Happening one

Ik pak de hand van mijn beste vriend en sleep hem mee naar mijn kamer. Vrijwel meteen pak ik één van mijn barbies. Ik hoor een zucht achter me, maar hij zegt niks. Hij komt naast me zitten en pakte een andere pop.

'But it's just stupid.'

'No it's not! She's one of the most beautiful dolls so she gets to marry the prince!'

'I still think it's stupid.'

'But... Look at her hair...'

'So it's only because of the hair!'

Boos pakt hij de pop uit mijn handen en loopt naar mijn bureau. Hij pakt een schaar en knipt haar haar af. Alles, er staan nog maar een paar stekeltje op haar hoofd. Ik begin te huilen en te schreeuwen. Hoe kon hij? Ze was mijn favoriete pop juist door haar mooie lange haren en dat wist hij! Hij vond haar nooit een leuke pop omdat ik haar de allerleukste vond. Ik begin te schreeuwen en duw hem mijn kamer uit. Tranen rollen over mijn wangen en ik laat luide snikken los terwijl ik het popje knuffel. Ik kan niet geloven dat hij dit deed.

'Don't worry, you're still beautiful, it will grow back,' stel ik het popje gerust.

Ik hoor een voetstappen de trap afstampen en een deur dichtslaan.


Als ik de volgende dag op school kom loop ik naar mijn klas zonder mijn beste vriend een blik waardig te gunnen. Ik stop mijn jas in de daarvoor bestemde zak en loop het lokaal in. Ik ben nog steeds boos op hem. In de pauze ga ik bij andere vriendinnen zitten en vertel ze over wat hij heeft gedaan bij mijn pop. Ze zijn allemaal geschokt en kunnen niet geloven dat hij dit heeft gedaan. Na de pauze heb ik nog steeds niet met mijn beste vriend gesproken. Na school loop ik naar mijn moeder en neem een vriendinnetje mee zodat mijn mama niet met de mama van mijn ex beste vriend kan praten.

Zo ging het drie dagen lang. Ik heb drie dagen niet tegen hem gesproken, geen woord. Boos voor wat hij had gedaan en ik weigerde om toe te geven en naar hem toe te gaan. Mijn moeder zei dat ik me niet zo aan moest stellen, maar ik luisterde niet. Nog geen uur nadat ik thuis kwam werd er op mijn deur geklopt die langzaam open werd gedaan.

'Effie?' Vrijwel meteen schiet mijn hoofd omhoog. Als ik me omdraai sta ik oog in oog met de persoon die eens mijn beste vriend was.

'What?' snauw ik hem toe.

'I'm sorry, I didn't want to upset you. You're my best friend and I don't like you being mad at me. Can you forgive me? I bought you a new doll, I couldn't find the same, but I hope you still like it.'

Nieuwsgierig kijk ik naar de doos in zijn handen. Het was een pop met bruine haren, in plaats van blond, maar het maakte me niet uit. Ze was mooi. Blij knikte ik en sloeg mijn kleine armen om het grotere lichaam van mijn beste vriend. Hij was twee jaar ouder, maar leek wel twee meter langer.

Tevreden griste ik de pop uit zijn hand, opende het pakket met een beetje van zijn hulp en vroeg hem of hij mee wilde spelen. Er kroop een glimlach op zijn gezicht en hij knikte blij.

'She's kinda pretty, she's like a tough girl now, instead of a beautiful one,' zei ik, kijkend naar de kale pop op de bloer.

Het was mijn manier om te zeggen dat ik het niet meer erg vond wat hij had gedaan. Hij begreep me en pakte een andere pop. We hebben de hele middag met de poppen gespeeld en toen Michael naar huis moest, gaf ik hem een knuffel.

'Do you promise me, we will never fight again? Never ever ever?'

'I promise,' zei hij meteen.

'Pinky promise?' Ik stak mijn pink naar hem uit en hij haakte zijn pink in de mijne.


Dit was onze eerste ruzie in vijf jaar.