12

“Mogen wij er bij komen zitten?” zoals gewoonlijk zaten Eva en ik te lunchen op ons plekje op het grasveld en werden onderbroken door Zoë’s stem. Achter haar stonden de rest van de Nybs. Waren ze serieus van plan om mij constant in de gaten te houden? “Sophie?” vroeg Eva aan mij met een dringende blik. Ik wist dat zij het liever niet had, maar het was duidelijk dat de Nybs geen genoegen zouden nemen met ‘nee’. “Eh, ja hoor.” Mompelde ik en gelijk gingen de tieners zitten. Ik voelde de blikken van de leerlingen om ons heen naar ons staren en bloosde. Tot mijn verbazing begon Mason een gesprek met Eva en leek Eva het niet erg te vinden.
Niall schoof naar mij toe en boog zich naar mijn oor. Ik rilde toen ik zijn warme adem op mijn huid voelde neerdalen. “Sorry van dit allemaal, maar we moeten wel. We kunnen niet riskeren dat er iets met je gebeurt tijdens je ontwikkelingsfase.” Hij glimlachte zacht wat mij automatisch liet glimlachen. “Het is oké, denk ik. Volgens mij heeft Eva het naar haar zin, dus ik vind het prima.” Ik knikte met mijn hoofd richting haar kant. Zoë was het gesprek binnengesprongen en praatte vrolijk verder. “Hoe is het eigenlijk op Nyblon?” na die vraag veranderde Niall’s blik van vrolijk naar droevig. “Het was een paradijs, altijd zon, mooie stranden, bossen vol met de mooiste flora en fauna…. Maar na De Aanval was alles verwoest en het is nooit meer hetzelfde geweest. De bossen verdorden en de dieren stierven uit.” Ik slikte, had ik dan geluk gehad dat ik hier was opgegroeid? “Dat heb je zeker Sophie. Maar het is echt heel belangrijk dat je terugkomt naar Nyblon.. jij bent de enige die alles weer terug kan draaien.” Antwoordde Niall. Het begon mij steeds minder uit te maken dat ze mijn gedachten konden lezen. Bij Niall voelde het zelfs speciaal.

Na school vertelde ik Eva dat ik nog iets anders moest doen en met een klein beetje tegenstribbel fietste ze alleen naar haar huis toe. Toen ze uit het zicht verdwenen was kwamen Robin en Cameron naar mij toe gelopen. “De anderen zijn al in het pakhuis. Wij zijn hier om je mee te nemen.” Vertelde Robin. “Kunnen jullie mijn fiets alsjeblieft ook meenemen? Anders kom ik maandag niet naar school.” Cameron zuchtte, “Prima. Maar kunnen we dan nu gaan? Ik heb al veel te lang niet getraind.” Robin lachte, “Relax Cam. Het is een dag! Je kan je ook te veel aanstellen hé” Ik glimlachte, Robin leek steeds aardiger te worden. Ze stak haar hand uit naar mij die ik aanpakte en voor ik verdween zag ik hoe Cameron met mijn fiets ook wegvaagden.

Het misselijke gevoel was gelukkig minder dan de vorige keren dat ik transporteerde, maar het was er nog wel. “Je went er wel aan” zei Robin toen ze mijn blik zag. Ik knikte en volgde haar richting het gangetje waar ze mij naar een kamer vol met kleding leidde. “Daar ligt jouw trainingskleding. Het is allemaal in jouw maat. Je hebt vijf minuten.” Ze wees naar een kist die in de hoek van de kamer lag en sloot de deur achter zich. Een beetje verdwaasd opende ik de kist en zag er een grote stapel kleding in liggen. De kleding voelde zacht aan en leek perfect te passen. Zonder al te lang te denken over hoe ze mijn maat wisten deed ik mijn haar in een hoge knot, keek nog even in de spiegel en liep terug naar de grote zaal waar de Nybs op de banken zaten.