H 28

Onyx zat op een redelijk grote rots en keek verveeld naar de vrouw voor hem. ze sprak onduidelijk, te onduidelijk. Hij wilde maar al te graag weten waar die lapis drager zou zijn.
Hij had de opdracht gegeven om zijn broer te vermoorden, maar in plaats van hen had hij het zelf moeten doen.
De gedachte hoe hij zijn vergiftigd zwaard had toesgestoken en hem had verwond, de draak dat hij was toen der tijd, versteende. uiteindelijk brak zijn lichaam in stukken en viel ter aarde.
Hj was toen verdwenen, voordat iedereen hem had gezien.
Onyx had geoeg van de vrouw en pakte zijn zwaard en stak door de keel van de vrouw, waarbij ze gorchelende geluiden maakt en op de grond viel. Onyx keek met een vies gezicht naar zijn zwaard.
'Nou die mag schoongemaakt worden,' sprak hij en overhandigde zonder zijn Tari aan te kijken zijn zwaard. De Tari nam hem aan.
Onyx liep rustig naar zijn zwarte strijdros en steeg op.
'We gaan een oude vriend halen,' sprak hij tegen Vregull die op zijn paard had toegekeken naar de vrouw.
Onyx spoorde zijn paard aan en reed naar het zuiden, waar de bomen langzaam in stronken veruilde en het land sompig en rook naar schimmel en dood.

Het werd al langzaam donker als hij zijn paard over de stenen tussen de moeras vlakten en stopte bij een klein huisje. Hij steeg af en liep naar de deur en klopte in een ritmische wijze op de houte planken.
De deur ging zelf open, waar achter een donkere ruimte bevond. Hij stapte naar binnen en direct sloot de deur achter hem.
'Ik dacht je nooit meer te zien, mijn vriend,' sprak een donkere vrouwenstem ergens vanuit de ruimte. Ze had een wat sisende stem in de toon, maar ze had een verleidelijke klank.
'Ik ben teruggekeerd, ik ben voor u gekomen, ' sprak Onyx en boog licht. Een zachte lach was de anwoord op wat hij gezegt had. Heel langzaam werden de contouren van de persoon beter.
Haar lichte ogen schenen in het donker.
'Wat kom je hier doen?' zei ze neidig, zeker niet in haar beste humeur. Onyx kwam overeind en pakte uit zijn zak een stukje van zijn broer's zwaard. Dat was nadat hij tegen een van zijn onderdanen moest.
'Ik heb hier het bewijs, dat Lazulis is vermoord,' sprak hij en een klauwachtige hand griste naar het stukje en ze begon hard te lachen.
'Geweldig!' Riep ze en ze begon met haar dodelijke vlammen de ruimte te verlichten. Nu werden haar zwarte haren en haar langwerpige gezicht zichtbaar. Haar volslanke lijf waar haar jurk overheen viel. Haar ogen zonder pupil keken naar de man voor haar.
Nu ze uitgelachen was, trok ze haar gezicht weer in de plooi en liep naar Onyx en bleef hem als een wild dier aankijken. 'En zijn zoon,' siste ze. Ze had al gedachten wat hij zou zeggen.
'Die heeft Paran bereikt,' sprak hij en nu gromde de vrouw.
'Dwaas je had hem moeten doden, als hij erachter komt wie hij werkelijk is,' vuurde ze woest op de oude man af. Ze was geiriteerd en liep grommend terug naar het midden van de langwerpige ruimte.
'Ik zal hem doden, maar u weet dat ik Paran niet in kan,' zei hij.
'Natuurlijk kan je Paran in en ik zal je helpen de blokade te verbreken,' zei ze en begon nu niet verstaanbare woorden te spreken. Vlammen groeide om haar lichaam en werden gevormd tot twee slangen.
'Ga naar Paran en breek dat schild,' beval ze en de twee slangen loste op en de vrouw begon weer te lachen. Onyx liep naar haar toe en voelde al zijn victory.