W90

“Uiteraard kunnen jullie wel ergens heen”, schreeuwde Codatorta na een tijd, toen het ietsje stiller was. Er werd nog heel wat gebromd, maar hij had al snel ieders aandacht. “Jullie kunnen allemaal op Red Fountain terecht”, zei hij, kalmer deze keer. “Bloom is in staat ons daar zonder veel moeite allemaal heen te brengen. Wij begrijpen ten volle dat het niet aangenaam is om jullie dorp zo achter te laten, maar jullie levens zijn belangrijker. Vanavond kunnen alle gewonden verzorgd worden op Red Fountain en iedereen zal uiteindelijk gezond en wel kunnen terugkeren.”
“En onze spullen dan?”, riep iemand. Codatorta en Faragonda keken Bloom aarzelend aan.
“Zitten er nog andere wezens dan feeksen in jullie dorp?”, vroeg ze uiteindelijk. Meteen riepen een paar mensen om hun huisdieren. “Goed.” Bloom haalde diep adem. “Zij die hier huisdieren hebben, komen naar de rand van de koepels. Eén persoon per gezin, niet meer.” Langzaamaan kwamen er mensen naar de rand van de koepels, anderen weken achteruit.
“Tecna?”, wenkte Bloom haar. Bloom vergrootte haar eigen koepel, zodat die de twee anderen raakte. Codatorta liep de kleine koepel uit, Tecna kwam erin en maakte een platform, waar de mensen op konden gaan staan. Het waren er tien. Bloom, Tecna en Faragonda vlogen de lucht in, nog steeds veilig omgeven door de koepel, en lieten het platform ook meevliegen waar de mensen op stonden. Eén voor één werden de huisdieren opgehaald. Sommige mensen vroegen meteen om ook persoonlijke spullen mee te mogen nemen, maar Bloom liet hen hooguit een reismand of leiband nemen, waar de dieren in konden. Immers, zodra ze de huizen in gingen, moesten ze de koepel uit en dat was niet ongevaarlijk.
Bij het laatste huis gebeurde het. Bloom liep met een vrouw de koepel uit, die in huis meteen naar haar hond riep, terwijl ze zo snel mogelijk een leiband haalde. Plots stopte ze en slaakte een kreet. Ze viel op haar knieën en Bloom botste bijna tegen haar op.