Chapter 1.3

De hele middag lang wacht ik vol spanning op een antwoord. Mijn moeder ziet hoofdschuddend aan hoe ik bijna elke minuut mijn mobiel ontgrendel, om te kijken of ik al een reactie op mijn bericht heb. 'Liefje,' zegt ze, terwijl ze een van mijn vaders overhemden aan het strijken is. 'Houdt nou eens op met dat zenuwachtige gedoe.' Nors kijk ik haar aan. 'Ik ben bezig met de brieven die ik van jou moest schrijven,' antwoord ik haast snauwend, waar ik dan ook direct spijt van heb.
'Sorry,' voeg ik er aan toe. 'Ik ben gewoon geïrriteerd.' Lachend gaat ze verder met het strijken van het overhemd, waar ze tijdelijk mee was gestopt. 'Meen je dat nou? Ik dacht dat je het zonnetje in huis was.' Net op tijd weet ik mijn gemene reactie binnen te houden, voordat ik straks echte schade aanricht. 'Ach,' zeg ik zo luchtig mogelijk, en werp stiekem een blik op mijn mobiel. 'Dan zit er nu even een wolkje voor dat zonnetje.' Ze knikt opgewekt, zet het strijkijzer neer, en vouwt het overhemd netjes op.
'Ik ga zo boodschappen doen. Ga je mee?' Na nog een korte blik op mijn mobiel te hebben geworpen, concludeer ik dat ik waarschijnlijk voorlopig toch geen antwoord zal krijgen. Ik gooi mijn mobiel op de bank, en sta op. 'Ja, ik ga mee,' zeg ik, en glimlach naar mijn moeder, die tevreden terug glimlacht.

Ik zal je vertellen dat het geen groot succes is om om zes uur 's avonds in de zomervakantie boodschappen te gaan doen. 'Mam,' kreun ik ongelukkig, maar word overstemd door de huilende baby's en gillende kleuters. Mijn moeder heeft me op de levensgevaarlijke missie gestuurd om iets te gaan halen. Het grote probleem is dat ik niet meer weet wat het iets wat ik moest gaan halen.
'Pardon, mag ik er even langs?' roepend, weet ik me door de enorme mensenmassa heen te wurmen, om er dan achter te komen dat mijn moeder niet meer op de plek staat waar ze enkele minuten geleden nog wel stond. 'Moeders,' grom ik, en sla het eerste en beste gangpad in dat ik tegenkom. Aan het einde van dat gangpad zie ik mijn moeder staan, pratend met de moeder van een van mijn ex-klasgenoten.
'Mam, wat moest ik ook-,' vraag ik hijgend. 'Cat,' onderbreekt mijn moeder me. 'Wist je dat Senna tegenwoordig op dansles zit?' Verward kijk ik haar aan, terwijl beide moeders me afwachtend met een glimlach op hun gezicht aankijken. Ik plak een brede, neppe glimlach op mijn gezicht, en geef zo uitgelaten mogelijk antwoord. 'Echt? Dat wist ik helemaal niet!' Mijn moeder knikt enthousiast. 'Ja, ze zit nu in de groep waar jij vorig jaar in zat. Zo jammer dat jij er niet meer op zit!' Zo verbaasd mogelijk kijk ik haar aan. 'Wat leuk. Maar wat-.' 'Echt, zat jij ook in die groep?' bemoeit Senna's moeder zich er nu mee. 'Wat jammer dat je er niet meer op zit. Jij en Senna hadden het altijd zo gezellig samen.'
Mijn ogen worden automatisch groter bij die leugen. Senna en ik waren zowat aardsvijanden, en we bemoeiden ons zo min mogelijk met elkaar. 'Inderdaad,' stemt mijn moeder in. 'Mam! Wat moest ik nou halen?' vraag ik wanhopig, omdat ik hier zo ontzettend graag weg wil. 'De boter, lieverd.' Snel draai ik me om, en loop weg. Wanneer ik me even omdraai, zie ik dat mijn moeder weer fanatiek verdergaat met het gesprek, totaal niet onder de indruk van mijn plotselinge gesprek. Ik sla mijn ogen ten hemel, en loop naar het koelvak toe, waar ik een bakje boter pak. Weer wurm ik me door de mensenmassa naar het overvolle winkelkarretje toe. Het enige wat ik nu nog voor elkaar moet zien te krijgen, is mijn moeder wegslepen bij de moeder van de duivelse Senna.

Het diner is net zo ongemakkelijk als altijd. Mijn moeder, mijn vader en ik zitten aan een veel te grote tafel, met een enorme hoeveelheid eten, staand in het midden van de tafel. 'Dus,' zegt mijn vader zodra hij zijn eerste hap heeft doorgeslikt. 'Wat hebben jullie voor interessants gedaan?' Ik kijk naar het bestek in mijn handen, dat opeens heel erg boeiend is geworden. 'Ach, gewoon. De was gedaan, boodschappen gedaan, gekookt.' Lachend knikt mijn vader. 'En zoals altijd smaakt het eten weer voortreffelijk.' Ik kan het niet laten om met mijn ogen te rollen. Als ik zie dat de ogen van mijn vader en mijn moeder allebei op mij gericht zijn, neem ik snel een hap van mijn eten.
'Cat?' vraagt mijn vader. Met mijn vork gebaar ik naar mijn mond. 'Ze is de hele dag met haar mobiel bezig geweest,' geeft mijn moeder antwoord voor mij. Verontwaardigd kijk ik haar aan. 'Niet! Ik heb ook andere dingen gedaan.' 'Zoals?' Ik haal diep adem, leg mijn bestek neer, en begin mijn verhaal. 'Ik heb samen met mama boodschappen gedaan, ik heb het ontbijt klaar gemaakt en ik heb de kattenbak verschoont.' Mijn vader trekt zijn wenkbrauwen op, maar besluit wijs niets te zeggen.
'Ik had haar nog zo'n goed idee gegeven om brieven te schrijven,' zegt mijn moeder zuchtend. 'Dat heb ik ook gedaan!' Boos prik ik met mijn vork in een van de boontjes, die blij is dat hij van mijn bord af kan springen. Whisker, mijn vreetzak, eet hem op zodra hij op de grond belandt. Nu is het mijn moeders beurt om haar wenkbrauwen op te trekken. 'Echt. Ik heb het alleen niet gedaan zoals jij het zou verwachten. Ik heb het namelijk met mijn mobiel gedaan.' 'Kijk, dat is nou juist het probleem,' begint mijn moeder haar preek. 'Mam,' zeg ik vermoeid. 'Mag ik alsjeblieft van tafel?' Zonder op toestemming te wachten, schuif ik mijn stoel naar achteren, en loop de trap op. Whisker loopt me miauwend achterna. Ik pak hem op, en druk een kusje op zijn neus. 'Jij houdt tenminste wel van me,' fluister ik in zijn vacht.

Hebben jullie dat ook wel eens meegemaakt? Die confrontaties in de supermarkt, waarbij je aardig moet gaan praten over iemand met wie je in de basisschool in de klas zat, maar absoluut niet mocht, haha. Ik wel. Het is altijd nogal... awkward.
Comment please (: