17. Black Rose

‘Alsjeblieft Cybele, luister niet naar die stem maar concentreer je op mij.’
Luister niet naar hem! Hij maakt geen deel uit van je ziel.
‘Jij... jij maakt geen deel uit van… mijn ziel.’
‘Maar hou je van me? Dan heb ik een plekje in je hart, toch? En staat dat niet sterker?’
Hij betekent niks voor je. Hij heeft nergens een plek.
‘Ik.. nee, je.. eh..?’
‘Ik hou van je.’
Bla bla bla. Wat een flauwe kul.
‘Ik.. ik ook van jou.’ Vito omhelst me en ik snuif zijn bekende geur op.
Wacht, wat? Je laat hem toch niet zomaar toe? Kom op! Je moet zijn bloed hebben!
Ik negeer de doratus.
‘Ik hou echt van je.’ Het was meer een vaststelling voor mezelf en de doratus dan voor Vito maar toch laat ik hem een beetje losser en kijk hem aan. Je maakt een grapje zeker. Vito glimlacht. Hij maakt zich helemaal los en laat me in het kussen vallen waarin ik wegzink.
‘Je hebt rust nodig, ga maar slapen.’
‘Wil je bij me komen liggen?’ Vraag ik met puppy-ogen. Vito glimlacht instemmend en ik schuif een stukje op. Als hij ligt, begraaf ik me in zijn armen. Mijn hoofd ligt op zijn borst en ik hoor hoe snel Vito’s hart klopt. Het klopt niet voor niks zo snel, hij is niet verliefd op je maar is bang voor je. Hij is bang dat je hem zult bijten. Maak die angst waar! Vito slaat zijn arm voorzichtig om mijn middel. Ik weet dat de doratus liegt maar als je de hele tijd hetzelfde hoort, begin je het ook echt te geloven omdat het in je geheugen is gestampt. Je moet je geliefden dichtbij houden maar je vijanden nog dichterbij zodat je ze in de gaten kunt houden. Hou dichtbij sta jij? Hij houd je constant in de gaten!
De doratus liegt. Dat moet wel. Ik zie hoe Vito altijd naar me kijkt, dat kan alleen maar liefde zijn, toch? De doratus wilt misschien dat ik Vito haat maar, dat kan ik niet. Ik hou daarvoor te veel van hem. Liefde en haat liggen dichtbij elkaar. Je kunt de ene dag van hem houden en de volgende dag kun je hem haten, met heel je hart. Dat is waar, denk ik.
Vito voelt op een of andere manier dat ik gespannen ben en hij geeft een kusje op mijn hoofd. ‘Waar denk je aan?’ Hij zou eens moeten weten. ‘Jou.’ Vito’s borst gaat snel op en neer door het lachen en mijn hoofd hobbelt er een beetje op.
‘Vito?’ Hij probeert het lachen te stoppen. Wanneer dat is gelukt aait hij over mijn hoofd. ‘Hou je wel echt van me? Of haat je me?’ Vraag ik met een angstig stemmetje. Vito houd een moment op met ademen. Hij weet dat je de waarheid hebt ontdekt.
Na wat een eeuwigheid leek te duren, antwoord hij fluisterend: ‘Cybele, weet je wel wat je vraagt?’ Dit keer ben ik degene die haar adem inhoud. Vind hij het zo vanzelfsprekend? Dat hij me haat of van me houd? Dat hij je haat. Maar ik hou van hem.
Hou ik wel echt van hem? Of denk ik alleen maar dat ik van hem hou omdat hij het enige levende wezen in de buurt is? ‘Cybele? Wat is er?’ Ik zucht. Hij wilt niet zeggen dat hij je haat omdat hij bang is dat hij er dan aan gaat. Maar hield hij niet van me? ‘Cybele?’ Vito wrijft bezorgt over mijn rug. ‘Cybele, ik hou van je. Met heel mijn hart. En zelfs die woorden schieten tekort.’ Liegt hij? Of spreekt hij de waarheid? Hij overdrijft wel heel erg, dat betekent dat hij liegt. Maar Vito zou die woorden niet zomaar zeggen, toch? Natuurlijk wel, hij wilt gewoon je vertrouwen winnen voor de zekerheid. ‘Cybele? Hoor je die doratus?’
Ik blijf een tijdje stil maar knik dan zacht op zijn borst. Vito streelt met zijn hand mijn arm. Hij gaat vast weer zeggen dat ik er niet naar moet luisteren maar in plaats daarvan zegt hij iets wat ik niet had verwacht. ‘Ik hou van je, echt.’ Je ziet gewoon hoe nep hij het zegt. ‘Ik.. Eh.. Ik ook van jou.’ Vito geeft een kusje op mijn haar.
We blijven zo een tijdje in bed knuffelen tot mijn maag onbeschaamd begint te grommen. Vito grinnikt. ‘Honger?’ Ik word een beetje rood maar knik wel. Ik wil uit bed stappen maar Vito houdt me tegen. ‘Je moet je rustig houden met die wond. Ik pak wel iets voor je.’ Hij stapt snel uit bed en voor ik iets kan zeggen is hij alweer weg. Ik zucht en ga weer liggen.
Ik probeer om op mijn zij te gaan liggen zodat ik beter naar de deur kan kijken maar de wond laat dat niet toe. Ik zucht en ga weer gewoon op mijn rug liggen. Waar komt dat patroon vandaan? Het is echt een perfecte ster dus dat ik het ergens aan opengehaald heb terwijl ik viel geloof ik niet. Wat houd Vito voor me verborgen? Hij heeft een geheim dat met mij te maken heeft maar ik weet er niks van. Moet ik ernaar vragen? Of is dat te opdringerig? Hij zal je het geheim toch niet vertellen. Je bent zijn vijand. En vijanden geef je geen informatie, in wat voor vorm dan ook. Daar zit wat in. Maar misschien moet ik het toch maar vragen, anders blijf ik hier zitten met al die vraagtekens boven mijn hoofd.