OO9. Cameron Daniël Rodriguez

Ik zat stilletjes op de bank en staarde richting de uitstaande televisie. 'Cameron, ik had het je gezegd' mijn moeder kwam naast me zitten en keek me teleurgesteld aan. 'Het is toch goed gekomen' zuchtte ik. Mijn moeder pakte de tas waar mijn schaatsen inzaten en stopte ze in onze kluis. 'Mam, ben niet zo kinderachtig' Ik stond voorzichtig op en pakte mijn schaatsen terug. 'Cameron, ik wil gewoon niet dat je..' ze slikte haar worden in en keek voorzichtig om haar heen. 'Ik ga even een stukje lopen' ze liep strak langs me af en verliet de kamer. Ik leunde tegen de muur aan en sloot mijn ogen even. Het enigste wat ik nu doe is iedereens leven verpesten. Ik kwam van de muur af en pakte mijn schaatsen van de grond af. Ik opende de voordeur en liep richting de ijsbaan. Ik gooide mijn jas in de sneeuw en ging erop zitten. Ik trok mijn schoenen uit en verving deze voor mijn schaatsen. Ik tilde mijn spullen op en liep richting de kluisjes die er tijdelijk stonden. Ik propte mijn schoenen en jas erin en sloot het kluisje. Ik kocht een kaartje en liep daarna door naar de baan. Ik weet dat dit maar een schaatsbaan is die er altijd in de winter staan. Maar ik kon het niet aan om Dylan onder ogen te komen. Ik stapte op het ijs en stapte voorzichtig verder. Al snel ging het steeds beter en ging ik steeds sneller. Ik maakte probeerde de kort stop te maken maar ik ging meteen tegen de grond aan. 'verdomme' fluisterde ik. Ik stond op en schaatste naar de zijkant. Ik pakte een flesje water en nam er een paar flinke slokken van. Ik zette het flesje weer aan de zijkant neer en schaatste weer met volle vaart aan. Ik concentreerde me op de beweging en trok mijn voeten samen en zette ze scheef op het ijs. Een lach verscheen op mijn gezicht. Ik kon wel juichen. Eindelijk is het me gelukt. Ik schaatste weer aan aan probeerde hetzelfde nog een aantal keren.

Ik stapte van het ijs af en liep voorzichtig naar het bankje. Ik ging op het bankje zitten. Mijn ademhaling was zwaar en ik merkte dat mijn lichaam uitgeput was. 'Hi' zei een zachte meisjes stem. Ik keek richting het geluid en zag een lang blond meisje. 'He' Ik gaf haar een lach en wees naar de plek tegen over me. Ze nam plaats en keek naar mijn schaatsen. 'Zijn die van jou?' zei ze zacht. Ik knikte en keek trots naar de schaatsen. 'Heb je er verstand van?' vroeg ik. Ze knikte en pakte haar eigen schaatsen uit haar tas. 'Ik ijshockey ook' zei ze. Ik moest lachen en keek wat afwezig naar beneden. 'Ik ben tijdelijk gestopt' zeg ik. Het meisje kijkt me verward aan. 'Uhm nouja, ik heb een ongeluk gehad' zeg ik lachend. 'Dat is toch niet om te lachen' Haar stem klonk bezorgd en lief tegelijkertijd. 'Ik kan het me niet meer herinneren dusja' Ik nam nog een slok van mijn water en keek haar nog eens aan. 'geheugenverlies' zei ik. 'Ohhhh ben jij Cameron ?' zei ze direct. Ik knikte en een korte lach verscheen om mijn mond. 'Ohh ik las er wat over ja' zei ze zacht. 'Ja dat kan wel kloppen' ik bekeek haar goed en ik moest toegeven dat ze er goed uitzag. 'Ga je nu weer trainen om aan de top te komen?' vroeg ze geïnteresseerd. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik word aangetrokken door het ijs, ik weet niet wat het is maar alles wat ik wil doen is trainen trainen trainen' zei ik enthousiast. Het meisjes knikte en wees naar de ijshal die je vanuit hier kon zien. 'laten we gaan hockeyen?' stelde ze voor. Ik schudde twijfelend mijn hoofd. 'Jawel, kom op! ik kan je wat trucjes aanleren' zei ze beleefd. Ik stond op en keek naar het gebouw. 'Oke vooruit, we doen het'.


Het meisjes schaatste het ijs op en haar hockey stick hield ze net boven het ijs. 'Wacht even' zuchtte ik. Ik stapte het ijs op en zocht het evenwicht van de stok en schaatste daarna pas naar haar toe. 'Cameron, als je de stok zo houd kun je geen puck raken he' ze duwde mijn stok richting het ijs en verplaatste mijn handen. 'Hoe heet je eigenlijk' zei ik lachend. 'Oh, ik heet Elise' Ze schaatste achteruit van me af en gooide een puck op de grond. 'Zullen we beginnen met het ontvangen en spelen van een puck?' stelde ze voor. Ik knikte en schaatste richting Elise. Elise speelde de puck richting mij maar ik ging te hard om hem te kunnen ontvangen. 'Hoop werk te doen' zei ze voorzichtig. 'Ik moet het jou zien doen, en dan kan ik het ook' zei ik plagend. Ik speelde de puck richting Elise. Ze ontving de puck zorgvuldig en geconcentreerd. 'oke nu ik' riep ik. Ik minderde vaart en keek naar de beweging van de puck. Elise speelde de puck richting mij en ik ontving hem op dezelfde manier waarop Elise dat deed. 'Woeehw' gilde Elise. 'Je geheugen moet het gewoon even ophalen Cameron. Elise stopte met schaatsen waardoor ik bijna tegen haar aanknalde. 'Wow' zei ik geschrokken. 'Cameron, je beseft je dat je lichaam gewoon de kracht en lenigheid heeft om alles nog steeds te kunnen' zegt Elise. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Ja, alleen omdat je hersenen vergeten zijn hoe het moet weet je lichaam er geen raad mee' zegt Elise. 'wow, daar had ik helemaal niet aan gedacht' zei ik zacht. 'Kan je me die korte stop nog een keer uitleggen?' zeg ik zenuwachtig. Elise knikt en schaatst een heel stuk van me af. 'opletten he' roept ze. Ik kijk aandacht naar Elise die als een speer mijn richting in komt. Ik kijk naar haar voeten en hoe die de korte stop maken recht voor mijn voeten. 'zo' hijgt ze. Ik knik en schaats nu een heel stuk van Elise af. Ik zet af tegen het ijs en schaats zo snel als ik kan richting Elise. Net voordat mijn voeten haar schaatsen raken draai ik mijn voeten waardoor ik abrupt stil sta voor haar neus. 'je hebt gelijk' zeg ik buiten adem. Elise knikt en pakt mijn hand. 'Laten we nu maar het spelen en ontvangen verder oefenen' zegt ze zacht. Ik knik en pak de stick van het ijs af.