Fairytale-one

Het einde van de winter naderde en het bos begon terug te ontwaken na een harde en koude winter. Zittend in mijn open raam keek ik naar het bos en luisterde naar het vrolijke gefluit van de vogels. Een fris ochtendbriesje kwam via mijn ruit naar binnen en voor heel even, misschien maar een seconde lang, voelde ik me gelukkig.
Een luide krachtige stem die van beneden kwam, verpestte het moment, zoals altijd. “Cindy, kom nu eens verdomme naar beneden!”, riep de kwade stem van Peter, mijn pleegvader, hoewel hij zich nooit als een vader gedroeg en eerder als een luie egoïstische zak.
Zuchtend sloot ik mijn raam en liep de trap af naar beneden. Voor de deur van de woonkamer bleef ik even staan en gluurde de kamer in. Ik zocht naar het gezicht van Peter om zijn humeur te schatten, kijkend waarop ik me deze keer moest voorbereiden. Het enige beeld dat ik opving was: Peter onderuit gezakt op de oude grauwgrijze éénpersoonszetel en zijn blik, zoals altijd, op het tv scherm gericht.
“Cindy!”, riep hij weer oorverdovend luid. “Ja, ik ben er.”, zei ik snel en ging schuin voor hem staan, uit het zicht van zijn tv.
“Ben je daar eindelijk! Ik wacht al zeker een half uur op mijn ontbijt!” Ik knikte en liep snel richting de keuken. De drang om luid in zijn gezicht te schreeuwen dat hij er zelf maar moest omgaan was groot, maar de gevolgen weerhielden me ervan. Ik had het één keer gedaan, één keer had ik geweigerd om zijn bevelen op te volgen. Het resultaat daarvan had ik nog wekenlang gevoeld. Een blauw oog, een dikke bloedende lip, een gebroken vinger door een poging één van de vele klappen af te weren en mijn hele lichaam bezaaid met talloze blauwe plekken.
Ik brak een paar eieren in de hete pan op het kleine elektrische vuur en gooide er nog wat spek en tomaten bij. Ik liet een grote tas vollopen met straffe koffie en sneed nog twee dikke sneeën brood af. Ik nam een dienblad, zette het hele ontbijt erop en bracht het naar de woonkamer.
“Cindy, wek Rita even ja?”, riep hij me nog achterna toen ik de kamer verliet. Rita, mijn hoofd vulde met medelijden toen ik aan haar dacht. Rita was zijn vrouw en ze hield van hem. Maar ze sloot haar ogen voor wie hij echt was. Ze wist dat hij me sloeg en me als persoonlijk slaafje gebruikte, maar ze negeerde het. Ze was bang voor de waarheid. Ik opende de deur van haar slaapkamer en liep naar de gordijnen toe. Ik schoof ze langzaam opzij en liet het ochtendlicht de kamer vullen. Ik hoorde haar vermoeid kreunen.
“Het is tijd om op te staan.” En met die woorden verliet ik de kamer weer. Was het normaal niet aan de ouders om hun kinderen ’s ochtends voor school te wekken en ontbijt te maken in plaats van omgekeerd? Maar normaal was het voor mij nog nooit geweest. Ik liep mijn eigen kamer binnen en keek rond. De muren waren geschilderd in een licht beige kleur en de oude houten vloer kraakte onder iedere stap. Aan de muren hingen een paar gekreukte posters. mijn oude bed stond in de linkerhoek met daar recht tegenover een oude kleerkast, die eigenlijk zo goed als leeg was. Met een klaaglijke zucht ging ik op mijn bed zitten. Het kraakte onder mijn gewicht. Mijn blik viel op de kleine wekker die op mijn nachtkastje stond. WAT?! Was het al zo laat! Haastig maakte ik me klaar en sprong nog geen tien minuten later op mijn fiets richting school.