The orphan girl hoofdstuk 34

Voor ze het wist zat ze ook in een omhelzing maar dan tussen Bofur en Bombur. Snakkend naar adem kwam er een piepend geluidje uit haar keel.
“Ik krijg geen lucht!” De greep werd wat minder maar daarna omhelsden Dwalin in Bifur haar, dit keer kreeg ze er zelfs geen piepgeluidje door haar keel.
“Dwalin! Een beetje voorzichtig met het tere elfje! Ze krijgt geen lucht!” Naar lucht happend bedankte ze Thorin en toen ze opkeek zag ze in de verte een eenzame berg.
“Thorin, die berg is dat wat ik denk dat het is?” De leider draaide zich om. De andere dwergen, die het ook hadden gehoord draaiden zich ook om.
“Erebor.” Het was een prachtig zicht. Een vrolijk vogeltje fladderde langs hen heen en floot een vrolijk deuntje.
“De raven keren terug naar de berg!” De dove oïn kon duidelijk niet het geluid van het vogeltje horen.
“Dat is geen raaf dat is een lijster,” verbeterde Helena Oïn.
“Laten we het als een goed teken opvatten.” Het meisje glimlacht door Gandalf’s woorden maar toen realiseerde ze zich iets.
“Is het jullie al opgevallen dat we hier op een hoge rots staan die zo goed als recht naar beneden gaat?” Een ongemakkelijke stilte daalde neer.
“Er was touw bij Minty maar die is nu ergens aan het ronddwalen in de buurt van Rivendell.” Plots herinnerde de elf zich iets.
“Mijn schoenen zijn omwonden met touw zodat ze de ruwe rotsen van in de nevelbergen zouden overleven.” Snel begon ze het touw af te rollen en bond ze de twee eindjes aaneen. Ze hield het uiteinde in haar hand, gooide de rest naar beneden en keek.
“Het touw komt juist langs het gevaarlijkste stuk. Ik stel voor dat de zwaarste als tweede gaat en de lichtere als laatste maar de lichtste als eerste.” Ze keek Thorin aan.
“Bilbo, jij gaat als eerste.” Helena haalde het touw terug omhoog en maakte er een stevige achtknoop in. Door de achtknoop kreeg je een lus over waar de hobbit zijn voet in kon zetten. Hijzelf leek niet helemaal zeker van de zaak.
“Het is oké Bilbo, In Laketown gebruiken ze deze knoop de hele tijd voor veel zwaardere gewichten.” De hobbit haalde diep adem, ging bij de rand zitten en zette zijn voet in de lus. Daarna leidde Thorin de rest.
“Iedereen, pak het touw vast en laat zachtjes zakken.” Dit keer luisterde Helena niet naar Thorin. ze ging vlak bij de rand liggen en zorgde ervoor dat het touw niet tegen de rand schuurde. Blijkbaar had Thorin door wat ze deed want hij deed niet moeilijk. Bilbo kwam veilig voorbij het gevaarlijkste stuk en haalde zijn voet uit de lus. Zo snel als ze kon trok Helena het touw terug omhoog en keek Thorin aan, wachtend op bevelen.
“Bofur, nu ga jij maar probeer ook om zoveel mogelijk zelf te klimmen. Helena, weet je een geschikte knoop?” Snel maakte Helena de knoop weer los en maakte er eentje die rond de middel kon aangetrokken worden. Bofur deed het touw rond zijn middel en liet zich over de rand zakken. Daar zocht hij voorzichtig naar zijn grepen en ook hij raakte ook hij veilig beneden.
“Bombur, op dezelfde manier als Bofur.” Dit keer at het touw onder de armen omdat het onmogelijk rond de middel kon zonder weg te glijden. Uiteindelijk was iedereen behalve Fili, Kili, Ori en Thorin nog boven.
“Thorin, nu is het jouw beurt.” Helena had door dat Thorin zichzelf tot laatste wou houden maar dan zou hij met de minste veiligheid naar beneden gaan en ze wist dat de groep hun leider nodig had. Even leek hij te aarzelen maar uiteindelijk kwam hij toch tot een besluit.
“Oké, Ori jij gaat na mij en dan ga jij Helena.” Helena knikte dat ze het begrepen had en ze lieten Thorin en daarna Ori naar beneden. Daarna keek ze naar Fili.
“Jouw beurt.”