Hoofdstuk 15

Will zat met een kopje koffie met honing. Hij kon gerust zijn, Maddie was op uitkijk voor stropers.
“Will? Je vroeg mij laatst eens over dat Keltisch meisje? Ik heb tegen je gelogen?” Nieuwsgierig keek hij Halt aan. Halt loog nooit tegen hem. Nieuwsgierig keek hij hem aan De oudere jager deed juist zijn mond open toen de deur open vloog. Verbaast keek hij Maddie aan met naast haar het Keltisch meisje. Will grijnsde.
“Als je over de duivel spreekt…”
Ongemakkelijk flitsten Lilly’s ogen naar de jager.
“Ik vond haar in het bos met een boog en pijlen. Ik denk zelfgemaakt.” Halt keek het tengere meisje aan. Ze had meer in zich dan alleen het klimmen werd hem nu wel duidelijk. Will keek hem aan.
“Je wou mij iets vertellen?” De oude jager pakte twee stoelen meer en gebaarde de Maddie en Lilly om te gaan zitten. Heel gespannen zat het meisje op de punt van haar stoel. “Ontspan lilly, het is oké!” ze kroop tot tegen de leuning en bleef daar zo stijf als een plank zitten.
“Will, je vod het verdacht dat er een meisje rond de verschrikkelijke tijd hier verschenen was. Je had gelijk om achterdochtig te zijn. Dit is het meisje dat gered is door Allys.” Will knikte en keek het meisje aan. Het kind was helemaal gespannen en probeerde uit alle macht zijn blik te ontwijken. Hij was blij dat Allys haar gered had, haar offer was niet voor niets geweest. Het meisje voelde zich schuldig voor haar dood werd hem vrij snel duidelijk. Hij stond op, deed onderweg zijn kap af en ging voor het meisje op zijn hurken zitten.
“Het is oké, je hoeft niet bang te zijn.” Het meisje ontspande zich een beetje. Will wist niet wat hem bezielde maar hij gaf haar een dikke knuffel. Het meisje beantwoorde zijn knuffel en meteen voelde Will een band met haar. Zij was ook een wees en had ook verlies geleden.