachute die lucht vangt en aan de andere kant word ik omlaag getrokken door het gewicht van Steve die mij nog steeds stevig vast heeft. Tegen de tijd dat ik weer lucht krijg heeft Steve zich al verplaats van voor mij naar achter mij terwijl hij gemakkelijk aan de parachute hangt en het onmogelijke ding weet te besturen. We ontwijken een paar bomen maar komen uiteindelijk toch hard aan op de aarde waardoor ik op de grond val. Steve komt via een koprol neer waardoor hij ongedeerd meteen weer op zijn beide benen staat. Terwijl ik nog een beetje duizelig ben helpt hij me overeind terwijl ik over mijn pijnlijke knie wrijf. Steve heeft de parachute gemakkelijk van mijn rug af gehaald en kijkt me even aan.
"gaat het een beetje?" Vraagt hij lief terwijl hij even zijn handen op mijn schouders laat rusten.
"ja het gaat wel." Zeg ik snel terwijl ik een stap achteruit zet. Het liefste wil ik hem de hele tijd aan raken en met hem knuffelen maar toch durf ik het niet.
Dan komt de rest ook aangelopen en maken we even een plan van aanpak.
"ik denk dat we hem beter eerst kunnen zoeken." Zegt Tony.
"is het niet handig om eerst een plan te hebben voordat we het groene gevaarte vinden?" Oppert Clint sarcastisch.
"te laat!" Zegt Natasha. Achter een paar bomen komt Bruce in zijn Hulk staat tevoorschijn. Hij rent boos op ons af, alles op zijn weg vernietigen. Clint en Natasha beginnen meteen met verdovende pijlen en kogels af te vuren, maar het helpt niets. Alles wat ze op hem af vuren word van zijn dikke huid afgekaatst. Steve slingert zijn schilt naar hem toe wat ook bijna geen schade aan brengt. Ondertussen is Bruce zo dicht bij dat ons mini peloton uit elkaar valt en we ons verspreiden rondom Bruce. Ik heb vroeger wel eens filmpjes gezien op internet en verhalen gehoort van papa over de Hulk, maar nu ik hem in levende lijven zie is het zo anders. Bruce haalt uit naar Steve die zich nog net op tijd kan verschuilen achter zijn schilt, toch vliegt hij een paar meter de lucht in. Gelukkig komt hij weer neer op zijn beide benen.

Tony cirkelt in de lucht om Bruce heen, in de hoop hem duizelig te maken of zo, maar Bruce krijgt hem ook te pakken en slingert hem weg waarna Tony in een U bocht weer gemakkelijk terug vliegt. Brice probeert Natasha te pletten die zijn langzame en lompe bewegingen makkelijk ontwijkt terwijl ze kogels blijft afvuren. Dit heeft totaal geen zin. Koortsachtig ben ik aan het nadenken wat we kunnen doen. Als ik papa's scepter had had ik hem kunnen dwingen te kalmeren. Mijn ogen worden groot, dat is het! Als het werkt! Daar moet ik nu niet aan denken, het moet werken.
"Heimdall Haal Thor!" Schreeuw ik de lucht in. Van de andere die me gehoord hebben krijg ik vragende blikken toe geworpen maar daar heb ik nu geen tijd voor. Ik blijf naar de lucht schreeuwen terwijl er niets gebeurd. Steeds gefrustreerder gil ik naar de lucht. Als Bruce mij in de gaten heeft komt hij gevaarlijk op mij af gerent. Terwijl ik angstig naar hem kijk krijg ik eindelijk gehoor van Heimdall. Er verschijnt een fel licht om mij heen terwijl er een Keltische tekening op de grond verschijnt wat Bruce, en de rest trouwens ook, even van schrikt. Ik kijk omhoog en zie een blauw licht snel op mij af flitsen. Snel haal ik mijn dolk uit de gordel en richt die de lucht in. Als ik geraakt word door de straal gaat er even een schok door mij heen. Zo snel als het felle licht gekomen was is het ook weer weg. Bruce is nog paar een paar meter van mij verwijderd en hij komt snel dichterbij. Terwijl ik mijn ogen dicht knijp richt ik mijn dolk op Bruce. Ik voel de kracht van de mind gem door mijn lichaam heen suizen richting de dolk die ik stevig omklem die de blauwe straal richting Bruce af vuurt. Als ik mijn ogen open zie ik hoe de Hulk gerkaat word en achterover valt.
"je valt in een diepe slaap en kalmeert. Je verandert van de Hulk weer in je menselijke gedaante terwijl je blijft slapen." Zeg ik rustig terwijl ik op Bruce af loop en hem in zijn ogen aan kijk. Ik heb de zin nog niet goed en wel uitgesproken of ik zie zijn oogleden al zakken. Zodra die helemaal gesloten zijn ademt hij eerst nog koortsachtig in en uit maar dat word snel rustiger wat aan geeft dat hij slaapt.

Vermoeid val ik op de grond. Dit soort geintjes vergen veel energie. Steve komt even bezorgt bij mij neer gehurkt terwijl ik diep in en uit adem. De rest staat een beetje versteld bij Bruce die nog steeds in zijn Hulk gedaante is. Als ik weer helemaal opgeladen ben kom ik er bij staan en wachten we totdat Bruce weer Bruce is wat echt super lang duurt. Als het donker begint te worden begint Bruce langzaam te veranderen. Tony neemt meteen wat bloed af zodat ze dat later kunnen onderzoeken. Clint en Steve doen hem wat kleding aan voordat we weer blijven opgehaald.