A ranger/traitor 255

Miko was graag op zee, maar dit was toch zijn fijnste reis tot nu toe. Hij was op weg naar huis! (Zonder dat hij daar een spion moest gaan ontmaskeren.) En om alles nog beter te maken, zou het goed mogelijk zijn dat ook Will daar ondertussen aangekomen was!
Gundar schreeuwde zijn bevelen. Ze voeren de laatste bocht om en kasteel Araluen werd zichtbaar. Miko besteedde echter maar weinig aandacht aan het majestueuze uitzicht. (In tegenstelling tot Tyr). Miko’s aandacht was gericht op de aanlegsteiger. Hoewel ze nu op een kalme rivier voeren, was zijn zeeziekte blijkbaar nog niet helemaal over. Hij zag nog erg bleekjes, maar Miko wist donders goed dat hij er net zo naar verlangde om Will te terug te zien dan hij deed.
“En iets te zien?” vroeg Corn. Hij had iedereen, inclusief zichzelf, verbaasd door Gundars aanbod te aanvaarden om met hen mee terug naar Araluen te varen. Het zou wel goed met hem komen, dacht Miko. Niet als Grijze Jager misschien, maar hij was sterk genoeg om een ander leven op te bouwen.
“Ik zie een hoop schepen, maar ik heb geen idee of er een wolfsschip tussen ligt of niet.”
“Oh, zien jullie het dan niet?” klonk plots de stem van Nils Lijntrekker achter hen. “Links achteraan, ligt er een. Je kan nog net het topje van de mast zien.” Miko keek in de genoemde richting, maar hij zag niets bijzonders.
“Hoe weet je dat het een wolfsschip is als je alleen het topje van de mast kan zien?” vroeg hij.
“Skandische schepen liggen niet zo diep in het water als de meeste anderen. Dat valt ook aan de mast te zien.” Miko vroeg maar niet verder. Hij had andere dingen aan zijn hoofd.
“Dus Will is misschien hier!” Naast hem trok Halt zijn wenkbrauw op.
“Misschien? Ik ben er vrij zeker van dat een wolfsschip zonder Grijze Jager aan boord nooit tot hier had kunnen varen, laat staan hier rustig aan de steiger liggen.” Miko luisterde maar half. Zijn ogen zochten de steiger af. Zag hij ergens een kleine gestalte in een groene mantel?