Happening eight

Nog geen drie weken geleden was mijn beste vriend thuisgekomen en hadden we hem verrast met een surprise party voor zijn verjaardag. Hij had het ontzettend leuk gevonden en had mij en zijn moeder zo vaak bedankt dat ik de tel kwijt ben geraakt.

'So, my mum's gone for the next week, what do you want to do?' vraagt mijn beste vriend me.

'I don't know,' mompel ik. Ik zit op de kamer van mijn beste vriend en probeer me te concentreren op mijn huiswerk, maar het gaat moeilijk aangezien hij zich verveeld en ik hem dan eigenlijk zou moeten vermaken, wat ik dus niet doe.

'Can you please shut up for ten more minutes?' Ik krijg als reactie alleen een geïrriteerde zucht en een plof. Als ik achter me kijk zie ik mijn beste vriend languit op zijn bed liggen, starend naar het plafond en proberend geen geluid te maken. Ik rol met mijn ogen en geef het op. Ik spring op van de stoel, loop naar het bed en laat mezelf op mijn beste vriend vallen. Ik weet dat hij grijnst, zonder dat ik naar hem kijk, maar hij doet zijn best om het niet te laten merken en slaat zijn armen strak om mijn middel.

'Wanna eat pizza and play fifa?' mompelt hij in mijn haar.

'Sure,' mompel ik terug.

'I'm so lucky to have a friend like you,' zucht hij dan terwijl hij rechtop gaat zitten en een kus op mijn lippen drukt. Vervolgens spring hij enthousiast op en laat mij op de grond vallen. Zodra hij beseft wat er is gebeurd schiet hij in de lach, en niet een lach die zegt "Het is heel grappig, maar ik wil niet lachen want dat is zielig" maar echt een lach waarbij hij hardop lacht en ongegeneerd naar mij wijst ten teken dat ik de reden ben van zijn lachstuip. Ik probeer boos te kijken, maar als ik hem zo zie, schiet ik ook in de lach. Als hij uitgelachen is, trekt hij me omhoog en drukt een kus op mijn wang.

'I'm sorry,' gniffelt hij. Ik schud mijn hoofd en rol met mijn ogen. Als hij zich omdraait om naar beneden te lopen, trommel ik op zijn billen waardoor hij een verontwaardigd geluidje maakt en zich omdraait.

'How dare you!' gilt hij. Ik schiet in de lach en hij steekt zijn handen uit als teken dat hij me gaat kietelen, iets waar ik echt niet tegen kan. Ik draai me om en ren zijn kamer in, naar de andere kant van zijn bed zodat ik er rondjes om kan draaien en naar buiten kan rennen. Als mijn beste vriend de achtervolging inzet, ren ik de trap af, naar de voordeur die ik snel open wil doen, maar dan besef ik dat die op slot zit. Ik hoor de duivelse lach van mijn beste vriend achter me en draai me om. Hij loopt op me af en maakt zich breed om me te intimideren, iets wat lukt door zijn vingers die hij naar mijn zij brengt.

'No!' hik ik. 'Stop it!'

Hij stopt even met kietelen, maar houd me nog stevig bezig. We zijn beiden redelijk moe van het kietelgevecht en geschreeuw naar elkaar.

'Say you're sorry,' hijgt hij in mijn nek.

'Never!' roep ik later. Ik probeer me uit zijn greep te worstelen, maar faal gigantisch.

'You sorry?' - 'Yes...' - 'What yes?' - 'Yes! Oh I'm so sorry for touching your but, please forgive me and stop tickling! I'll never ever ever touch you again!' - 'Fair enough.'

Hij gaat op zijn billen zitten en trekt mij op zijn schoot. We hijgen even uit van het intensieve kietelen en bestellen dan pizza.