13

“Are you ready?” Voor mij stond Cameron met zijn vuisten voor zijn hoofd. Ik knikte en stootte mijn hand, die was verscholen in een zwarte bokshandschoen tegen zijn arm aan. Althans, dat was ik van plan tot Cameron razendsnel mijn pols vastpakte. “Fout. Misschien zou het goed zijn hier op aarde, maar als je een Vecronian of Nyblon tegen de arm slaat, raak je hem op zijn Xieblu. Het krachtigste deel van zijn lichaam!” Ik zuchtte, we waren nu al ruim twee uur bezig met trainen en ik had volgens Cameron nog niets goed gedaan. De rest van de groep zaten op de banken en volgden iedere beweging die ik maakte. Het gaf mij de kriebels, maar ik wist dat zij pas konden helpen trainen als ik de basics onder de hand had.
“Ik moet gaan.” Door de kleine hoge ramen in het pakhuis zag ik dat de zon onder was gegaan en ik was doodop. Ik wist niet hoe lang we hadden getraind, maar het was duidelijk dat ik morgen enorm veel spierpijn zou hebben. Cameron zuchtte, “Vooruit dan. Rust maar uit, morgen beginnen we vroeg.” Zoë knikte vriendelijk naar mij toen ik langs haar naar de kleedkamer liep. Toen ik had gedoucht en me weer in mijn normale kleding had omgekleed nam ik mijn tas op mijn schouder en liep terug naar de grote zaal. “Ik breng je weer terug.” Niall omklemde met zijn linkerhand mijn fiets en zonder te twijfelen pakte ik zijn vrije hand vast. De loods verdween en de hooischuur kwam tevoorschijn. “Morgen sta ik hier om half zeven. Slaaplekker” Niall kuste mijn hand en verdween weer, mij in een roes achterlatende. Het was allemaal zo bizar. Niets was meer hoe ik dacht dat het was. Van de ene dag op de andere was ik een alien, moest trainen om mijn krachten te laten ontwikkelen en een jongen schonk aandacht aan mij?
Geritsel tussen het hooi zorgde ervoor dat ik uit mijn gedachten werd getrokken. Wat was dat? Met mijn handen in vuisten voor mijn hoofd, zoals Cameron het mij had geleerd, liep ik zachtjes naar de hoek van de schuur waar het geluid vandaan kwam. Het enige wat ik zag was een zwarte staart onder het hooi glippen. Ik zuchtte opgelucht, het was maar een rat. Ik werd helemaal gespannen van het gedoe met de Nybs!
Zodra ik mijn fiets op z’n plek had gezet, sloop ik de boerderij binnen en zag ik tot mijn geruststelling dat Jack en Jojetta al in bed lagen. Op vrijdag werkten ze altijd tot laat en het was de enige dag dat ik op mijn eigen tijd thuis kon komen. Ik glipte in mijn pyjama en ging in mijn bed liggen. Uitgeput van de lange dag viel ik binnen seconden in slaap.

Eerste Nophie momentje aaaaahhh