OO8. Emily Jessica Melrose

Ik zat samen met Liam in de wachtkamer van het ziekenhuis. Het was rustig en stil. Af en toe hoorde je een stel opstaan en wat heen en weer lopen maar verder was er amper geluid. Ik kan het begrijpen, het is ook lastig om te moeten wachten op een uitslag. En al helemaal als je kind een ongeluk gehad heeft bijvoorbeeld. 'Emily en Liam?' ging toen een zachte vrouwelijke stem. Liam sprong op en keek de dokter nieuwsgierig aan. 'Er is iets veranderd maar het is lastig om vast te stellen of dit vaker zal gebeuren' zegt de dokter. Liam kijkt me verward aan en slaat zijn arm om me heen. 'Maar het gaat dus beter met hem?' zeg ik zacht. De dokter knikt en kijkt naar haar klapbord. 'Er zijn hersenactiviteiten geweest die aangeven dat een aantal herinneringen terug gehaald zijn' zegt te dokter. Een zucht verlaat mijn mond en Liam trok me in een knuffel waar ik niet meer uit wilde komen. 'ik ben zo blij' fluisterde hij in mijn oor. Ik knikte en drukte een kus op zijn wang. 'Jullie kunnen naar hem toe, hij zit in kamer 205' De dokter geeft ons een hand en verlaat dan de wachtruimte. 'ga jij maar vast, ik bel zijn moeder even' zegt Liam. Ik knik en loop naar kamer 205. Ik klop op de deur en Cameron opent de deur. 'Hé' zegt hij wat hees. 'heb je het goede nieuws al gehoord?' zegt Cameron. Ik knik en gaf hem een kleine glimlach. ' Dit moet Rebecca weten' zegt Cameron snel. Hij pakt zijn telefoon en toetst het nummer van Rebecca in en geen 2 seconde later begint hun gesprek. Ik plofte neer op de bank in de ruimte en keek wat ongemakkelijk naar mijn schoenen. Hij herinnerde zich zijn liefdesverklaring van 2 jaar geleden maar niet dat Rebecca een ontiegelijk vervelend mens is? Liam verscheen in de kamer en keek me wat verward aan. 'Hij is aan het bellen' zuchtte ik. Liam ging naast me zitten en pakte mijn hand vast. 'Fijn' zei Liam sarcastisch. Liam legde zijn hockeystick op de grond en pakte zijn telefoon. 'Wat zei zijn moeder?' zei ik nieuwsgierig. 'Zijn moeder was blij, ze zei dat ze onderweg was om hem op te halen' Hij drukte zijn telefoon weer uit en keek me toen wat afwezig aan. 'Wij kunnen dus maar beter gaan' zei Liam. Ik keek hem wat ongeloofwaardig aan maar begreep zijn punt wel. 'Ik heb trouwens ook nog een training die ik moet halen' zei Liam. Ik knikte en stond op. 'Cameron, wij gaan' zei ik snel. 'Wacht even Rebecca' Cameron hield zijn hand voor de telefoon en keek me aan. 'Wat ? nu al?' zucht hij. Liam knikt en pakt zijn spullen van de grond. 'Ik heb een training die ik moet halen' zegt Liam. Cameron gaf Liam een soort van mannenknuffel noem ik het maar, en drukte daarna een kus op mijn wang. 'Pas goed op haar' zei Cameron tegen Liam. Liam knikte en trok me mee de ruimte uit.

Tijdsprong.

Liam opende de zaaldeuren en er stonden al wat jongens op de ijsbaan. 'Ik ben al te laat zo te zien' zei hij zacht. 'Kom op Liam' zei ik lachend. 'Blijf je kijken?' vroeg Liam. Ik knikte en liep richting de tribune. Ik nam plaats op een stoel dicht bij de duck-out. Liam schaatste richting de jongens en gaf een aantal van de jongens een schouder stoot. Een harde fluit ging wat betekende dat de training begon. Liam leek innerlijk gezien heel erg op Cameron. Beide jongens hadden meer over voor een ander dan voor zichzelf. Daarom kon ik zo goed met zo overweg. Ik schrok op uit mijn gedachtes doordat ik een harde knal hoorde. Ik zag hoe Jannick languit op het ijs lag. 'Mooie Liam' riep Dylan naar Liam. Liam stak zijn hand uit naar Jannick en hielp hem weer overeind. Dit had ik dus echt niet verwacht van Liam. Liam zette zijn helm even af en keek me aan. Ik keek wat afkeurend terug en keek toen weer naar mijn telefoon. 'Emily' riep Liam. Hij schaatste naar de zijkant van de ijsbaan en dwong me hem aan te kijken. 'Wat is er nou' zei hij hijgend. 'Zoiets doe je toch niet?' zuchtte ik. Liam grinnikte en pakte mijn handen. 'Emily, het hoort nu eenmaal bij de sport' Dylan pakte mijn telefoon uit mijn handen en keek naar het beeldscherm. 'stop hiermee' Hij duwde de telefoon weer in mijn hand en ik keek naar het beeldscherm. Er stond een foto van mij en Cameron op die pas geleden genomen is voor zijn wedstrijd. Ik keek Liam weer aan maar hij schaatste direct weer richting het speelveld. Bekijk het ook maar. Ik stond op en liep richting de deuren. 'Liam je meid gaat er van door' Riep Dylan hard door de zaal heen. Ik zuchtte diep en duwde de deuren open. Wat zijn jongens toch ontiegelijk kinderachtig. Ik liep richting mijn auto en gooide mijn tas op de bijrijders stoel. Ik liep om de auto heen en opende de bestuurdersdeur. 'Hé Emily wacht even' riep een meisjes stem. 'wat?' zei ik kortaf. 'Gaat het wel?' zei Rebecca zacht. Ik knikte en stapte in de auto. Rebecca hield de deur open en keek me recht in mijn ogen aan. 'Dat het even duidelijk voor je is, Cameron is van mij, jij zal nooit goed genoeg voor hem zijn, dus blijf gewoon liever uit zijn buurt' zei Rebecca vals. 'Prima, fijne dag verder' zei ik kwaad.