Billie en het bruine boek

‘Tot morgen Billie!’, ‘Tot morgen Nicolas!’.
Billie zwaaide naar zijn vriendje en rende naar huis. Hij kon niet wachten om in zijn nieuwe boeken te duiken die zijn mama iedere woensdag meebracht van de bibliotheek.Het was een kleine bibliotheek, maar er waren zoveel leuke boeken dat Billie zich niet kon voorstellen dat hij ze ooit allemaal zou kunnen lezen! Hijgend vloog hij het huis binnen.
‘Billie! Eerst je schoenen en je jas uit! Waarom ben je zo gehaast? Hier geef me je tas dan haal ik je brooddoos eruit, je hebt toch wel alles opgegeten he?’.
Oh nee, waarom moest zijn moeder net nu zo een waslijst aan vragen afsteken? Zag ze niet dat hij zijn boeken wou?
‘Ja hoor mama! Kijk alles op zijn plaats, mag ik nu mijn boeken?’.
‘Oh is dat het? Natuurlijk lieverd, ze liggen op je bed.’
Glimlachend keek ze hoe haar kleine bengel de trap op stormde, ze was blij dat hij zo van boeken hield, het gaf haar een warm gevoel als ze hem koortsachtig in één of ander verhaal verdiept zag. Met haar lach nog steeds op haar gezicht begon ze aan het eten, ze zou zeker iets lekkers voor hem maken vanavond.

Billie had ondertussen zijn boeken geïnspecteerd en zijn oog was blijven hangen op het grote, in bruin leder gebonden boek. Het boek leek oud, hij had er nog nooit zo een gezien. Billie wou zien of de pagina’s nog wel leesbaar waren. Hij klapte het boek open. He, dat was vreemd? De letters leken wel te dansen als hij ze probeerde te lezen? Om beter te kunnen lezen boog hij zich voorover en plots viel hij!
Hij viel in een perkamentachtig gat, overal dwarrelden papieren rond hem heen en hij hoorde gemompel, over verschillende verhalen waar hij nog nooit van gehoord had! Door al die beelden en geluiden kwam de klap net iets harder aan dan hij verwacht had.
Het was donker en koud, waar was hij? Hij hoestte, keek op en zag…een tralies. Wat had dit te betekenen? Hoe was hij hier terecht gekomen? Hopende zijn kamer te zien keek hij naar boven, maar het plafond was grijs net zoals de muren van zijn cel. ‘Hallo?’ probeerde hij zachtjes. Het leek wel alsof hij helemaal alleen was. Of toch niet? Hoorde hij voetstappen? Ja! Iemand kwam hem redden!
Hij rende naar de tralies, maar toen hij zag wie eraan kwam nam hij snel weer een paar passen achteruit. De man was bewapend met een zwaard, hij leek wel een ridder! Alleen wel een heel boze ridder te zien aan de manier waarop hij keek.
‘Ben je eindelijk wakker? Luilak! Als het van mij afhing lag je nu al lang met je klieken en klakken buiten het paleis! Je mag blij zijn dat de jonge prinses zo genadig is voor je!’ Hij opende de cel, Billie snapte er niets van? Wat had hij gedaan? Wie was die ridder en wie was de jonge prinses? De ridder greep hem bij zijn arm en sleurde hem mee.
‘En geen geintjes hoor je me? De koningin zal niet meer zo mild zijn als je nogmaals ongemanierde fratsen uithaalt!’ Billie besloot om gewoon te luisteren, wat kon hij meer doen? Hij keek rond en nam de omgeving op, voor het geval hij misschien zou moeten vluchten, stel dat ze hem gingen veroordelen?
Billie’s hart begon sneller te slaan. Rustig blijven, er is nog niets verloren.
De ridder bracht hem naar een glimmende zaal over een rode loper, hij zag 2 personen zitten, maar nog voor hij hen goed kon bekijken, dwong de ridder hem te knielen en te buigen. ‘Mijn koningin, ik heb u hier de knecht gehaald die dacht dat het wel grappig zou zijn de varkens los te laten in het kasteel.’ Billie kon zijn oren niet geloven, varkens in het kasteel? Onwillekeurig moest hij lachen met die gedachte maar hij kon zich gelukkig nog snel inhouden. ‘Dankjewel ridder Koenhardt.’ Billie vroeg zich af of hij nu naar de koningin mocht kijken of niet.
‘Zo, dus jij bent de jongen die ervoor gezorgd heeft dat de varkens hier hun ravage hebben kunnen aanrichten. Weet je wel wat je gedaan hebt? Net zoals jij verantwoordelijk bent voor de varkensstallen, zijn anderen verantwoordelijk voor het poetsen en opruimen van het paleis, je begrijpt toch dat deze mensen dankzij jou veel meer werk hebben moeten verrichten? Kijk naar mij en verklaar wat je hierover te zeggen hebt?’ Billie keek op, de ogen van de koningin waren blauw als het koudste ijs in Antarctica. Dat had hij gezien in een speciaal boek over pinguïns. Billie wist niet goed wat hij moest zeggen, hij vond de grap al helemaal niet zo grappig meer als daarnet.
‘Oh machtige koningin, het spijt mij zeer, ik wist niet wat mijn streek voor schade zou aanrichten, ziet u ik ben niet zo intelligent als u. Had ik geweten wat mijn grap anderen zou kosten, zou ik hem zeker niet uitgehaald hebben.’
De koningin staarde hem aan. ‘Goed dan, als straf laat ik je nog 2 weken in je cel zitten zodat je goed kan nadenken over wat je gedaan hebt.’ De jonge prinses begon te huilen toen de ridder hem terug onder zijn arm pakte. ‘Billie, Billie!’ riep ze. Maar haar stem klonk steeds dichterbij hoewel hij toch verder weg ging?
‘Billie wakker worden!’ Billie schrok overeind, hij was blijkbaar in slaap gevallen en zijn moeder stond over hem heen gebogen. ‘Heb je nog geen honger jij malle jongen?’
‘Ja…jawel moeder.’
'Kom maar mee dan, ik heb iets gemaakt wat je zeker lekker gaat vinden’, knipoogde ze. Billie stond op en volgde zijn moeder, maar in de deuropening bleef hij staan en draaide zich om. Ik hoop dat ik ooit kan terugkeren naar dat paleis, dacht Billie, en als dat gebeurde zou hij vragen of hij ook een ridder mocht worden.